Welkom

Mijn naam is Tjeu. Een ontelbare woordenstroom heb ik in mijn leven al gedeeld. Met vrienden, lezers, leerlingen, collega's en onbekenden. Vol liefde, emotie, soms met woede, dan weer met grote dankbaarheid. In boeken, op schoolborden, in trendy magazines, tijdschriften en nu online. Voor mij, voor jou.



zondag 8 juni 2014

Do Nothing Day

Het is doorgaans nog voor zessen als ik mijn ogen open om aan een nieuwe dag te mogen beginnen: het lot van een vroege vogel. Routinematig stap ik dan meteen uit bed, loop half slaapdronken naar mijn werkkamer en druk op de aan-knop van mijn Dell. Haar opstartfase negeer ik door toiletbezoek, wat lauw water, het opladen van mijn iPhone en/of iPad en de eerste zonde: een net iets groter stukje puur chocolade dan goed voor me is. De Correspondent en de lokale krant worden vervolgens digitaal gescand, de eerste mails al belachelijk vroeg beantwoord.

Maar op deze Do Nothing Day is, nee moet het anders. Juni staat bij mij namelijk ook in het teken van deelname aan het Clean Up Your Life-project van Patty Golsteijn. Haar visitekaartje en FB-pagina verklapt dat New York de thuisbasis van deze minimalist is, van waaruit ze online "vooral zzp'ers leert hoe te kappen met alle crap in hun leven en werk." Deze maand zet ze daarvoor een gratis traject uit, waarbij je leert veel effectiever en bewuster met je tijd om te gaan. In eerste instantie dacht Patty met zo'n 15 personen aan de slag te kunnen gaan, maar inmiddels zijn het er vele honderden die elkaar ook nog eens onderling ondersteunen via een exclusieve Facebook-pagina met louter vraag-en antwoord-opties en telefoongesprekken.

Inmiddels zijn we door Patty aangemoedigd om handige, tijdbesparende tools bij ons agendabeheer in te zetten, heel bewust 'ME-time' vast te leggen, kritisch naar onze afspraken te kijken en een aantal te schrappen of effectiever te organiseren. Voor de grootste uitdaging tot nu toe is pinksterzaterdag gereserveerd: die Do Nothing Day. De opdracht is even simpel als zwaar: gun jezelf in je eigen omgeving een dagje helemaal niets doen, maar je mag daarbij wel je eigen grenzen bepalen.

De start valt mee. Vrijdagavond lever ik vrij enthousiast mijn iPhone en iPad bij Annet in en mijn werkkamer wordt officieel tot verboden gebied verklaard. De bewuste dag begint met het zo instellen van een rolgordijn dat alleen het mooiste partje uitzicht mijn blikveld wordt. Bijna een uur kijk en luister ik roerloos vanuit dat perspectief. Het is een ontdekkingstocht: het Spotify-vrije concert van de vogels en hun slim omgaan met thermiek. En het spel van de zon met weerkaatsende elementen in de overdadige natuur, die tegelijkertijd ook de dagtaak verbeeldt: er gewoon zijn. Niet meer, niet minder.



Na een extra lange douche wordt de traditionele weekplanning onder het zaterdagontbijt vervangen door het in superslow tempo bewust genieten van ei, broodje en koffie. Wat wel nog past, is de klassieke muziek op de achtergrond.

Dan treden de eerste ontwenningsverschijnselen op. Als ik in een luie stoel op het terras aan het volgende blokje 'bewust niets doen' begin, krijg ik last van to do-neigingen in mijn hoofd. Gelukkig heeft een goede vriendin me ooit geleerd dat je op zo'n moment aan een routineklus moet beginnen die al je aandacht opeist. De ramen zijn al gewassen, voor strijken is het te heet en dus leen ik de kleurpotloden en sjablonen van Annet en kleur ik mijn eerste mandala ooit in. Het helpt totdat na een halfuurtje een ietwat verkeerde kleurkeuze naar mijn gevoel het eindresultaat in gevaar brengt. Natuurlijk gaat het daar niet om, zo houd ik me zelf voor, maar toch voelt het anders, ook op een dag dat Niets moet.

Het zoeken naar routines om het hoofd leeg te houden, handhaaf ik als ik een lange wandeling maak naar een reeds eerder geplande pinksterlezing van Huub Oosterhuis in het klooster van Wittem. Mijn focus ligt op het steeds zoeken naar hetzelfde soort bloem of het kinderlijk springen van de ene witte tegel naar de andere. Veel te vroeg meld ik me in de kloosterwinkel voor een kaartje. Het Do Nothing - idee verleidt me om niet de resterende tijd te reserveren voor het bezoeken van een expositie maar voor het zitten op een bankje bij het pas aangelegde asverstrooiingsveldje in de kloostertuin. Even mijmer ik over mijn eigen eindigheid, maar tot mijn eigen verrassing denk ik al snel... helemaal niets. Ik mag er zijn. Punt.

Toeval bestaat niet. Dus rept ook Oosterhuis die middag over de zin van het niets doen als hij dichter Henriette Roland Holst citeert:
Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten:
't geheim der sterken school altijd daarin,
dat zij zich instelden op lange drachte' en
intoomden d' ongestuime dadenzin.


Na afloop scan ik bij een heerlijk stuk appeltaart - dus met kaneel - in een nabijgelegen kasteeltuin de omgeving op een andere manier. Deze keer kijk ik niet naar andere genieters, hun bewegingen, kaartkeuzes en opvallende auto's maar probeer het verhaal van de vijver, de bomen, de paden, de struiken en alweer de vogels te begrijpen. Weer thuis neem ik de door Patty aanbevolen plek op de bank in. Blijkbaar is niets doen best vermoeiend, want een gepland power napje wordt een diepe slaap van meer dan een uur.

Een groot deel van de dag heeft Annet ook voor nietsdoen gekozen en wil dit graag ook richting avondeten doorzetten. In restaurant 'Bie de tantes' vinden we allebei dat we in het kader van deze dag voor 'gezond' moeten gaan. Een salade vis vooraf en als hoofdgerecht de vergeten groente knolselderij: een plak groente bekleed met geitenkaas, gepaneerd met nootjes en geserveerd met een saus van Limburgse heerlijkheid (abrikoosjes, Els la Vera en mosterd).

Daarna helpt de natuur de dagcirkel rond te maken door opnieuw aandacht voor de thermiek op te eisen. Als de zwoele zomeravond begint, volgen we deze keer vanaf de tuinbank niet de invloed daarvan op vogels maar op vier grote luchtballonnen, die zich ogenschijnlijk moeiteloos aan het trage dagritme aanpassen.



Uit stil protest tegen het niet aanwezig kunnen zijn bij het Stones-concert op Pinkpop, sluiten we deze opmerkelijke dag bewust af met het kijken naar de Ntr-documentaire over de Beatlemania... We durven het amper naar elkaar uit te spreken, maar doen het voor de eerste keer sinds onze jeugd toch: 'Misschien waren we in ons hart toch meer Beatles- dan Stones-fan'. Het moet niet gekker worden, zelfs niet op deze Do Nothing Day, die op zeker over niet al te lange tijd een vervolg zal krijgen! Ook in het Pattyloze tijdperk.  

.