Brainwash

'Je bent in 2014 half iphone en half mens.' Bam, dat kwam binnen, zaterdagmiddag tijdens de openingsact van Brainwash in Amsterdam. Dat is 'een festival voor iedereen die durft te denken', georganiseerd door 'Brandstof'. Deze club van vooral jonge denkers was op 1 december 2012 al verantwoordelijk voor 'Life!', een soortgelijk (denk)festival in de Beurs van Berlage. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Ik ontdekte er mijn favoriete leerstijl: het bewust opzoeken van mensen die op gezette tijden met me willen meedenken over de essentiële vragen van het leven.

Afgelopen weekend was de Beurs van Berlage gereserveerd voor een ander festival: het Pint bokbierfestival (...) en dus week Brandstof deze keer uit naar Nes, hét intieme theaterstraatje in de buurt van de Dam. De 80 (!) programmaonderdelen waren er verdeeld over de ruimtes van Frascati, de Brakke Grond, het Comedy Theater, het Torpedo theatertje, NRC Café, een kroeg, een kelder en een tot voorleeskamer omgebouwd privé-appartementje. 'De sfeer is bewust intiem. Daardoor hebben de locaties een beperkt aantal plaatsen. Zorg dus dat je ruim op tijd bij de uitgekozen locatie bent', was vooraf de digitale waarschuwing. Toch werden door deze opzet heel wat mensen teleurgesteld. Zelfs lang in een rij staan bleek geen garantie dat je ergens naar binnen mocht om je te laten inspireren door degene(n) voor wie je vooral het ticket van Brainwash had gekocht. Als dan ook nog de catering op sommige plekken erg traag verloopt, is het onverstandig om je irritatiegrens proberen op te rekken. 'Je kunt je dan beter focussen op Plan B om op een andere plek alsnog ontspannen te kunnen rondhangen en geconcentreerd te luisteren', was het advies van festivalleider Laurens Knoop en dat bleek voor ons te werken. Vanaf 16 uur schrapten we op ons verlanglijstje de grote namen - die zien we straks toch wel bij de tv-registratie van Brainwash bij Human terug - en werden het thema en de diversiteit in vorm onze nieuwe selectiecriteria. Het resultaat: we ontdekten in hoog tempo nieuwe namen van denkers en locaties, die Annet en ik vanaf nu zullen koesteren. Bijvoorbeeld deze persoonlijke top 5:

1. Wiegertje Postma. Zij was een van de vier jonge acteurs die namens 'Das Magazin' een anti Ted-talk hielden. Ze lazen in Frascati hun essay voor waarin niet zoals bij TEDx het grote klein werd gemaakt, maar het kleine groot. De wijze waarop Wiegertje dat deed aan de hand van de Zwarte Pieten-discussie en de zware bedreigingen door gamers aan het adres van vrouwen die deze games te vrouwonvriendelijk vinden, was zo verrassend imponerend dat ze er een minutenlang applaus voor terug kreeg. A new star is born in de wereld van schrijvers en denkers.

2.  Die verwachting is in de media reeds uitgesproken naar de vier hoofdpersonen uit de 2Doc-documentaire 'Kinderen van het succes', van wie vooral Arjen Kleinherenbrink op Brainwash bewees dat Nederland nu al niet meer om deze student heen kan. Volgens Arjen gaat het er steeds minder om wie wij zijn, en steeds meer om hoe wij onszelf weten te verkopen. Hoe ingrijpend is deze productmentaliteit? Wat betekent het om te leven vanuit de vrees dat wie niet gezien wordt, niet bestaat? Op Twitter werd al gesuggereerd dat Arjan een verplichte tour langs scholen en collegezalen moet gaan maken.

3. Twee tips bleven hangen: die van Kleinherenbrink's filmcollega Haroon Sheikh over hoe je bereikt dat jezelf én je omgeving in vorm zijn en van Hans 'Lebbis' Sibbel over het grote gevaar dat je loopt als je te lang op een eiland blijft zitten.

Frascati vlak voor de opening van Brainwash

4. Toen Plan A nog werkte - aanwezig zijn bij de voordrachten van de grote namen - genoten we optimaal van Spinvis, Stine Jenssen en het Nederlands Kamerkoor bij hun geslaagde poging om ons als toehoorders via muziek en voordracht de belangrijke vragen van onze tijd te laten voelen. Van Spinvis heb ik zondag al een Spotify-lijst aangelegd, door Stine Jenssen gaat wat mij betreft na Brainwash een dikke streep. De uitleg: tijdens Life! was haar performance nog teleurstellend voorspelbaar, zaterdag was haar bijdrage aan de magische opening juist overtuigend.
Maar haar gedrag na afloop was hetzelfde.

Stine Jenssen 1.0 ?

Bij Life! was er een fraai ingerichte, centrale ruimte waar je in contact kon komen met andere festivalbezoekers én alle sprekers. Maar mevrouw Jenssen was toen al zeer selectief in wie met haar mocht praten, beantwoordde daarna ook geen mails en op mijn vraag zaterdag of het mogelijk was de tekst van haar inspirerende bijdrage te downloaden, zei ze kortaf: 'Je kunt m'n nieuw boek kopen' om vervolgens weg te lopen. Hoe geloofwaardig ben je dan als filosoof? Voor het antwoord op die vraag heb ik geen scherpdenkers nodig. Stine is tot het tegendeel is bewezen voor mij in elk geval meer 1.0 dan 3.0 en daar loop ik niet voor weg.

Het intieme, voormalig Parool- en nu Torpedo-theatertje

5. Gecharmeerd zijn we wel geworden van het intieme Torpedo-theatertje, met zijn boekenkast als mini-museum en eigenzinnige gasten - zoals zaterdag Laurens de Rooy over het, door iedereen te bezoeken anatomiemuseum Vrolik in het AMC en dichter Daan Doesborgh. We komen er zeker binnenkort terug om er op een woensdagavond het theaterprogramma 'De Mus' te ondergaan.

Zoals we ook bij een volgend bezoek aan Amsterdam weer aanschuiven in het NRC-café waar de sfeer bij drukte ontspannen blijft, de bediening vriendelijk en de menukaart ondanks zijn beperktheid je tot verrassende keuzes verleidt. Jammer dat er dan geen Next Speeddenkspel meer gespeeld zal worden, waarbij het lot je zoals zaterdag koppelt aan een mooie, maar onbekende vrouw die je op basis van je antwoorden op 8 levensvragen binnen 3 minuten sympathiek genoeg vindt om je eventueel mee te nemen in een bootje naar een onbewoond eiland. Vooral McFood voor je ego, maar wel leuk en ook een mooie werkvorm voor in het onderwijs.

Rebekka Reinhard: mooi maar niet overtuigend

Tegenvallers? Ja, die waren er ook bij Plan A en Plan B. Wat A betreft: de powertalk van Alain de Botton. Hij lijdt aan het Ken Robinson-syndroom: zijn missie blijft bijzonder, maar de verpakking is inmiddels te voorspelbaar. En bij Plan B: Rebekka Reinhard mag dan in Duitsland sinds haar boek 'Schön' wereldberoemd zijn, ook zij bewees weer dat je boodschap op zo'n podium alleen overkomt als je een geboren verhalenverteller bent en dat bleek ze niet te zijn.

In februari kochten we de allereerste kaartjes voor dit festival toen Brainwash zelfs nog geen Brainwash maar 'Het Nieuwe Denken Festival' heette. En voor de editie van 2015 zullen we weer voor een early-bird ticket gaan, maar wat ons betreft staat de organisatie nu voor de keuze: of terug naar één centrale plek als de Beurs van Berlage of een betere balans zoeken tussen denkers en pragmatici in de voorbereidingsfase. Al is er het besef dat dit advies na zo'n topdag als zaterdag een beetje als een verlangen van een te verwend kind klinkt...

Dutch Design Week 2014 (2)

Mijn eerste dag tijdens de Dutch Design Week 2014 besteedde ik bijna helemaal aan de Graduation Show van de Dutch Design Academy in de Witte Dame. Hoog niveau en grote diversiteit. Welke prototypes zijn me bijgebleven?

TOP
1. Ik maak me er elke dag schuldig aan. Te veel water in de waterkoker voor het dagelijks theemoment op de bank. Nils Chudy bedacht een eenvoudige, maar voor het milieu geniale oplossing: de Miito. Als die straks op de markt is - en dat gaat zeker gebeuren - vul ik m'n theebeker met precies genoeg water, plaats de beker op de inductiebasis en dompel vervolgens de, door Nils ontworpen roerstaaf in het water. De roerstaaf wordt verwarmd en vervolgens het theewater. Bekijk het filmpje maar.

2. Ook de moeite waard is het filmpje over het ontwerp van Govert Flint. Ik zit soms uren achter mijn bureau. Dat betekent compensatiegedrag in mijn vrije tijd als het om bewegen gaat. Govert heeft nu in samenwerking met het Scapino Ballet een prototype van een stoel - de Dynamic Chair - ontworpen waarmee je vanaf achter je bureau al sierlijk bewegend je pc of laptop kunt aansturen. De bewegingen zijn ook nog eens zo geselecteerd dat ze je sneller een geluksgevoel (b)lijken te geven....

3. Mijn Maakbare Mais is een lesprogramma van Janneke Bergholtz voor kinderen van 9 tot en met 12 jaar. Met een handboek en de kit leren de kinderen binnen 30 weken een maiszaadje om te toveren tot een lamp.

4. Van jong naar oud. Laura Koenen stimuleert met haar 'Losing One Self's' project oudere mensen om zelf tijdig met een voorbereiding op mogelijke dementie te beginnen door o.a. alvast een boodschap aan jezelf op video vast te leggen en lijstjes te maken. Alles wordt duidelijk naar het bekijken van deze vimeo-film. Haar vriendin en studiegenoot Malou van Dijck verzamelt natuurlijke materialen in een dorp of stad en maakt daar textielverf van, die ze gebruikt voor prachtige tafelsets (tafellaken en servetten) waarop de gebruikte bronnen in de natuur worden afgedrukt. Malou's droom: gemeenten die zo'n set als waardevolle, blijvende herinnering meegeven als inwoners naar elders vertrekken.






VERRASSEND
1. Binnenkort word ik opa en dan zal ik zeker regelmatig foto's van mijn eerste kleinkind maken. Maar na het project van Laura Cornet zal ik voorzichtig(er) zijn met het plaatsen van deze babyfoto's op Facebook. Laura vraagt zich namelijk af of baby's later wel zo gelukkig zijn met al die foto's en filmpjes op internet. Om daarover een maatschappelijke discussie uit te lokken heeft ze in babyspeeltjes cameraatjes en knopjes verwerkt waardoor de baby vanuit de wieg of box als het ware zelf meteen een foto op Facebook kan plaatsen. Natuurlijk laten de meeste mensen Laura weten dat ze dit te ver vinden gaan, maar ze doen het vaak zelf en ook nog zonder toestemming van de hoofdpersoon! Wie Laura's site bezoekt, komt ook terecht bij een ander mooi project van haar: een lifestyle magazine voor werklozen.

Lichtgevende tas

2. Marlies Schets ontdekte in het hoge noorden van Zweden dat de mensen daar maar weinig reflecterende materialen dragen, terwijl hun nachten een groot deel van het jaar erg lang zijn. Dat inspireerde haar om designstoffen en -accessoires reflecterend te maken. Het resultaat is even mooi als effectief:








3. Het project 'Imprint of skin' van textiel designer Floor van Doremalen. Een heerlijke toepassing van rubber in vloeren, douchegordijnen en muren (voor massage, scrubben, extra tinteling).









LEUK
Een 3D-geprint vlinderdasje , bewerkt met natuurlijke materialen en kleurstoffen. Staat al op m'n verlanglijstje. www.studio-eposh.com

AARDIG, MAAR.....
LIVE Life. Je legt wat mos en onkruid in een miniatuur kasje naast je pc of laptop, zorgt voor de juiste groeiomstandigheden en richt er een cameraatje op, dat je aansluit op je device. Vervolgens kun je het groeiproces extreem uitvergroot als wallpaper op je scherm volgen. Maar bedenker Sebastian Huvenaars, je moet natuurlijk wel vindbaar zijn als startende ondernemer. Geen eigen website, matig LinkedIn-profiel. Je hebt er wel zin in?

Dutch Design Week 2014 (1`)

Van droom naar daad, van denken naar doen. Van tekentafel naar tastbaar product. Van prototype naar (massa)productie. Ze willen het allemaal heel graag, de afgestudeerden van de Design Academy. Daarom maken ze veel werk van hun pres(en)tatie tijdens de Graduation Show, een essentieel onderdeel van de Dutch Design Week 2014 (DDW14). Dit internationale platform voor jonge designers en gerenommeerde  ontwerpinstituten lokt deze week bij de dertiende editie honderdduizenden bezoekers naar de binnenstad van Eindhoven. Verspreid over liefst 80 (!) locaties en 400 evenementen kun je in 9 dagen de allernieuwste designtrends bekijken.

Dat is ook voor mij te veel van het goede, maar twee dagen van mijn herfstvakantie lever ik er ook dit jaar graag voor in. Om dat enigszins te kunnen begrijpen, als opwarmer een korte reportage van Omroep Brabant over die Graduation Show in het gebouw van de Witte Dame:

Op diezelfde plek ontmoette ik in 2011 ook Bennie Meek. Voor zijn afstudeeropdracht was hij in 22 dagen met een camera letterlijk dwars door Nederland gelopen en had die ervaring vertaald in een versnelde landschapsscan. Bennie vertelde me openhartig over zijn dromen. Dat de VPRO zijn scan zou uitzenden of dat hij er een belangrijke filmprijs mee zou winnen. Helaas, tot nu toe bleef het bij een droom, getuige het handjevol kijkers op zijn Vimeo - kanaal, waar je zijn project in delen kunt bekijken. Bennie spookte door mijn hoofd toen ik deze week op onze ontmoetingsplek zoveel nieuw designtalent ontmoette. Wie van deze grote groep enthousiaste en bijna allemaal maatschappelijk betrokken ontwerpers kan straks zeggen dat zijn of haar droom wel werkelijkheid is geworden?



Over enkele dagen hoop ik het u alvast voor een deel te kunnen melden. Maar eentje kan ik met 100% zekerheid al verklappen, Dave Hakkens uit Helmond, de bedenker van het project Phonebloks en daardoor nu al samenwerkend met Google. Zijn idee is alleen op YouTube meer dan 20 miljoen keer bekeken...

:

Liefdesverklaring

Het was ook een zwoele avond, die 28 augustus 2010 in Nijmegen. Net als gisteravond in Breda en dat op 18 oktober..

Vier jaar geleden stond ik op uitnodiging tijdens NEC - Heerenveen in het uitvak tussen een handjevol Friese diehards. Een memorabel duel. Vroeg in de wedstrijd verving de debuterende Jasper Cillessen de geblesseerde Gabor Babos. De huidige Oranje- en Ajax-doelman werd na een aantal fraaie reddingen meteen tot Man of the Match uitgeroepen. Maar nog meer genoot ik die avond van ene Lasse Schöne. Hij speelde zo slim, effectief en bepalend dat ik ter plekke voorspelde dat hij nog eens bij een topclub zou eindigen. Voor gek werd ik verklaard. 

Gisteren hadden schoonzoon Dries en zijn vriend Patrick me verleid om 3,5 uur voor het degradatieduel van hun NAC tegen ADO Den Haag al deel te nemen aan de 'pre-party' van de fanatieke B-side, oftewel de 'ratten' van Breda en omgeving (voor de goede orde: 'rat' is in Breda een geuzennaam omdat die verwijst naar oud-international Rat Verlegh, die ervoor zorgde dat NAC in 1921 kampioen van Nederland werd). 


De 'pre-party place to be' bleek feestcafé 'Onze Henk' in de smalle Vismarktstraat te zijn. De voorspelbare combinatie van bruin, smal & veel geremixte smartlappen. De harde kern van NAC bestelt er Jupiler niet in een glas of in een flesje, maar per kratje. Echt verrassend was dat niet voor me, omdat ik eerder dit jaar het bekroonde voetbalboek 'Avondje NAC, een liefdesverklaring' van Sjoerd Mossou verslond. Dat is een van de allerleukste boeken uit onze sportliteratuur over de rijke historie, de vele culthelden en de bijzondere supporters van NAC: hondstrouw, authentiek, zonder poeha, ongevoelig voor modieuze supporterstrends en bovenal gepassioneerde bierdrinkers.

Met Dries en Kees voor feestcafé 'Onze Henk'.

Al die eigenschappen herkende ik op de stoep bij 'Onze Henk' al snel in 51-jarige Kees. In Rotterdam opgegroeid en nu filiaalhouder van Jumbo in de stad waar je als NAC-supporter zo min mogelijk wil komen (Tilburg). Via Heineken en online sites ritselt hij kaarten voor topduels in Engeland of Spanje, maar het meest geniet hij elke twee weken van een nieuw Avondje NAC. Daarvoor overbrugt hij graag per fiets de 2 x 12,5 km tussen z'n woonplaats Oosterhout en Breda. Op de terugweg valt hij regelmatig van z'n fiets. 'Een lang verhaal', zegt Kees. Lijkt me niet. Tig liters Jupiler gedeeld door zigzaggende fiets is omvallen (T/ZF= O). Maar ik sputter niet tegen, want ik wil z'n verhalen graag horen. Over z'n bloedmooie dochters die hij verboden heeft om naast palief op de B-side te komen staan, het EK in 1988 en de al uitblinkende Messi tijdens de finale van het WK 020 in 2005 in de Utrechtse Galgenwaard. Kees vertelt en showt trots hoe hij bij elke voetbalwedstrijd twee NAC-shirts draagt. Het 11-jaar oude Memory Shirt van NAC - Newcastle United en daarover het actuele wedstrijdshirt. 'Ook als ik naar een wedstrijd van Ajax of PSV ga, maar dan draag ik er voor de veiligheid toch wel een hoog opgeritst jack overheen.' 

Pre-party voor NAC - ADO Den Haag

Na de pre-party loopt Kees met de fiets aan de hand vanuit de binnenstad met ons mee naar het stadion. Hij vertelt nog steeds de ene na de andere anekdote. Ik geniet ondertussen stiekem van wat zich achter de ramen van de huizen in de Lunetstraat afspeelt. Een dwarsdoorsnede van het interieur en de mensen in de Nederlandse volksbuurten komt in nog geen vijf minuten voorbij. Heerlijk live-theater. Dan moeten we stoppen van Kees. Het is tijd voor zijn vast ritueel op de parkeerplaats van het stadion: een paracetamolletje 'voor het geval dat'. Handenschuddend ontwijkt Kees en daardoor deze ene keer ook wij de lange rij voor de controlepoortjes en staan we al snel met twee bekers festivalbier achter het doel in Vak G tussen de harde kern. Toch heel anders dan de plek die ik in stadions gewend ben, maar opnieuw ontdek ik dat tussen de supporters een voetbalduel veel intenser en leuker is dan vanaf de perstribune. Ruim 30 jaar beleefde ik een voetbalwedstrijd vooral vakmatig met m'n hoofd en werkte ik meestal ter plekke al een grondige analyse uit. Gisteravond bij NAC zette ik dat verstand even op nul, werd de koude analyse een hartstochtelijke yell en reageerde ik vanuit mijn hart. Dat voorkwam overigens niet dat ik ook deze keer een speler op het veld ontdekte met extra toegevoegde waarde voor het team. NAC-speler Joeri de Kamps (22), gevormd bij Ajax, al uitkomend voor Jong Oranje. Moet nog slimmer worden in duels, maar heeft het als defensieve middenvelder in zich om ooit weer in Ajax 1 te spelen. 

Het mag duidelijk zijn: van Joeri en de hele entourage heb ik gisteren erg genoten. Dankzij Dries, Patrick en Kees ben ook ik nu ingewijd in het geheim van een Avondje NAC. Het smaakt naar meer. En oh ja, het is uiteindelijk een teleurstellende 1-1 geworden, geloof ik... 

        

TEDxMaastricht 2014

Een levenlang leren is voor mij een vanzelfsprekendheid. Bewust van mijn favoriete leerstijl lever ik een dag per week graag een deel van mijn salaris in om bijzondere mensen te kunnen opzoeken. De ene keer kost dat eerst skypetijd of heel wat mailverkeer, de andere keer komen ze op een presenteerblad voorbij. Zoals maandag 13 oktober tijdens TEDxMaastricht 2014.

Over de houdbaarheidsdatum van het TEDx-concept bestaan twijfels. Ook bij mij. Er is sprake van overkill en 20 voordrachten achter elkaar vragen veel van je energie en concentratievermogen. Dat het ook anders kan, weet ik sinds het Denkfestival van Brandstof in de Beurs van Berlage in Amsterdam (december 2012). Dat kende ook TEDx-achtige presentaties, maar sloot als event meer aan bij de diversiteit aan leerstijlen en behoeftes van de bezoekers. Je kon er - naast het ondergaan van die inspirerende 'talks' - voor kiezen in andere ruimtes workshops rondom het centrale thema te volgen of deel te nemen aan tafel- en forumdiscussies. De meerwaarde zat zeker ook in de centrale, informele en creatief ingerichte plek waar je gedurende de hele dag het gesprek kon aangaan met sprekers en bezoekers. Een vorm van interactiviteit die veel verder reikt dan die van enkele sprekers die ietwat geforceerd hun publiek opdragen samen te bewegen of een spelletje te spelen.

Toch verliet ik maandag tegen vijven met een goed gevoel Theater aan het Vrijthof. Het team van TEDxMaastricht, en dan in het bijzonder chairman Jan Scheele, Jean-Paul Toonen, Ana Mihail en Gonny Willems, werden ruimschoots beloond voor hun zorgvuldige, maandenlange zoektocht naar goede sprekers. 'Wie vond jij de beste?' is doorgaans de meest gestelde vraag tijdens de pauzes en na afloop van elke TEDx-editie, dus ook in Maastricht. Het antwoord was dit jaar niet makkelijk te geven, want het niveau werd zelfs steeds maar hoger naarmate de dag vorderde.

Het meest geraakt werd ik door het verhaal van de Nederlandse fotojournalist Kadir van Lohuizen, die met gevaar voor eigen leven en een overdosis aan lef al heel wat wereldleed heeft vastgelegd. In Maastricht illustreerde hij dat met beelden en foto's van de uitzichtloze en mensonterende situatie van immigranten die de grens van Mexico naar Amerika proberen over te steken. Als spreker maakte hij me er nog eens bewust van welke impact het heeft als je op de juiste momenten stiltes durft te laten vallen. Dapper en gepassioneerd vond ik het verhaal van Anna Verhulst, dit jaar de jonge winnares van de lokale TEDxSpeakersPitch, over haar (gewonnen) gevecht tegen obesitas. De beste entertainer was opnieuw Paul Rulkens. Wat ik moet vinden van de soms shockerende  oproep van Agi Haines om 'iets veel groters met ons lichaam te doen' weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar fascinerend was het in elk geval. En de openingsact van Koonian was meteen de leukste break.


Welke nieuwe inzichten zijn me, nu een dag later, bijgebleven? Bijvoorbeeld dat 30 procent van onze kleding  überhaupt niet wordt verkocht en 30 tot 40 procent alleen na forse kortingen. Gelukkig zijn er mensen die erover nadenken hoe dat anders kan, zoals Hasmik Matevosyan en Ismail Ferdous met zijn Cost of Fashion project. Als gadgetliefhebber weet ik nu door Pauline van Dongen dat ik mogelijk binnenkort een trui zal kopen waarin zonnecellen zijn geïntegreerd waarmee ik voldoende energie kan opwekken om m'n smartphone onderweg op te laden. Maar ook dat het modebeeld door 3D-printing snel zal veranderen en de elektrische auto's wel degelijk een grote toekomst hebben nu ze, o.a. door de Fastned-oplaadstantios van Michiel Langezaal  steeds sneller opgeladen kunnen worden.. En dat ik 21 maart 2015 zeker moet reserveren voor de tweede editie van TEDxYouth Maastricht op het United World College in Maastricht, want de presentaties van de leerlingen op deze TEDx waren bijzonder overtuigend.

Na de tedtalk van Rutger Bregman over een gratis basisinkomen voor iedereen weet ik nog beter waarom ik hem de beste journalist van De Correspondent vind en al een tijdje alles wil lezen en zien waarmee hij bezig is. Bekijk maar eens zijn tv-uitzending 'De noodzaak van een utopie'.

Het leukste gebruikte citaat was afkomstig van Einstein. Een medewerker vroeg hem waarom hij z'n studenten precies dezelfde vragen had voorgelegd als bij een toets een jaar eerder. Zijn reactie:"Omdat de meeste antwoorden nu anders moeten zijn'. En dat voor een bèta-man!

Kortom, er viel dit jaar heel wat te genieten tijdens TEDxMaastricht. Dat is overigens geen garantie als je zo'n event bezoekt. Wie het kritische, doorgaans slimme TED-publiek wil bekoren, moet veel, erg veel in huis hebben. Zo moet je je passie, innovatief idee of droom vanuit je hart én hoofd in perfect Engels, bij voorkeur met gevoel van humor, onder behoorlijke druk zo natuurlijk mogelijk kunnen vertellen. Een grote uitdaging, wereldprestatie of uniek idee alleen is onvoldoende. Dat bewees in Maastricht ongewild Christien Veelenturf. Ze is met haar aerodynamische fiets de, op twee na snelste vrouw op deze aardkloot en heeft haarzelf  en de rest van de wereld beloofd dat ze bij de volgende keer de beste zal zijn. Een beeldschone meid met zo'n missie is een combinatie die in de normale wereld een garantie voor succes is. Maar niet in de wereld van TEDx als je vooraf te lang je tekst uit je hoofd hebt geleerd. Dan schiet je, vanwege het zelf opgelegde, te hoge verwachtingspatroon meteen in de stress als je al bij de eerste zinnen voelt dat het alsnog fout dreigt te gaan. TEDx kent dan geen pardon. Voor niemand.

Ook niet als je in 2013 nog tot de beste dagvoorzitter bent uitgeroepen. Zelfs dat is blijkbaar geen garantie meer dat je een goede moderator voor een TEDx-event bent.Vraag het na maandag maar aan Stefan Wijers. Ondanks al zijn ervaring zondigde hij tegen het basisprincipe dat je best fouten mag maken als je maar dicht bij jezelf blijft. Maar in zijn voelbaar streven naar perfectie las hij vanaf de eerste minuut alles van z'n kaartjes af. Steeds vaker met verkeerde intonaties en pauzes en een lichaamstaal die regelmatig niet paste bij de boodschap van de spreker. Het zorgde in de zaal voor plaatsvervangende schaamte.

TEDx kent nu eenmaal zijn eigen wetten en ook Wijers blijft na maandag een erkend vakman. Voor de ruim 800 bezoekers van TEDxMaastricht 2014 was het in elk geval heel prettig dat dit TEDx-eam uit Limburg blijkbaar haarfijn weet hoe die wetten in elkaar steken. It's still possible.

 

Op geveul

Op gevoel en na heel wat overpeinzingen negeerde ik een aantal keren in mijn leven de verleiding het Heuvelland in te ruilen voor een 'moordjob' elders. Bijvoorbeeld als eindredacteur van het eerste Jeugdjournaal-team in Hilversum of als hoofdredacteur van een aantal vakbladen in Friesland

Drie jonge vrouwen in de Kloosterbibliotheek in Wittem lieten me zaterdagavond nog maar eens voelen dat het steeds de juiste beslissing was om zulke verleidingen te weerstaan. Ik kan en wil hier niet weg. Dyanne Sleijpen (Epen/24), Maud Wilms (Maasbracht/31) en Linda Zijlmans (Venlo/30) raakten daarom bij mij tijdens hun gezamenlijk theaterdebuut de juiste snaar door bijna twee uur lang dat wonderlijke Zuid-Limburg-gevoel bij mij bij bijna elk nummer op te roepen.

Eerlijk is eerlijk, na de eerste nummers had ik nog even wat twijfels. Niet over hun stemmen of karakters, die perfect bij elkaar passen omdat ze aanvullend zijn en toch een eenheid vormen. En ook toen al vond ik hun gedeelde kwetsbaarheid juist hun kracht. Maar de teksten hadden voor mij even nog een te hoog 'op 't benkske', 'kapelleke' en 'blumke'-gehalte. Wat veel 'vreuger' en dorps en wat weinig eigentijds en doorleefd. Net toen ik mijmerde over hoe een theatervoorstelling van dit zo talentvolle drietal over twintig jaar mij waarschijnlijk anders en nog meer zou raken - het leven heeft ze dan ongetwijfeld meer getekend - was daar opeens Maud Wilms met haar hartbrekend liedje over haar zoontje Arje met het Williams-Beuren Syndroom. Dat zorgde ervoor dat ik me vanaf dat moment zonder voorbehoud helemaal kon overgeven aan wat er door deze magische omgeving klonk.

Dus besloot ik na afloop de nieuwe single (met 5 liedjes) te kopen. Om vaker op weg naar mijn werk 'Zoe ze neet' af te spelen over leerlingen die het moeilijk hebben door hun thuissituatie.'Op Geveul' om het thuiskomen-gevoel te benadrukken als ik weer na een lange reis bij Nijswiller de autoweg en de stress inruil voor het Heuvelland, de natuur en de stilte. En tenslotte 'Des dich 't waas' van Linda als ik in Gulpen mijn eigen straat inrijd. Dank je wel, dames!