Lijstje 3: citaten

Ja, ik weet het. Om alle leuke en handige tips op te slaan, zou ik Evernote op mijn iPhone moeten gebruiken. Maar vergeef me. Daarvoor gebruik ik nog steeds een Moleskine-notitieboekje, dat ik elke dag trouw meeneem als ik de buitenwereld instap. In 2009 kreeg ik het eerste exemplaar als erfenis van een waardevolle training bij Brainstudio in Maastricht. In 2010 werd de zwarte debuutversie vervangen door een lichtbruine opvolger met een stempelafdruk van de hersenen op de voorzijde. Het bevat o.a. citaten, die mij dit jaar mooie momenten van bezinning hebben bezorgd, al dan niet met een glas Chateau Neubourg in de buurt en/of Beethoven op de achtergrond. Ze vormen de basis voor dit derde lijstje.

In 2009 liet ik uit het boekje nog 'Herinner je gisteren, denk aan morgen, maar leef vandaag' op een muur in onze woonkamer schilderen. Dit jaar zie je, als je mijn werkplek op school betreedt, waarschijnlijk meteen het citaat van de Denkbeeldhouwer Guido Crolla, dat ook als subkop voor deze blog is gekozen: 'Wat ik geef is mezelf, wat ik ontvang is vertrouwen, wat je krijgt is verbinding'. In januari noteerde ik twee opmerkelijke vragen, die aan mij zijn gesteld: 'Als het leven een schilderij was en jij de schilder, wat zou je schilderen?' en 'Als je de keuze had tusen een kort, krachtig leven waarna je iets achterlaat of een lang leven waarna je niets achterlaat. Wat zou dan de keuze zijn?'  Mooi en daarom opgeschreven: 'Jus d'orange? Dat is mijn ochtendchampagne.' Toen ik weer eens iets te snel wilde gaan, zei in juni iemand tegen mij: 'Je zult heel snel de ladder opgaan, dan over de muur kijken en tot de conclusie komen dat het uitzicht je niet bevalt..' 

Een reactie na het lezen van en het werken met het door mij bedachte en geschreven en door collega Theo Wismans zo perfect in de markt gezette Gelukskunde: 'Geluk is de ervaring van vreugde, tevredenheid en welzijn, gekoppeld aan het gevoel dat het leven goed is en de moeite waard.' En: 'werken aan je geluk is de best betaalde baan die je ooit zult krijgen.' Maar ook: 'Het echte geheim in dit leven is dat je altijd kunt kiezen hoe je de werkelijkheid ziet, ervaart en interpreteert.' en 'Ze kunnen alles van je afnemen, behalve wat je denkt.' (variant: 'Je bent wat je denkt') plus 'Geluk is niet afhankelijk van dingen buiten ons, maar wat we van die dingen zien.'

In het boekje van 2010 staat ook dik onderstreept de verwijzing naar een opmerkelijk initiatief in november van dit jaar: de uitgave van de daglozenkrant (geen tikfout!), te downloaden op http://www.daglozenkrant.nl/. Bedoeld om mensen te stimuleren om minder met gisteren en morgen bezig te zijn en elke dag een moment te creëren dat iets nieuws laat ontstaan. Daarin las ik ook: 'Ga met je tijd mee, maar kom van tijd tot tijd terug.'

Om mijn streven naar perfectionisme te relativeren, kreeg ik dit van een vriend aangereikt: 'Iemand ging op zoek naar de ideale vrouw en vond die ook. Het probleem: die vrouw bleek op zoek naar de ideale man en wees deze man af...' Andere feedback was er ook. 'Jij beseft dat niemand is geboren voor middelmatigheid en dat er nooit twee mensen met dezelfde vingeradruk zijn geboren.' Een mooie wens voor 2011 is geboren: het jaar waarin middelmatigheid zal worden opgeheven.

Lijstje 2: sites

Niets is mooier, intenser dan face to face. In 2010 werd dat gevoel me nog eens bevestigd in talloze onverwachte en zelfs voorspelbare ontmoetingen, zeker als de locatie bijzonder was. Toch kon ook de virtuele wereld me meer dan ooit boeien. Een aantal bezochte sites wil ik graag delen in dit tweede lijstje. Voor de één misschien een hulpmiddel om de feestdagen alsnog door te komen, voor de ander om er in 2011 net zoveel plezier aan de beleven.

Humor vind ik een belangrijk wapen in het aangaan van nieuwe uitdagingen. Dat werd me nog eens bevestigd bij het bekijken van de site van The Fun Theory. Mijn dagelijkse webvitamines haal ik op bij een van de leukste nieuwe sites van 2010, Froot.
De internet 100 maakt het voor iedereen makkelijk bij te blijven met de trends op internet, dus ook voor mij. De onderwijsinspecteur kwalificeerde me als een 'begaafde dromer'. Dus kan Droomplekken niet ontbreken.

Creativiteit en innovatie vind ik regelmatig op: New Shoes Today, The Cool Hunter en Flanders DC. Slimmer en ook leuker werken heb ik geleerd via Lifehacking, Frankwatching en Een manier om... 
De PowerPoint-killer werd het afgelopen jaar Prezi en de aanvulling voor Google is Spezify.

In 2010 werd ik heel regelmatig geïnspireerd door sprekers op TED en de daarvan afgeleide TEDxEutropolis, TEDxYouth en TEDxAmsterdam. Maar op bescheider schaal ook door Pecha Kucha-video's, hoewel daarbij de kwaliteit van sprekers heel ver uiteenloopt. Originele juweeltjes vond ik op een digitale variant van VPRO's Zomergasten, waarbij ook ON'ers (Onbekende Nederlanders), onder wie ikzelf, hun keuzes mogen delen met de wereld: You Tube Gasten.

Als onderwijsman heb ik dit jaar het meest gehad aan de site van de Denkbeeldhouwer, Guido Crolla. Geboren en opgegroeid in Valkenburg, zo'n 10 kilomer van mijn huis. Nu weer heel dichtbij dankzij z'n site Denkbeeldenstorm. Veel deskundigheid heb ik ook gevonden op Onderwijs van Morgen, Leraar24, HetKind en Alles kan altijd beter van Erno Mijland, een van de sympathiekste (onderwijs)mensen die ik in 2010 heb ontmoet. Maar ook van de site van Hans Mestrum levert me nogal wat tips op.Mijn droomschool ligt in Roermond. Wat zou ik graag op een school als Niekée werken van adjunct-directeur Sjef Drummen. Als sectordirecteur onderbouw kom ik regelmatig op basisscholen. Meestal laat ik dan ook tips over goede sites achter. De afgelopen tijd waren dat o.a. Lees me voor (0-7 jaar), Rekenen oefenen (groep 2- groep 8), Proefjes (vanaf 8 jaar) en Squla (al gamend leren in groep 6, 7 en 8) en ik zie veel mogelijkheden in het concept van MaxClass. Wat mijn eigen spelling betreft, bleef ik ook dit afgelopen jaar steeds terugvallen op Woordenlijst.

Handige sites vind ik Goeie vraag en Makkie. De site van het jaar is Yunoo, omdat blijkbaar steeds meer mensen er behoefte aan hebben dat hun inkomsten en uitgaven automatisch gecategoriseerd worden. Dat weerhoudt mij er niet van om soms sites met hele mooie en vooral originele producten te bezoeken, zoals BijzonderMooi, Nalden (ook voor mooie screensavers bovenin de menubalk) of Trendy.

Zo zou ik nog even door kunnen gaan, maar ik heb gisteren een droomroute door het winterse Heuvelland ontdekt. Geen gezeur over gladde wegen meer, of over onbereikbaarheid van parkeerplaatsen, maar helemaal tot mezelf gekomen. Vanaf de deur van mijn stamkroeg De Zwarte Ruiter in Gulpen rechtdoor de weilanden en tussen de heuvels, langs beekjes gelopen naar Cartils, Eys en via het Monument in Eys weer terug. Intense schoonheid en stilte. Zo mooi dat woorden tekortschieten. Vandaag dus op herhaling. Live, zonder iPod4. Het ultieme genieten, dat op geen site is vast te leggen. Wel in de ziel.



Lijstje 1: clips

In mijn vorige blog deelde ik reeds mijn voorkeur voor lijstjes aan het einde van een jaar. Vandaag en de komende dagen stel ik mijn eigen lijstjes samen. Om te koesteren, op te slaan, te archiveren en te kunnen oproepen als het moment daarom vraagt. En ook om te delen met mijn volgers. Ik begin met mijn favoriete clips van 2010, keurig verdeeld in categorieën.

Meest bekeken 

Een van de meest bekeken YouTube-filmpjes was het afgelopen jaar is de clip van OKGO en ja, ook ik vond die aardig, net als bijna 22 miljoen andere liefhebbers. Wat een creativiteit!

Fantastisch gemaakt
Soms kan een clip alleen al boeien vanwege de gebruikte filmtechnieken en de geniale scripts. Een paar voorbeelden die in m'n overzicht van 2010 niet mogen ontbreken:

270 films uit 2010 in een nieuwe 6 minuten durende clip samengevat:

Heel confronterend: je voelt wat een bedreigde tijger overkomt:

De virtuele toekomst verwerkt in een muziekclip:

In Kerkrade alles triest? Misschien wordt het ooit zo:

Nieuwe media

Het ligt niet aan de kids, kijk naar dit meisje van 2,5 jaar

Hoe ziet onze toekomst eruit? Uitgesproken op mijn verjaardag dit jaar....

Bijzonder inspirerend

De volgende mensen heb ik het afgelopen jaar 'live' mogen ontmoeten en ze hebben me geïnspireerd en als mens rijker gemaakt:

Guido Crolla, de Denkbeeldhouwer

Daan Roosegaarde op TedxEutropolis

Helaas niet live ontmoet, maar wel belangrijk voor mij geweest:

Sport

Een aangepaste versie van deze beroemde inspiratiespeech van Al Pacino kregen de spelers van FC Twente dit jaar te zien voor hun kampioenswedstrijd:

 

De beste voetballer ooit, ook in 2010.

Ook mogen niet ontbreken: (iets ouder, maar ik zag ze in 2010 pas voor het eerst)

Maatschappelijke vraagstukken kun je ook met humor oplossen:

En ook dit jaar weer talloze keren opgezocht, mijn levenslied Gabriella's Song:



Numineus

Nu het einde van het jaar nadert, breekt de tijd van lijstjes weer aan. Het mooiste, leukste, vervelendste, meest trendy. I love it. Vraag me niet waarom. Het is te vergelijken met mijn voorkeur om in dikke magazines niet eerst het hoofdverhaal te lezen, maar de columns en andere mini-diamanten tussen lappen tekst. Mijn kids vertalen deze persoonlijke tik jaarlijks in een makkelijk kerst- of vaderdagscadeautje: de nieuwste Youp van 't Hek, een oude Kees van Kooten, een inmiddels voorspelbare Mart Smeets of een mooie Hugo Borst. Maar dit jaar heb ik fijntjes laten weten dat dit niet meer hoeft. Via http://twitter.com/columnisten heb ik elke dag zo'n grote digitale keuze aan boeiende columnisten dat ik mijn kinderen wat cadeautjes betreft ook onder een snelheidsdeken leg: ze zullen er wat langer over moeten doen.

'Welk boek dan?' zal deze week wel de vraag worden. Voor alle duidelijkheid, ik heb niets te klagen: ze verrassen me regelmatig met hele leuke en vaak zeer originele presentjes, het liefst op minder conventionele momenten als Sinterklaas, Kerstmis of een verjaardag. Maar een of twee keer per jaar een boek voor pa, dat hoort er nu eenmaal bij. Om een antwoord te kunnen geven op die te verwachten vraag bekeek ik afgelopen zondag met toenemende interesse de literaire verjaardagsoogst van een vriend. De titel van één boek trok daarbij meteen mijn aandacht: 'Het numineuze'. Geschreven door een voornaamgenoot: Tjeu van den Berk. Op de acherzijde las ik de betekenis:  'Ervaringen kunnen soms overweldigend zijn, zoals prachtige berglandschappen, momenten van totale stilte, een wandeling langs een rivier, een zonsondergang, de witheid van de sneeuwvlakte, noem maar op. Het gebeurt aan ons zonder dat we er om vragen. De Duitse theoloog Rudolf Otto gaf er in zijn beroemde werk Das Heilige (1917) het woord ‘numineus’ aan. Het zijn volgens hem momenten van verbijstering (tremendum) en verrukking (fascinosum). Enerzijds boezemen ze angst in voor het grootse, een huivering (siddering) die ons schokt en soms zelfs overhoop haalt. Anderzijds trekken ze aan als een moment van overweldigende schoonheid en diepere zin.'

Het citaat houdt me al een paar dagen in de ban. Wat waren/zijn de numineuze momenten in mijn leven? De meest recente wil ik best delen. In april van dit jaar mocht ik in Lapland het Noorderlicht ondergaan. Hoewel het verschijnsel natuurkundig helemaal te verklaren is, was het voor mij van ondefinieerbare schoonheid. Een exclusief geschenk uit de hemel. Numineus, zo weet ik nu. Maar over numineuze momenten moet je niet lezen, die moet je louter ondergaan in volle hevigheid. Het probleem van het Kerstboek 2010 is dus nog niet opgelost. Wie heeft een lumineus inzicht in het aanbod?

Steeds onderweg

Precies een week geleden zat ik met een stel vrienden in een prachtig huis in de Ardennen. Heel traditioneel dus, maar o zo waardevol. Drie dagen van culinaire hoogstandjes, lange wandelingen door de diepe sneeuw en een prettige afwisseling tussen ontspanning en gesprekken die er echt toe doen. Zo gaven mijn vrienden aan het toch wel onbegrijpelijk te vinden dat ik zo vaak onderweg was. 'Wanneer vind je je rust?' was de reperende vraag. Bij hen nam juist het verlangen toe om vaker thuis te zijn. 'Maximaal nog één weekendactiviteit buitenshuis' werd met veel instemmend geknik begroet. Over welgemeende, goed doordachte adviezen van vrienden moet je vooral nadenken. Maar juist omdat die van vrienden afkomstig zijn, mag je die ook naast je neerleggen omdat zij daarvoor uiteindelijk begrip zullen hebben. Daar zijn het vrienden voor. Laat het me aan de hand van afgelopen week uitleggen.

De weersvoorspellingen in Zuid-Limburg waren deze week dusdanig dat het niet verstandig was om onnodig op reis te gaan. Toch bezochten we woensdag de Open Dag van de DesignAcademy in Eindhoven. Had ik dat niet gedaan, had ik nooit Bennie Meek ontmoet. Hij is in 26 dagen met behulp van GPS van oost naar west dwars door Nederland gelopen, heeft alles wat hij tegenkwam digitaal vastgelegd en vertaald in een korte film waarin je versneld een dwarsdoorsnede van ons land ondergaat. Of de jonge kunstenaar naast hem, die op een grote rol een houten maquette van Eindhoven had gemaakt en vervolgens gekoppeld aan een piano. Als hij de rol handmatig bewoog, hoorde je de meest oorspronkelijke muziek die je bij deze stad kunt bedenken. En ook nog eens vrolijker dan verwacht. Lotte de Raadt zou ik nooit zo hebben bewonderd als toen ze me uitlegde hoe haar prachtig vloerkleed dankzij geraffineerd stokwerk tevens een zeer bijzonder meubelstuk kon zijn.
Vrijdag had ik recht op een extra vakantiedag. Maar op m'n school was een bijzondere variant op het Glazen Huis van 3FM Request. Zelf bedacht, maar veel belangrijker: met een enorme betrokkenheid voorbereid door enkele coördinatoren, docenten en leerlingen. Het resultaat: 300 voedselpakketten voor gezinnen in Parkstad die het moeilijk hebben. Bekijk de sfeerimpressie op YouTube en je begrijpt misschien waarom thuisblijven absoluut geen optie was: http://www.youtube.com/watch?v=AipPe8Qqlak
Gisteravond stond al de tweede activiteit van dit weekend op het programma. En de weersvoorspellingen waren nog slechter. Toch zijn we naar de winterzonnewende in galerie Deps gegaan, waar ik m'n tranen niet altijd kon bedwingen door zoveel mooie muziek, woorden en warmte.
Het kan haast geen toeval zijn: alle drie de keren ging het pas veel later sneeuwen dan buienradar.nl vooraf had aangegeven, namelijk precies op het moment dat we weer veilig thuis waren. De Vrienden van het Weer daarboven begrijpen me in elk geval wel. 

Krimp: van pijn naar passie

Niemand hoeft mij nog te vertellen dat krimp pijn doet. In Kerkrade weten we er alles van. Twee jaar geleden daalde ons leerlingenaantal zo drastisch dat het schoolbestuur alleen nog maar met een onheilsboodschap kon komen. Uitsluitend een fusie met naburige school in Landgraaf zou nog aanvaardbaar zijn geweest. Maar het mogelijk sluiten van een historisch onderwijsinstituut als Rolduc en het verdwijnen op termijn van de bovenbouw havo en vwo uit Kerkrade riepen heftige emoties op, hoe economisch verantwoord het besluit ook was onderbouwd. Nu staan we opnieuw voor ingrijpende besluiten, zoals beperken van het vmbo-aanbod. In heel Nederland is bijvoorbeeld het aantal leerlingen van de basisberoepsgerichte leerweg sinds schooljaar 2003/2004 met bijna 30 procent gedaald. In een krimpregio wordt die ‘opwaartse druk’ van ouders extra voel- en zichtbaar. Wil je de kwaliteit op langere termijn garanderen, dan ontkom je niet aan een herschikking van dat beroepsonderwijs. Dus zullen binnenkort weer vele honderden vmbo-leraren, ouders en leerlingen uit hun comfortzone worden gehaald. Dat zal opnieuw pijn doen.

Maar pijn leidt je ook naar de mooie kanten van het leven. Dat heb ik zelf meegemaakt toen ik behoorlijk ziek was. Het was het diepste dal in mijn leven, maar die periode kende ook de mooiste momenten doorat heel wat mensen dicht bij me kwamen staan en ik alle tijd tot zelfreflectie had. Iets soortgelijks neem ik waar in onze krimpregio. Krimp wordt gelukkig steeds meer gekoppeld  aan de zoektocht naar een realistisch toekomstperspectief. Daarnaast zie ik ook steeds meer initiatieven die uitgaan van kansen. Ook in het onderwijs. Daar is de belangrijkste voorwaarde om succesvol te anticiperen het inzicht dat je het invullen van die onontkoombare herschikking niet van bovenaf moet dicteren.

Voorbeeld: onder tijdsdruk en door te weinig ervaring met krimpscenario’s werd de herschikking van het avo-onderwijs hier aanvankelijk van bovenaf gedicteerd. Dat werkt niet. Nu mogen eerst docenten en management samen uitgebreid dromen over de onderwijskundige kansen die je krijgt als je aan een nieuwe vmbo-omgeving mag bouwen. Van krimp naar gedeelde passie, fantastisch toch? Natuurlijk, krimp is niet leuk, maar het biedt wel vele nieuwe kansen en zet iedereen op scherp. Zonder krimp werd er nu in Zuid-Limburg niet nagedacht over hoe we onze Young Potentials beter kunnen binden, niet over ontgrenzing, veel minder creatief over woon-, winkel- en groenomgevingen. Nu we moeten overleven, worden we vanzelf gedwongen om samen na te denken. In ons geval: over hoe we het onderwijs eigentijdser en vooral toekomstbestendiger kunnen maken. Prachtig!

Droomplek

Er zijn heel wat recepten tegen de winterblues. Zelf wil ik graag de auto, ondanks de gladheid op binnenwegen, naar een wat afgelegen plek in Zuid-Limburg sturen om optimaal stil te kunnen staan bij de goddelijke combinatie van sneeuw, heuvels, zon of juist mist. 'Waar heb ik dit aan verdiend?' is een repeterende vraag op zo'n koestermoment. Voor de inspecteur van onderwijs, die vorige week op bezoek was, was deze gedeelde ervaring een reden om mij te vragen of ik een dromer was. Ja, gelukkig maar.

Mensen kunnen je van alles afnemen, maar niet wat je denkt. Dus dirigeer ik mijn geheugen als het 'vies koud' wordt, zoals gisteren, meteen naar mijn ideale droomplek in het warme Toscane. Gelegen in het wijnstadje Montepulciano op 600 meter hoogte. Daar vond ik Caffé Polizano, de favoriete kroeg van Federico Fellini. Het interieur is klassiek, het geheim is een balkonnetje voor twee personen. Die dag stond er een bloedmooie rode roos op het tafeltje te lonken. We bestelden een Vino Nobile en een stokbrood met schapenkaas, Pecorino di Pienza. En hadden een onvergetelijk uitzicht op alles wat het Toscaanse landschap zo bijzonder maakt. Tranen van geluk kwamen op. Minutenlang. Eigenlijk wilde ik niet meer weg. De herinnering aan dat ultieme moment zorgde er gisteren voor dat zelfs de meest barre weersomstandigheden buiten niet konden voorkomen dat ik warm van binnen was. Misschien een tip als u door het weer deze week vastzit in een veel te lange file of nog langer moet wachten op een perron? 

Anders leren

Maandag bracht ik 15 leerlingen bij elkaar in C-mill in Heerlen, een voormalige Philips-fabriek waar nu allerlei creatieve bedrijven werken aan het nieuwe imago van Heerlen als culturele en economische broedplaats voor de Euregio.


Al enige tijd ben ik ervan overtuigd dat je talentontwikkeling bij kinderen het beste kunt stimuleren door informeel leren. Geef hun een uitdagende leeromgeving, zorg voor goede online en andere randvoorwaarden en bedenk samen een uitdagende leervraag. De beste garantie dat er iets heel moois ontstaat. Zo ook maandag. Vijf middelbare scholen uit Parkstad, van praktijkschool tot en met tweetalig vwo, hadden twee of drie leerlingen gevraagd om naar deze broedplaats te komen. De opdracht: ontwerp een gadget voor nieuwe brugklassers. Het werd, met enkele gepassioneerde, creatieve docenten en een heus ontwerpbureau als coaches op de achtergrond, een fantastisch leerfeest. Aan het einde van de dag had de trendy gymgirl aan de eerst volstrekt zwijgende leerling uit het praktijkonderwijs geleerd hoe hij samen met haar een fotocomic en een QR-code kon maken. Een vmbo-leerlinge hielp mij op een goudeerlijke manier een probleem met een laptop op te lossen. Ze zag dat ik aan het sukkelen was, kwam naar me toe en zei: "U heeft een probleem met het opslaan van dit document, hé? Laat mij het maar oplossen." Voordat ik wist, had ze mijn plaats al ingenomen en binnen een halve minuut het probleem opgelost.

Datzelfde meisje kwam om kwart voor twaalf weer naast me staan. Ik had aangekondigd dat we om twaalf uur zouden gaan lunchen in het bedrijfsrestaurant. Zij vond dat het ook wel wat eerder mocht en liet me haar pols zien. Ze had er een horloge op getekend waarop te zien was dat het bijna twaalf uur was! Een paar leerlingen zagen wat er gebeurde en sputterden onmiddellijk tegen: 'Eerst even dit afmaken. Of mogen we de opdracht ook meenemen naar het restaurant?' 

Aan het einde van de dag stonden we als volwassenen stomverbaasd te kijken naar het eindresultaat van deze eerste gezamenlijke broedplaats. Een ongelooflijk mooi gadget, kids die elkaar moeiteloos hadden geleerd om met een iPad om te gaan, samen een geweldig netwerk vormden, alle vaardigheden hadden toegepast die je als onderwijsman of -vrouw ook maar kunt bedenken. De slotvraag was: 'Wie zorgt er nu voor dat dit product van jullie ook echt wordt gemaakt?' Natuurlijk stak het gymmeisje meteen de hand op en ook weer die bijdehante vmbo-leerlinge van dat horloge. Maar ik moest mijn emoties bedwingen toen het gymmeisje voorstelde dat toch zeker ook die jongen van de praktijkschool erbij moest. Hij bloosde en sprak zijn eerste vier woorden van die dag binnen de groep uit: 'Ja, ik wil wel.' 

Aan het einde van deze onvergetelijke schooldag stap ik mijn school binnen en ontmoet een docent. 'Waar was je vandaag? Ik heb je gezocht. Moet die nieuwe module digitale vaardigheden echt? Het wordt weer tijd dat we vooral gewoon les gaan geven, vind ik.' Van OK naar KO. Ook in onderwijsland liggen die gevoelens heel dicht bij elkaar. Vertel mij wat! 

Lenig denken

Bijna twee weken blogstilte van mijn kant.'Is uw blog misschien gedynamiteerd?' vroeg een Belgische vriend dit weekend. Nee, opgeblazen is slimmerkunde.blogspot.com zeker niet. Om in de Vlaamse stijl te blijven: ik was omnipresent, behalve in mijn eigen digitaal uitstalraam. Het was geen gebrek aan doorzettingsvermogen, hetgeen volgens de lessen van mijn voorbeeldblogger Karin (met-k.com) de belangrijkste competentie voor een blogger is. Mijn werk als directielid van een school onder druk slurpte die veertien dagen echter elk deeltje energie uit mijn toch al niet meer zo goddelijk lichaam. Maar na die charmante oproep uit Vlaanderen voel ik me bijna verplicht om weer wat frequenter te bloggen.

De tijd van lijstjes breekt weer aan. Eerst de wenslijstjes voor Sint en Kerst. Elk jaar een enorm gedoe. Opa heeft al alles. De kids hebben er eigenlijk geen tijd voor. En vrouwlief heeft wel altijd bescheiden keuzes, maar door het aantal wensjes is ook dat lijstje niet gemakkelijk om te zetten in een snel koopavondje 'Sint-presentjes scoren'. Dan heeft mijn collega en vriend Jos het heel wat makkelijker. De lijstjes van zijn dochter en vrouw zijn even voorspelbaar als makkelijk: boeken, boeken en nog eens boeken. Meer dan 3000 hebben zij er al van en je komt ze op elk plekje in hun huis tegen. De familie J.Bol-Com dus.

Toch weet ik zeker dat ze één boek nog niet hebben, want dat is pas verschenen. Het mailberichtje van mijn Vlaamse vriend zorgt ervoor dat ik het graag  als cadeautip wil delen. 'Lenig denken' is de titel. Je raadt het al: geschreven door een Vlaamse Ideeënmaker en journalist. In dit geval Sigrid van Iersel. Zij vindt dat creatief denken iets is wat iedereen in zich heeft en verder kan ontwikkelen. Ik citeer: "Het vermogen om creatief te denken helpt om flexibel om te gaan met veranderingen, nieuwe kansen te zien en eigen verantwoordelijkheid te nemen. Mijn boek Lenig denken bevat alle stappen die daar voor nodig zijn: het inzetten van je verbeelding, denken in mogelijkheden en kansen, het leggen van slimme verbindingen, et cetera. Met praktische tips, ideeën en oefeningen kun je zelf je vermogen tot creativiteit oprekken, soepeler en sterker maken."

Helaas wordt het kerstcadeau voor alle medewerkers van mijn school elk jaar al in augustus bepaald, anders had dit boek er beslist deel van uitgemaakt. Heb je je eigen lijstje nog niet af? Neem dan een kijkje op http://www.lenigdenken.com/. Je vindt er o.a.een filmpje waarin de auteurs meer vertellen over lenig denken en je kunt er als warming-up alvast een paar hoofdstukken downloaden. Meteen bestellen kan ook. Bij..... juist, ja!

Het nieuwe werken

Zondag is de dag bij uitstek om minstens vijf dagen vooruit te kijken. Wat brengt de nieuwe week aan klussen, ontmoetingen, kansen en bedreigingen? Wanneer komt de balans tussen werk en vrije tijd in gevaar en kan ik daar alsnog iets aan doen? Een bezinningsmoment dat vooral werkt op de late zondagavond met de voeten op de bank, mooie muziek op de achtergrond en een Chateau Neubourg rechtstreeks uit die prachtige blauwe fles.

Maar een tweet van Anita Smit zorgt er vandaag voor dat dit moment al heel vroeg wordt opgezocht, zij het met een croissantje en koffie met opgeklopte melk in plaats van Neubourg...  Anita ken ik ook al van het project Slimmerkunde. Ze drong door tot de finale van de 'meest sexy ambtenaar', maar bewondering heb ik vooral voor haar betrokkenheid, creativiteit en out-of-the-box denken. Anita is een van die mensen die van nature en schijnbaar moeiteloos haar omgeving inspireert. Haar 'ding' is Het Nieuwe Werken. Vertrekpunt: je bepaalt zelf wanneer en vooral waar je werkt, als je maar de afgesproken resultaten haalt. Je mag dus ervoor kiezen om niet in de file te gaan staan maar alvast thuis te beginnen. Of een deel van de dag bij S2M te werken om meteen je netwerk te versterken. Of je kiest voor een andere omgeving die je veel beter vindt passen bij jou en je klus van dat moment, ook binnen het eigen kantoorgebouw. Volgers van het Nieuwe Werken bepalen zelf of ze ervoor kiezen uren onderweg te zijn naar en van een vergadering of liever de voorkeur aan skypen geven.

Van werknemers vraagt het Nieuwe Werken zeker wat meer discipline om die vrijheid aan te kunnen (...), van managers meer resultaatgerichte aansturing en een passende aanpassing van de werkplekken. Op het volgende filmpje is te zien hoe Anita dat op een ministerie heeft gerealiseerd:   http://bit.ly/b7QgYX
Komende week zul je ongetwijfeld meer over Het Nieuwe Werken horen en zien, want van 8 t/m 12 oktober is het, ja hoor, De Week van het Nieuwe Werken: http://bit.ly/9L8FdO. Voor mij een reden om vrijdag a.s. vier gemotiveerde 6 vwo'ers door het land te sturen om kennis te maken met dit fenomeen. Wordt vervolgd dus!

Kids

Het is vroeg, te vroeg. De harde herfstwind maakt me onrustig. Vanuit het raam zie ik hoe de gele blaadjes van bomen en struiken hun verlies nemen. 'Voor je midlifecrisis' zeiden mijn kids en lief big smilend toen ze mij voor vaderdag zo'n onoverkomelijke bladblazer gaven. Hoe bescheiden mijn tuin ook is: ja, het had wel wat. 'Ook makkelijk als het weer zoveel gaat sneeuwen als vorig jaar', was het doorslaggevend argument van mijn buurman én lotgenoot geweest. Alleen dankzij het technisch inzicht van Annet stond vorige week het gevaarte al klaar in de garage om stoep, straat en tuin belachelijk netjes te maken. En eerlijk gezegd: het riep toen ook een soort Sylvester Stallone-gevoel op als ik na het werk bij het parkeren van mijn auto die stoere bladruimer kon bewonderen. Het Uur U naderde rap. Maar welke ramp overkwam me gisteren? Mijn gemeente heeft sinds dit jaar blijkbaar als extra service een apparaat op wielen aangeschaft dat elke morgen keurig alle wegen en stoepen bladvrij maakt! Het resultaat: geen blaadjes meer, een bladblazer die opeens irritant in de weg staat en een niet verwerkte midlifecrisis. Het zijn zware dagen!

Nee, dan hebben enkele collega's van het project Slimmerkunde het veel beter geregeld. Zij kregen van hun kids een 'cadeau' dat wel werkt. En hoe! Erno Mijland bijvoorbeeld. Hij heeft samen met zijn zoon een leuke site opgezet, waarop zij allerlei filmpjes verzamelen die je heel goed bij een presentatie kunt inzetten. Keurig met een beschrijving van doel, inhoud en toepassingsmogelijkheden. Beslist de moeite waard:  http://bit.ly/cqYiVs Dat geldt zeker voor de site die Margreet van den Berg, een van de aardigste en deskundigste ICT-specialisten uit de onderwijswereld, deelt met zoonlief Martijn: http://ict-en-onderwijs.blogspot.com/

En wees gerust: mijn somberheid was vanochtend meteen weg, toen ik naar de volgende clip keek met een bijzondere variant op de inmiddels bekende flashmob-formule: http://bit.ly/bsjPpM

Omgeving

Op het matje geroepen worden. Als je innovatief bent, gebeurt dat je nogal wat keren in het leven, zeker als je overtuigd bent dat jouw nieuwe actie past binnen het kader: 'voor zinvolle dingen bied ik liever achteraf mijn excuses aan dan dat ik vooraf om toestemming vraag.' Dus niet wachten op het voorspelbare bureaucratische proces binnen een organisatie, maar gewoon doen als je zeker weet dat jouw plan van toegevoegde waarde is.
Door dat eigen(zinnige) kader heb ik al heel wat in mijn leven teweeggebracht. Vaak waren mensen daar blij mee, soms werden ze kwaad, voelden ze zich in hierarchie gepasseerd of was ik een bedreiging. Voor mij is dat zelden een reden geweest om niet door te zetten. Bijvoorbeeld als ik vond dat we bij een brainstormronde een inspirerende omgeving moesten opzoeken. Voor mij is dat vaak een basisvoorwaarde, al vonden mijn 'bazen' dat vaak onnodig geldverspilling, zeker als ze achteraf alleen de rekening zagen.... Met excuses natuurlijk dat ik hen niet tijdig had ingelicht over die mooie bijeenkomst.

De afgelopen week werd ik alweer een keer bevestigd in die aanpak. Zo beleefde ik met brugklassers van diverse scholen een prachtige ochtend in het Glaspaleis in Heerlen, waar de omgeving, een iPad en een laptop voldoende hulpmidelen waren om deze leerlingen, van praktijkonderwijs tot tweetalig vwo (!),  te laten nadenken over onderwijs. Twee dagen later herhaalde ik dat met een aantal creatieve docenten in de inspirerende omgeving van C-mill in Heerlen en ook die meeting leverde pure winst op.

Een keer per maand kom ik met Egid en Leo bij elkaar, twee vrienden met wie ik dan steeds op een andere locatie ideeën en ervaringen uitwissel. Deze keer was Egid aan de beurt en hij bracht ons naar een stadspark in volle herfstkleuren midden in Aken met een restaurant boven in de top van een toren dat stiekem ronddraait en je zo op een aparte manier laat genieten van het immense uitzicht op de Euregio. Meer is dus niet nodig voor twee perfecte inspiratie-uurtjes, die ook voor deze blog en dus voor de lezer enkele bijzondere links heeft opgeleverd. Laat je verrassen door deze juweeltjes:

Zo zou onderwijs moeten zijn
Mankind is No Island
De dirigent (met dank aan Ruud)
Leiderschap en ethiek

Zo, nu moet ik snel stoppen, want Annet is jarig. Dus snel de kamer omtoveren in een intieme danszaaltje en samen schuifelen op Arno Adams Kus mich dan, onze gekoesterde variatie op 'Lang zal ze leven'.

The Future

Prachtig, al die mooie reacties op mijn blog 'Leukeritis' van gisteren. Ze hebben even voor nog meer onrust in mijn hoofd gezorgd, omdat ik over al die waardevolle tips goed wil nadenken... Maar ik ben ervan overtuigd dat ze me uiteindelijk zullen helpen in mijn persoonlijke zoektocht naar meer rust in ziel en hoofd.
Veel heb ik gehad aan een gesprek over leukeritis met Nico, een wijze interim-manager op mijn werk. Hij gebruikte daarbij het boek Siddartha van Hermann Hesse als vertrekpunt. Omdat ik het nog moet lezen, gebruik ik de boekbeschrijving van bol.com als instrument om de inhoud van dit boek op hoofdlijnen met je te delen:
Siddhartha is het verhaal van een brahmanenzoon die zijn leven wijdt aan de zoektocht naar de essentie van het leven. Eerst wordt hij asceet en zoekt zijn heil in meditatie en vasten, dan wordt hij bedelmonnik en maakt kennis met Boeddha. Vervolgens stort hij zich in de wereldse liefde, rijkdom en bezit, totdat hij voelt hierin ten onder te zullen gaan. Ten slotte bereikt Siddharta de grote rivier, symbool van harmonie en vergankelijkheid. In de hut van de oude veerman leert hij de wereld der dingen lief te hebben en te begrijpen. Het romantische en rebelse levensgevoel dat uit Hesses werk spreekt, is van alle tijden en weet iedere generatie opnieuw te verleiden.

De conclusie aan het einde van het gesprek was dat ik niet op zoek moet gaan naar rust en geluk buiten mezelf, maar alleen heel dicht bij me en vooral in mezelf zal moeten vinden. Het is een uitdaging die ik aanga door me in elk geval al eens de komende tijd op niet al te veel verschillende zaken te focussen. Te beginnen maandag aanstaande als er op mijn werk een nieuwe, zware klus wacht die al die gerichte aandacht ook verdient.

Nu we het toch over boeken hebben, ik kreeg van een stel creatieve jongens gisteren een prachtig vimeo-filmpje over The Future of the book dat ons geweldig zal helpen met het filteren en delen van alle beschikbare kennis op het web en zeker ook van invloed zal zijn op hoe we ons onderwijs straks organiseren. Klik maar eens hier. En wat ik je zeker ook niet wil onthouden, is de tip over de

eerste herinneringen van Anna Enquist, Douwe Draaisma, Frank Meester, Bernlef, Sana Valiulina, Nelleke Noordervliet, Wim Brands, Nicolaas Matsier en Bert Keizer. Te vinden op die prachtige site http://www.vergeetboek.nl/

Leukeritis

Wie kan mij helpen? Ik lijd namelijk aan een ziekte die me dagelijks achtervolgt: leukeritis. Lastig, voor mij en voor mijn directe, dierbare omgeving. Mijn persoonlijke symptomenchecker geeft aan dat ik te veel en te snel dingen leuk vind en daar vervolgens ook nog eens (pro)actief iets mee wil gaan doen. Vertel mij een enthousiast verhaal en het lijkt - zeker als mijn onderbuikgevoel bij jou als verteller goed is - alsof er ergens in mijn hoofd een stof wordt aangemaakt, die ervoor zorgt dat ik die story wil delen, vermenigvuldigen of vertalen in een aangepaste, eigen versie.
Neem de afgelopen week. Wat vond ik het allemaal leuk! Samen met collega's werken aan onderwijsversterking, brainstormen met jonge intellectuelen over ontgrenzing en krimp, twee keer een theatervoorstelling bezoeken, met een vriend nadenken over de verwezenlijking van zijn ultieme droom, een communicatieplan opstellen, het idee van broedplaatsen voor leerlingen uitwerken, met brugklassers sparren over de inrichting van een onderwijsbus, de column voor een voetbalblad schrijven, de zo geslaagde avond ondergaan waarop ik met collega's samen aan de toekomst van mijn mooie school mocht werken, nadenken over pr-acties voor TedxYouth... En dan vergeet ik ongetwijfeld nog zichtbare sporen van mijn leukeritis.

Voor alle duidelijkheid: ik wil ook niet helemaal genezen, maar hoe kan het wat rustiger worden, hoe kan ik voorkomen dat elke leuke uitdaging in een spontane, vaak tijdrovende vervolgactie wordt omgezet? Kortom, hoe vind ik meer rust in mijn hoofd en ziel? Wie het weet, mag het zeggen. Graag zelfs.

En omdat ik het nu nog niet kan laten, eindig ik toch weer met enkele leuke tips:
- Het complete overzicht van de beste TED-talks
- Op 14 december komt Jay Cross, de man achter het 'informeel leren'naar Maastricht
- Vandaag kun je bij Frankwatching.com lezen hoe je met de software Send a Smile een gratis eigen wenskaartenwinkel kunt starten.

Leuk toch?

Dromen moet

Dromen moet. Het is niet alleen door mij bedachte rubriek in het mooie blad Puurzaam, waarin bierbrouwerij Gulpener de lezer laat voelen wat maatschappelijk verantwoord ondernemen inhoudt als het meer dan een marketinginstrument is. Het is ook mijn vaste levensovertuiging. Daarin word ik graag bevestigd door initiatieven van anderen. Zoals die van mijn vriend Dan Lumey. Een dichter en dus dromer pur sang. 20 jaar geleden stond hij voor familie, vrienden, aanhang en theaterliefhebbers al een keertje met een avondvullend theaterprogramma op de planken. Aan het einde van die avond kondigde Dan aan dat ooit zijn tweede theatershow 'Op plaatstaal bloeien rozen' zou heten. Jaren kwam het er niet van, maar van binnen bleef het branden en nu moet het op 18 november gebeuren. Precies zoals hij het altijd gedroomd heeft: in een uitverkochte hoofdzaal van het Parkstad Theater in Heerlen. Dus in een zaal met veel rode pluche, optimale theatertechniek en vooral een levensgroot podium om al zijn dromen vorm te kunnen geven. Deze droom werkt zo inspirerend op veel mensen, dat er geen kaartje meer beschikbaar is. Hoewel Dan zelf nog een redelijke digibeet is, heeft hij nu toch ook een eigen website (http://www.danlumey.nl/).

Een andere site met een hoog 'droomgehalte'wil ik u zeker ook niet onthouden. Eerder schreef ik hoe de schrijvers van de nieuwe methode Slimmerkunde over digitale vaardigheden tijdens dat proces allerlei verbindingen met elkaar aangaan. Dit geldt nu ook voor Erno Mijland en Lex Hupe. Zij weten uit eigen ervaring dat kinderen met wat uitdaging en stimulering van volwassenen heel goed in staat zijn om 'verrassend mooie gedachten en inzichten te formuleren'. Dus doet het duo op hun site een oproep aan volwassenen om de komende tijd filosofisch getinte vragen voor kinderen te bedenken en in te sturen. Een goed moment misschien om uw eigen droom eens als een vraag aan een kind voor te leggen? Klik hier voor die site. En laat u daarbij vooraf inspireren door een filmpje, dat ik van collega-blogger Karin Ramaker heb gekregen over hoe wij als volwassenen vaak met creativiteit bij kids omgaan: 'Rozen zijn rood en blaadjes groen.'

All inclusive

Nee, ik ben niet all inclusive naar Turkije geweest. En misschien juist daarom was het dit jaar een bijzondere herfstvakantie, waarvan ik de topics graag wil delen. Het epicentrum in Gulpen was elke ochtend 2 bij 0.65 m groot: het raam in mijn werk- en inspiratiekamer van waaruit ik mocht zien hoe onbeschrijfelijk mooi de door de zon belichte kleuren van de herfst zijn. Gekleurd geluk in het Heuvelland als opstarter van een dag die eigenlijk niet meer kapot kon. Als mijn liefste nog sliep, nam ik stiekem alvast een stoot webvitamines. Deze week eens geen TED-talks, maar clips met de nadruk op schoonheid, verwondering en creativiteit.

Zo stuurde Erno Mijland me een filmpje waarin seksuele voorlichting in de beeldtaal van games wordt weergegeven: Genesis door Ramos David. Maar de klapper was de tip van Theo om de site van Guggenheimer in New York te bezoeken. Daar staan namelijk 25 geselecteerde YouTube-filmpjes op van ongekende schoonheid en creativiteit. Ik heb ze keurig over de dagen verdeeld, net als het uitgespreide genot van een doosje verrukkelijke bonbons van Rousseau. Klik hier voor deze virtuele lekkernijen. Als extra verwennerij raad ik de foto's van Sacha Teschner aan over Limburg All Stars (zie ook blog van gisteren).

Leestips van vrienden doen het ook altijd goed in een vakantie. Tegenwoordig kun je online snel beoordelen of zo'n tip ook bij jou past. De afgelopen week was dat, wat mij betreft, zeker het geval bij twee opmerkelijke tijdschriften: The Story of Cool en Slow Management Klik ze maar eens aan en blader ze door. Heel speciaal was ook het bezoek aan het Limburg House of Wonders aan het Vrijthof in Maastricht. Tot 15 januari heb je de kans om dit rariteitenkabinet te ondergaan (dinsdag t/m zondag van 12-19 uur).

Maar het allerleukste in de afgelopen week was dat ik uren heb mogen doorbrengen met Leo, Sjef, Jo, Thuur, Anton, Annet, Anouk, DatDatMog, Sef, José, Margret, Ger, Harry, Marian, Fanny, Martijn, Niels, Joost, Egid, Bas, Sjef, Marij, Jan, Ingrid, Kim, Lex, Frederike, Erno, Guido, Inez, Pierre, Joop, Theo... Zij waren mijn 'all inclusive', zij het onbetaalbaar!

All Stars

Goede muziek én voetbal. Voor mij een ideale combinatie. Dus was mijn aanwezigheid gisteravond bij het zilveren jubileum-feestje van de Stichting Popmuziek Limburg een vanzelfsprekendheid. 2 x 45 minuten en een heerlijke verlenging aan optredens van de Limburg All Stars.
Het team van coach  en Pinkpop-boss Jan Smeets bezorgde me één van de hoogtepunten van deze herfstvakantie. Het meest verrast werd ik door Maurice Möllenbeck, de zanger van Kings of the Day. Het leukst vond ik de optredens van Marco Roelofs van de Heideroosjes en Mark Voorst, ooit van Pikkatrillaz. En kippenvel kreeg ik weer eens van Frans Pollux en Jack Poels, bij wiens optreden mijn vrouwlief subtiel fluisterde: 'Toch een doodzonde waard, niet schat?'
Tribunegenoten Sef en José Vergoossen, met wie we vooraf -zoals dat hoort bij een topduel - heerlijk gedineerd hadden, genoten vooral ook van het voorlaatste optreden van Sjef Diederen, die een keertje niet te lang op het podium bleef staan. Diepe bewondering was er voor de muzikaliteit van Mo'Jones en de begeleidingsband rondom muzikale genieën als gitarist Bart Oostindie en alleskunner Emil Szarkowicz, al was diens camerageilheid tijdens optredens van andere Stars soms wat irritant en onnodig afleidend.

Voor wie het gemist heeft en voor de rest van Nederland heb ik een paar links verzameld om alsnog duidelijk te maken dat we veel meer te bieden hebben dan (verkeerde?) ministers en gedogers. En wees ook niet verrast dat dit Limburgs feestje niet in Maastricht maar in Heerlen plaatsvond, want in die stad gebeurt cultureel op dit moment zoveel meer dan bij de buur die in 2018 zo graag culturele hoofdstad van Europa wil worden.  Hier zijn die links:

Bart Oostindie
Mo'Jones
Kings of the Day
Frans Pollux
Rowen Heze - America
Promotiefilmpje Limburg All Stars

Wijsheden

In de linker binnenzak van mijn colbert, dicht bij mijn hart, is altijd plek voor een fraai vormgegeven notitieboekje van Moleskine. Een cadeautje van Brainstudio, ooit dankbaar in ontvangst genomen bij een cursus Leer als een speer. Daarin schrijf ik uitsluitend mooie citaten & inspirerende ideeën of uitdagingen.

Gisteren zat ik in Den Bosch met het team van Slimmerkunde bij elkaar, dat het onderwijs wil versterken (prachtige woordkeuze van Fanny Koerts als alternatief voor vernieuwen/veranderen) als het gaat om de digitale vaardigheden van leerlingen. Een bijzondere club mensen, die als levensfilosofie hebben dat je kennis vooral moet delen. Daarom sla ik voor de eerste keer voor een wat groter publiek dat boekje open en maak u deelgenoot van een aantal genoteerde brein- en zielbrekers:

* Als het leven een schilderij was en jij was de schilder, wat zou jij schilderen?'
* Waarvoor zou je kiezen: een kort, krachtig leven waarin je iets voor de mensheid achterlaat of een lang leven waarna je niets achterlaat?
* Je zult snel de ladder opgaan, dan over de muur kijken en tot de conclusie komen dat het uitzicht je niet bevalt.. (metafoor voor te snelle, niet goed doordachte veranderingen)
* Geluk is de ervaring van vreugde, tevredenheid en welzijn, gekoppeld aan het gevoel dat het leven goed is en de moeite waard.
* Werken aan je geluk is de best betaalde baan die je ooit zult krijgen.
* Het echte geheim is dat je altijd kunt kiezen hoe je de werkelijkheid ziet, ervaart en interpreteert. Dat bepaalt of je geluk en rust zult vinden.
* Ze kunnen alles van je afnemen, behalve wat je denkt.

En nog eentje dan:
* Iemand ging op zoek naar de ideale vrouw en vond die ook. Een probleem: die vrouw bleek op zoek naar de ideale man en wees hem af... Oftewel: streven naar perfectionisme heeft geen zin.

Het wordt tijd dat ik mijn boekje zelf ook eens wat vaker weer vanaf het begin doorlees...

Toeval bestaat niet

Onrust in mijn hoofd staat soms wijsheid in de weg. Gisterochtend bijvoorbeeld. Een deadline voor mijn column in een vakblad voor voetbaltrainers zorgde ervoor dat ik vijf minuten later dan beloofd op de jeu de boules-baan in het, weer of geen weer, altijd mooie Elkenrade arriveerde. Wat ik aantrof, was de Grote Leegte. Een verlaten baan, een stel autosleutels en een setje ballen. De vrieslucht zorgde ook voor kou in mijn kop. Tijdens de lessen van Roger Bozons Brainstudio heb ik geleerd dat in mijn middenhersenen het alarmsysteem de amygdala zit, dat op scherp staat als iets afwijkt van het gebruikelijke en veilige. En dat laatste is van april tot november elke zondagochtend het Heerlijke Ont-moeten met dierbare vrienden. Ontspannen bijpraten op de mooiste plekken in het Heuvelland, met veel humor en toch ook geconcentreerd wat boulen, een goede kop koffie, soms vla en altijd een (ander) likeurtje. Het onmisbare rustpunt in mijn week.

Ja, het was dus ongebruikelijk en onveilig toen gisterochtend dat ritme gebroken leek te worden.  Hoe hard ik riep, belde, toeterde en dus de zondagsrust in een fraai gehucht ook verstoorde, niemand meldde zich. In fracties van seconden ging van alles door mijn hoofd. Er is iets ernstigs gebeurd, ze willen me stangen omdat ik de laatste tijd soms heel aardig gooi en daarover net een iets te grote mond heb, ze houden geen rekening met me, ze…. In een belachelijk hoge snelheid en veel te opgewonden koers ik richting thuisfront. Daar zie ik op mijn nieuwe iPhone4 dat er al gebeld is vanuit Elkenrade. Nog sneller ben ik terug.  De dikke muren van de vakwerkboerderij hebben mijn roep om aandacht tegengehouden, de grote Sint Bernhard mijn zoektocht naar de bel. Heel terecht wordt er lacherig om mijn overdreven reactie gedaan. Drie minuten later krijg ik op een antiek serveerblad alsnog m’n koffie, likeurtje en sjpriets-koekje. Anderhalf uur later gooi ik een beslissende bal.

Weer driekwartier later ontmoet ik bij de open haard van Chateau St. Gerlach in Valkenburg de Denkbeeldhouwer. In het dagelijks leven Guido Crolla. Volgens zijn online profiel onderstroomdesigner, onderwijsvernieuwer, coach, performance artist, inspirator, inititator, organiser, social media-specialist en werkzaam bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). Zelf werk ik aan een plan om in Parkstad te beginnen met een broedplaats voor leerlingen van vmbo tot en met vwo. Na het zien van de boeiende documentaire 'Eentweetien' voel ik intuïtief dat Guido mij daarbij kan helpen en daarom heb ik hem uitgenodigd. Zijn verhaal is zo aanstekelijk en inspirerend dat ik na afloop letterlijk de weg kwijt ben. Gepland staat een bezoek aan een dialectmiddag. Maar steeds heb ik de neiging om de autoweg te verlaten en de rust te vinden om over alles wat Guido heeft aangedragen goed na te denken. Dus toch maar een tip uit mijn eigen module Creatief Denken toepassen: laat het lot bepalen wat het beste is. Ik neem de volgende afrit en neem me voor dat op cruciale verkeerspunten het stoplicht dat het eerst op groen springt mijn route zal bepalen. En ja, hoor. Ik kom niet uit bij het event in Heerlen maar bij ‘Bie de Tantes’ in Eys voor het lekkerste broodje gehakt sinds tijden en vervolgens op de bank thuis met een glaasje prosecco/vruchtensap, klassieke muziek en dus alle ruimte voor bezinning. Daarna zie ik dankzij Tweetdeck ook nog een heel fraai filmpje van vriend Leo, dat helemaal past bij wat ik met die broedplaats zou willen bereiken. Toeval bestaat dus niet, ook niet op een ‘gewone’ herfst(zon)dag in het Heuvelland.

Meer mooie filmpjes zijn te zien op mijn online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens

Moordsite

Herfstvakantie 2010. Slapen, bijkomen, relaxen en vooral me geestelijk ontworstelen aan de werkkramp. Wat was het heftig, die laatste twee weken. Een mix van euforie, machteloosheid, vertrouwen, zwaar teleurgesteld worden, visie, ad hoc-denken, voor- en tegenspoed. Soms zou je zo veel willen zeggen, uitleggen, beargumenteren, overtuigen en je weet dat je maar één ding kunt en mag doen: de film exclusief in je hoofd afdraaien en bij voorkeur 's nachts. Voor de rest vooral zwijgen, berusten en op zoek gaan naar andere verbindingen. Gelukkig zijn er altijd mensen die dan weer een stapje dichter naast je komen staan en samen kom je er toch weer uit.

Zo, het is er even uit. Handig zo'n blog. Dan nu maar meteen dé tip voor de regenachtige momenten van deze herfstvakantie. Ga eens naar de nieuwe site http://www.froot.nl/. Het is volgens de makers 'een nieuwe verzamelplaats van de coolste dingen op internet', gebundeld in de thema's entertainment, lyfestyle, art&design, technology en other froot. In de eerste maand hebben liefst 300.000 bezoekers Froot ontdekt. Ook ik ben heel enthousiast. Heb bijvoorbeeld genoten van de beste monologen uit de filmhistorie, de schoonheid van verval in de herfst en hard gelachen om enkele funny topclips. Maar ook last gekregen van een big smile bij het duurste broodje van de wereld (150 euro). Het duurste onderdeel van het broodje is de kaas zelf, het is namelijk witte truffel cheddar en kost al ruim €120. De kaas is door chef Blunos zelf ontwikkeld. Op het broodje zit verder: 100 jaar oude balsamico azijn, stukken kievietsei, verse vijgen en nog wat andere zooi. Vanaf nu volg ik dus de aanbeveling van Frankwatching.com op: regelmatig een extra dosis webvitaminen nemen bij Froot. Beslist ook iets voor jou, denk ik.

Meer tips vind je ook op mijn dagelijkse online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens  Klik op 'see all articles' voor het gehele overzicht.

Twitter of twitter?

Vandaag ga ik een goede fles port met oude kaas kopen voor een vriend. Ook ben ik voor mijn werk in Kerkrade, Landgraaf, Heerlen. Vanavond kun je me spotten in Maastricht in een jazzkroeg. Allemaal belangrijk voor mij. Maar op Twitter zul je er zelfs geen tweet van drie woorden over vinden. Ik gebruik dit microblog namelijk nauwelijks als sociaalnetwerksite vanuit de vaste maar o zo persoonlijke overtuiging dat dit geen meerwaarde voor mij of mijn omgeving heeft.

Toch ben ik de afgelopen drie maanden gegroeid dankzij Twitter. De verklaring? Een zorgvuldige follow- en unfollowaanpak heeft ervoor gezorgd dat zo’n 150 Twitter-relaties mij bijna dagelijks voorzien van allerlei tips, die ik voor mijn werk of persoonlijke ontwikkeling heel goed kan gebruiken.

Als ‘bewijs’ wil ik graag met jou enkele pareltjes van gisteren delen, die ik zonder mijn Twitter-volgers zeker gemist zou hebben. Als onderwijsman ben ik een grote fan van Sir Ken Robinson. Over hem ontving ik gisteren meerdere tweets, die allemaal verwezen naar een bijzondere animatieweergave van zijn ideeën: http://bit.ly/dtwXou. De mooiste tip vond ik de verwijzing naar de site www.vergeetboek.nl, van Douwe Draaisma. Deze bijzondere hoogleraar in de geschiedenis van de psychologie, die vooral bekend werd door zijn boeken ‘Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt’ en ‘De heimweefabriek’ brengt op 2 november ‘Het vergeetboek’ uit over het wonder van het vergeten. Als warming-up laat hij op zijn site nu al bijzondere mensen over het wonder van vergeten aan het woord. Moet je beslist zien, deze filmpjes! Een van mijn favoriete tipgevers is Denkbeeldhouwer. Hij wees me vannacht op de geweldige kunst van Justine Simon: http://bit.ly/bIgqJl En ik werd erop geattendeerd dat ze eraan komen: de glazen dakpannen voor de zonnedaken: http://tinyurl.com/3xb624f  Zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Misschien is het handiger dat ik je verwijs naar mijn online magazine, dat dagelijks al die tips op een rijtje zet. Je hoeft er in de menubalk maar voor op ‘see all articles’ te klikken: http://paper.li/tjeuseeverens

Troost

Het leven ervaar ik doorgaans als een feest. Ik heb zoveel mooie, interessante, lieve en inspirerende mensen om me heen, dat ik me vaker afvraag waar ik al dat geluk en die liefde aan te danken heb. Maar soms is het gevoel ook totaal anders. De laatste dagen overkwam me dat weer eens. Die bosting met mensen die geen tijd vrij willen maken om anderen een stap verder te helpen, maar puur op zichzelf en hun eigen comfortzone gericht zijn. Ik kan er echt somber van worden. Maar gelukkig heb ik er een recept voor gevonden, dat meestal redelijk werkt. Dan kijk ik naar het YouTube-filmpje van de film As it is in heaven. De hoofdrolspeelster zingt dan helemaal voor mij alleen "Het enige wat ik wil, is gelukkig worden. Zijn wie ik ben." Met een brok in de keel, maar zonder een wolk en woede in mijn hoofd stap ik dan vol overgave een nieuwe dag in. Zoals vanochtend.

Wil je ook het recept? Dit is het: http://bit.ly/du9hjt

Wie ben ik?

Het ministerie van ideeën. Wat een geniale vondst! Niet van Mark Rutte noch van Ivo Opstelten. Was het maar waar! Nee, dit ministerie kent als digitale minister Leo uit Kerkrade. Een geboren optimist, levenskunstenaar en creatief brein. Kernkwaliteiten waarvan er minstens twee ons de laatste tijd bindt. Net als de onrust in ons hoofd.

Leo is één van die bloggende mensen uit mijn directe omgeving: http://leocrombach.wordpress.com/ Dat geldt ook voor de heerlijk eigenwijze Karin uit Den Haag, betrokken bij Slimmerkunde. Zij heeft als blogger heel wat landelijke volgers dankzij haar vondst om mensen voor haar  http://www.met-k.com/ uit te nodigen antwoord te geven op ‘5 prangende vragen’: wie ben je, wat zoek je, wat heb je gevonden, waar blijf je en waar ga je heen? Eerder deze week ontving ik die eervolle uitnodiging. Karin moet even wachten op het complete antwoord, want alleen al vraag 1 heeft me genoeg beziggehouden.

Wie ben ik? Eerst wilde ik met behulp van http://www.wordle.net/ vluchten in zo’n trendy woordwolk, die je zelfs steeds meer in wat originelere sollicitatiebrieven tegenkomt. ‘Te gemakkelijk’, zo corrigeerde ik snel mezelf. Dus koos ik gisteravond niet voor de derde helft van Nederland-Zweden maar voor klassieke muziek op de achtergrond, een herfstbock van de Gulpener en een extra kussen op de bank. Een heerlijke dagafsluiting volgens de richtlijnen van Wil Derkse, van wie ik het boek ‘Een levensregel voor beginners’ al jaren koester.

Het meditatieve moment leverde géén antwoorden op. Uitsluitend vragen. Ben ik dat jongetje uit mijn jeugd die in het buurtparkje uren in mijn eentje tegen de bal kon trappen en toen al onbewust augmented reality toepaste door het park als een kolkend stadion te ervaren? Ben ik de popjournalist die de opkomst van Pinkpop mocht beschrijven? Ben ik de zoon die samen met mijn dierbare zus onze demente moeder herboren liet worden in een warm bad? Ben ik die medemens die anderen te weinig kansen geeft door al te dominant gedrag in de aangeboren (?) neiging om me te moeten waarmaken? Ben ik de vriend die in Friesland heeft leren kijken naar prachtige wolkenpartijen en daarna naar nog meer wonderen der natuur? Of de onderwijsman die vindt dat houden van leerlingen veel belangrijker is dan welke didactische aanpak dan ook? Of de echtgenoot die zonder zijn Alles nergens zou zijn?

Opeens drong vannacht het besef bij me door dat ik het antwoord op die prangende ‘Wie ben je?’ pas zal kunnen geven vlak voordat ik voor de laatste keer mijn ogen zal sluiten. Maar waarschijnlijk heb ik dan andere dingen aan mijn hoofd. Of juist niet?   

Twee oren, één mond

Twee keer per week laat ik me inspireren door een TED-filmpje. TED staat voor Technology, Entertainment, Design. Het is de naam van een vierdaagse bijeenkomst die volgens Wikipedia sinds 1984 jaarlijks wordt gehouden in Californië. Het is een mondiaal podium voor tientallen toppers om in maximaal achttien minuten de wereld te overtuigen van wat hen en na hun presentatie hopelijk ook de rest van de wereld bezighoudt. Voor dat doel worden van alle lezingen ook opnames gemaakt, die je op TED.com kunt bekijken. Een waarschuwing vooraf: heel verslavend en dus tijdrovend, vandaar mijn eigen opgelegde beperking van twee per week.

Het idee van TED is zo geniaal, dat er nu overal ter wereld lokale klonen met hetzelfde doel ontstaan, TEDx genaamd. TED probeert dat in de hand te houden door aan de plaatselijke organisatoren zeer strenge eisen te stellen. Dat weerhield een aantal bevlogen mensen uit Zuid-Limburg er niet van om op 10 september de derde TEDx in Nederland te organiseren: Tedxeutropolis. Het was een zeer geslaagde editie met verrassende sprekers. Het bewijs vind je door te kijken naar de videoregistratie op http://www.tedxeutropolis.eu/   

Zelf mocht ik ook deel uitmaken van de organisatie en daar heb ik heel veel van geleerd. Het Tedxeutropolis-team bestaat namelijk voor 87,5 % uit jonge, creatieve denkers en doeners. Ik weet nog hoe ik na de eerste bijeenkomst totaal overdonderd de nacht indook. De zeven andere leden hadden allemaal de bekende witte Apple voor zich gehad. En terwijl we intensief discussieerden over potentiële sprekers hadden zij, zo ontdekte ik al snel, toch nog tijd om tegelijkertijd op hun laptop of smartphone zich in nog een x-aantal werelden te storten. Prachtig vond ik het, omdat die vaardigheid voor mijn gevoel nooit ten koste van de inhoudelijke discussie over onze TEDx ging.

Gisteravond was het tijd voor de evaluatie. Ook deze keer zat ik na afloop met een bijzonder gevoel, maar toch heel anders. Gastvrouw Tamara en haar nog ‘verse’ echtgenoot (wat een waanzinnig mooi stel) hadden voor een overheerlijke stoofpot gezorgd, de rest voor veel wijn en zelfs Belgische huisjenever. Natuurlijk komen de mooie verhalen dan vanzelf. Niks mis mee. Maar opvallend vond ik het wel wat er gebeurde: bijna iedereen was vooral bezig om zijn eigen verhaal te promoten en aan te dikken. En ging het soms even de diepte in, dan was er toch wel iemand die snel z’n iPhone pakte voor een blijkbaar nog belangrijkere tweet. En opeens had ik er last van. Zal ongetwijfeld met mijn leeftijd te maken hebben, maar ik wist wat ik op deze, voor de rest perfecte avond miste. De simpele vragen die je aan de ander stelt, omdat je oprecht geïnteresseerd bent in wat die persoon vindt, denkt en voelt. Dus ging ik deze keer weg met het besef dat we in ons onderwijs misschien meer luistervaardigheid dan spreekvaardigheid moeten doceren. Al was het alleen al omdat we twee oren en één mond hebben gekregen.

Toch ook nog iets luchtigs aan het begin van deze dag. Kijk naar het volgende filmpje: http://bit.ly/beCVXN Je vindt het ook op mijn dagelijkse online magazine http://paper.li/tjeuseeverens Met dank aan Fanny, die elke mail eindigt met ‘groetjes & een warme glimlach’. Ook zo’n jonge topper.

Create more impact

Wat is Slimmerkunde? Die vraag krijg ik na het starten van deze blog ook online gesteld. Het antwoord begint al drie jaar geleden. In die tijd bedacht en schreef ik Gelukskunde. Een module om leerlingen te leren hun gevoelens te uiten en dichter bij zichzelf te laten komen. Maar ook om hen te laten ontdekken hoe je door heel bewust keuzes te maken je leven in positieve zin kunt veranderen. Docenten als de enorm betrokken Theo Wismans zijn er op 'mijn' Charlemagne College elke dag mee aan de slag en het werkt. Als een olievlek breidt dit gedachtegoed zich over Nederland uit. Kijk maar eens op http://bit.ly/8XNjU6


Na mijn ziekte van enkele jaren geleden nam ik me voor om een bescheiden voetdruk achter te laten in het Nederlandse onderwijs. Zoals ik dat eerder al heb gedaan in de voetbalwereld door het vakblad De Voetbaltrainer en sportboeken met en over o.a. Rinus Michels, Foppe de Haan, Louis van Gaal, teambuilding en jeugdvoetbal. Door Gelukskunde gaf ik voor de eerste keer concreet vorm aan die nieuwe uitdaging. Slimmerkunde is het logische vervolg. Opnieuw staan vaardigheden van leerlingen centraal. Waren dat bij Gelukskunde vooral sociaal-emotionele, bij Slimmerkunde gaat het om het ontwikkelen van digitale vaardigheden, die je slimmer laten leren én leven.


Maar wat voor mij minstens zo belangrijk is: bij dit project heb ik zoveel boeiende, interessante en fijne mensen mogen ontmoeten, dat ik als mens in korte tijd enorm gegroeid ben. Opeens mag ik deel uitmaken van een wereld waarin het weer eens gaat om idealen, voornamelijk van jonge mensen, die hun winst vooral zoeken in het delen. Van kennis, ideeën, concepten, idealen en mooie en  waardevolle dingen in het leven. Zij ontwierpen onbewust een fantastische variant op de levensmodule Gelukskunde voor mij persoonlijk. Deze blog wil ik op mijn beurt vooral gebruiken om die ervaringen weer met mijn volgers te delen. Heel regelmatig zal ik je meenemen naar deze spannende wereld, waarbij de waardebepaling van initiatieven doorgaans pas achteraf wordt bepaald.


Vandaag kom ik dan uit bij een initiatief van Abdul Advany uit Amsterdam. In de week van de herfstvakantie (vanaf 18 oktober) laat hij online 60 sprekers aan het woord die precies 60 seconden hebben om zich te buigen over thema's als slimmer werken, kennis delen, klantparticipatie, open innovatie, creativiteit en leiderschap. Zijn motivatie: "Een eigen poging om een verschil te maken." Je kunt alles volgen en ook nog eens in pdf's nalezen als je naar de site http://createmoreimpact.com/ gaat.


Meer mensen ontmoeten, die mij inspireren? Abonneer je dan op mijn dagelijks online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens. Of kom regelmatig terug op deze blog. Wil je ook meteen oefenen met delen? Gebruik dan van een de buttons op de volgende regel, die daarvoor speciaal bedoeld zijn...:)

Zo mooi!

Acclarare is een Latijns werkwoord. Het betekent ‘dat ik iets duidelijk maak, naar voren breng of onthul’. Het is ook de handelsnaam van #fotograaf Hans Raymaekers, die zijn kijk op de #Zuid-Limburgse wereld bij voorkeur door de lens vastlegt. Klik maar eens op http://www.acclararefoto.nl/

Hans is geen professional van oorsprong, maar een pure liefhebber met een uit de hand gelopen hobby. Het resultaat wil hij vooral delen. Daarom bent u altijd van harte welkom op zijn prachtig stekje in Elkenrade, midden in het Heuvelland.

Dat is mijn #droom- en leefplek waar ik ook vanochtend fantaseer dat ik aan topsport doe: #jeu-de-boules met mijn maten. Zoals elke zondagochtend. Mijn hoofd helemaal leegmaken en toch ook de optimale focus op dat kleine gele of oranje balletje. De achteloze euforie van binnen als ik mijn bal daar op 0,2 cm naast leg. En als het dan toch tegenzit, kijk ik om me heen, zie een prachtig landschap en op afstand het blauwe flesje #Chateau #Neubourg lonken. De hemel op aarde, speciaal voor ons op die unieke plek gecreëerd. Perfect passend bij de slogan die op de muur van onze woonkamer beletterd is: 'Herinner je gisteren, denk aan morgen, maar leef vandaag.'   

Het vetpercentage is weer op peil

Mijn favoriete muzikale hero is Arno Adams uit de stad van VVV-Venlo. YouTube laat je op verzoek zien waarom. Wereldberoemd in sommige delen van Limburg. Net geen dakloze junkie, omdat het kwartje op beslissende momenten in zijn turbulente leven toch naar de goede kant viel. Maar voor de rest heeft hij zo wat alles in zijn leven meegemaakt wat anderen zou choqueren. Dus hoort hij qua genre thuis in het zwart-romantische rijtje van Jacques Brel, Chet Baker en Tom Waits.

Arno heeft schitterende teksten, zeker bij een stevige whisky of een Grimberger in een verlaten bruine kroeg. Twee van zijn quotes waren een tijdje van toepassing op mijn voetbalbeleving. ‘Als het te veel op werken gaat lijken, vind ik er niks meer aan.' Na ruim 30 jaar van het ene naar het ander stadion gehold te zijn om wedstrijd na wedstrijd te analyseren of alweer weken aan de grillen van een bekende trainer overgeleverd te zijn voor wel of geen interview, heb ik een tijdje in een voetbaldip  gezeten. Ik kan het niet mooier zeggen dan quote 2 van Adams als hij het over zijn zoveelste mislukte relatie heeft: ‘Ik hou nog steeds van haar, maar het vet is er af.’  Het sloop er zomaar in: de passie voor het mogen ondergaan van een beladen voetbalduel werd opeens een leuk avondje tijdverdrijf. Dodelijk voor de motivatie.

Op precies 72,4 km van Venlo vond ik op zaterdag 28 augustus het gevoel weer terug dat voetbal voor een groot deel mijn leven moet bepalen om lekker in mijn vel te kunnen zitten. Die avond was ik uitgenodigd voor NEC – SC Heerenveen door de uitgever van het vakblad De Voetbaltrainer en ex-hoofdredacteur Henny Kormelink. We deden wat we al zo vaak hebben gedaan: eten in een moordtent – dit keer ‘Manna’- en dan dromen over allerlei mooie projecten in de toekomst. Inspirerend en boeiend. Dat gold ook voor de ontmoeting met een andere gastheer van die avond, Herman Poos. Officieel is hij naast lid van de adviesraad van NEC ‘innovatiepromotor’ van Syntens. Maar veel meer denk ik aan hem terug als voetbaljournalist van het AD, met wie ik ooit mocht samenwerken aan het project Goalmaster ter promotie van het jeugdvoetbal. Of aan de negen jaren waarin hij als manager communicatie perfect aanvoelde hoe je als KNVB met je achterban moet communiceren. Herman behoort tot het type zeldzaam fijne mensen, van wie je het een voorrecht vindt dat je hen in je leven bent tegengekomen. Ik genoot die avond ouderwets van zijn inzicht in het spelletje, maar vooral van zijn omgang met de NEC-supporters. Onopvallend loodste hij de ene na de andere bejaarde supporter tijdens het noodweer door de drukte. Als zo’n supporter wat meer tijd claimde voor zijn verhaal, had Herman daar alle begrip voor. Hij keek dan niet stiekem rond of er een interessante sponsor of bobo in de buurt stond, maar bleef met z’n aandacht gericht op die ene, gepassioneerde supporter. Een gedrag dat ik zo vaak gemist heb bij bekende trainers, spelers en bestuursleden. Herman vertelde ook hoe in de aanloop naar dit seizoen op een dag Kluivert zich bij NEC heeft gemeld met het verzoek om praktijkervaring als trainer op te mogen doen. Geen eisen, geen wensen, alleen maar z’n instinct volgend dat hij van Wiljan Vloet, die hij kent van zijn PSV-tijd, heel veel kan leren.

‘Bijna bekruipt me het oude gevoel weer’, zei ik vlak voor de wedstrijd tegen m’n ‘baas’.  ‘Mooi zo’, was z’n nuchter Fries antwoord. Wat later op de avond gebeurde er een klein wonder, dat ik niet meer voor mogelijk had gehouden. NEC en SC Heerenveen trakteerden me in de tweede helft op een fantastische voetbalhappening, qua beleving mooier dan 90% van de WK-duels. 22 spelers die bereid waren om voor elke meter te vechten, veel spektakel en een enorm spannend scoreverloop in een perfecte ambiance. Natuurlijk kon ik het niet laten om weer te analyseren. Daardoor raakte ik helemaal in de ban van NEC-middenvelder Schøne. Die avond lukte hem bijna alles. Zo slim, zo effectief, zo bepalend. En dus was de avond perfect. Om weer bij Arno uit te komen: ‘Qua passie voor het voetballen zit het sinds dat avondje Nijmegen wat mijn vetpercentage betreft weer helemaal goed’. Dus bekende trainer: als ik je de komende tijd voor een interview bel, snel happen. Het wordt namelijk een ouderwets mooi verhaal.