De week begon maandag op school met een aantal boeiende gesprekken met docenten. Onze school heeft last van de gevolgen van de krimp, maar dat biedt ook kansen om je onderwijs te versterken en dat besef begint te groeien. Snoeien en bloeien, het kan. Daarna ontmoet ik op dezelfde plek waar ik in 2000 en 2001 met Rinus Michels aan zijn voetbalbijbel mocht werken, de huidige bondscoach Bert van Marwijk. Dat is de rustgevende en luxueuze omgeving van Chateau St. Gerlach, bijna op loopafstand van zijn woning in Meerssen. Het is mijn zesde interview met Van Marwijk voor 'mijn' vakblad De Voetbaltrainer. Eerder als trainer van Meerssen, daarna als trainer van Fortuna Sittard, Feyenoord, Borussia Dortmund en startende bondscoach. Het wordt deze keer, vakinhoudelijk, de meest bijzondere ontmoeting uit die reeks. Op verzoek kijkt Van Marwijk o.a. naar beelden van Nederland-Zweden en tot in de kleinste details legt hij vervolgens uit wat hij in de toch al zo succesvolle speelwijze van Oranje nog wil verbeteren. Voetbalkenners zal het niet verbazen dat daarbij steeds opnieuw de naam 'Barcelona' valt. Twee uur later ga ik tot vroeg in de avond met leerkrachten van groep 8 aan de slag over digitale vaardigheden. Niemand van de aanwezige onderwijzers blijkt te twitteren, zet social media structureel in de lessen in of heeft ooit van een Prezi-presentatie gehoord. Gaat dus snel veranderen dankzij Slimmerkunde :)
Op woensdag concentreer ik me op en maak ik tegelijk hoog tempo in het aanpakken van schoolse zaken. De deur van mijn kamer staat de hele dag open en veel mensen begrijpen gelukkig waarom. Dat geldt ook voor de aansluitende ouderavond. Nog net op tijd kan ik me melden voor de erg noodzakelijke repetitie van de sambagroep in mijn persoonlijk huiscafé De Zwarte Ruiter in Gulpen. Onnodige stress tijdens je hobby: het zou verboden moeten zijn, maar soms ontkom je er niet aan. Gelukkig wordt er ook nog veel gelachen en tot middernacht nagenoten.
De donderdagochtend begint met een lang interview over Slimmerkunde voor de Limburgse en GPD-kranten. Mijn compagnon, vriend en co-auteur Egid van Houtem is er ook bij. De foto wordt gemaakt door Harry Heuts, die een week eerder in de prijzen viel door zijn foto van Iggy Pop tijdens Pinkpop. De journalist is Johan van de Beek, begenadigd columnist van De Limburger. Komende dinsdag zien we het resultaat. Spannend. Twee uur later zit ik in een Indonesisch restaurant bij de Jaarbeurs in Utrecht om over de toekomst van De Voetbaltrainer en mijn rol daarbij te praten. Ik ben zo verstandig om geen knoflook te eten, al blijkt dat in dit type restaurant schier onmogelijk. Deze keer is het overleg met de uitgever niet alleen gezellig, maar ook uiterst effectief en daarom verlaten we allemaal met een goed gevoel dit opmerkelijke restaurant. Vijf minuten voor half vier schiet ik in de stress. Er zit welgeteld 1 persoon in de congresruimte waar Fanny Koerts en ik weer een workshop Slimmerkunde geven. Die stress had dus ook deze keer niet gehoeven: vijf minuten later is de zaal prima gevuld met steeds enthousiaster wordende onderwijsmensen uit Nederland en België. Soms draaf ik wat door, maar gelukkig weet Fanny dan heel slim en lief tegelijk, maar o zo effectief in te grijpen door het gewoon over te nemen. De opzet van de workshop slaat zichtbaar aan, want tot lichte ergenis van de werknemers van de Jaarbeurs loopt deze laatste workshop behoorlijk uit door alle vragen uit het publiek. Terug in Gulpen duik ik verplicht de kroeg in, waar de beste drie buuttereedners van dit jaar mij een uiterst amusant slot van alweer een bijzondere dag bezorgen.
Op vrijdagochtend staat altijd de directievergadering in mijn agenda. Maanden is het louter over de onvermijdelijke bezuinigingen gegaan. Nu gaat het gelukkig weer over onze onderwijskundige toekomst en ik voel me een ander mens. Ook val ik in voor een zieke docent Nederlands. In vier lessen moet ik een wat langere periode van afwezigheid zien te overbruggen. Ik besluit de methode aan de kant te leggen en de belangrijkste hoofdzaken uit het hoofdstuk op basis van nieuwe leerstrategieën met deze vwo-leerlingen te bestuderen. Mijn volgende blog zal daarover gaan. In de middaguren wordt weer eens bewezen dat ook docenten vaak een erg groot beroep op hun korte termijn-geheugen doen. De algemeen directeur neemt afscheid. De belangstelling valt tegen. Personeelsleden zijn het niet eens met enkele beslissingen in de laatste maanden van zijn 'regeerperiode'. Maar ze vergeten hoeveel hij in die tijd daarvoor voor de school heeft betekend en hoe hij zelf steeds uiterst attent was als iemand van school in de problemen zat. Gelukkig krijgen we als directie in de avonduren de kans hem alsnog een warm bad van afscheid aan te bieden door samen te lachen en woorden naar elkaar uit te spreken die er toe doen.
De zaterdag gebruik ik om de recente studiedag en het interview uit te werken. Ik ervaar het niet als werken, zoveel plezier beleef ik eraan. Tussendoor ontspan ik me op de traditionele manier en op die momenten denk ik ook terug aan al die bijzondere mensen die ik de afgelopen week heb mogen ontmoeten. Het is al eens eerder uitgesproken: wat ben ik een bevoorrecht mens. Dankzij al die andere mensen die mijn leven verrijken. Dank je wel, Koen, Ity, Fanny, Martijn, Bas, Egid, Margreet, Niels, Egid, Lex, Stefan, Frederike, Erno, Joost, Kim, Anita, Theo, Jan, Margret, Math, Paul, Maurice, Harry, Marian, Annette, Annet, Pierre, Yolan, Brechje en al die anderen. En vooral niet te vergeten: Anouk, mijn dochter, met wie ik op de laatste dag van deze in te lijsten week al heel vroeg foxtrottend op carnavalsmuziek door de huiskamer heb gedanst.
