Al enige tijd ben ik ervan overtuigd dat je talentontwikkeling bij kinderen het beste kunt stimuleren door informeel leren. Geef hun een uitdagende leeromgeving, zorg voor goede online en andere randvoorwaarden en bedenk samen een uitdagende leervraag. De beste garantie dat er iets heel moois ontstaat. Zo ook maandag. Vijf middelbare scholen uit Parkstad, van praktijkschool tot en met tweetalig vwo, hadden twee of drie leerlingen gevraagd om naar deze broedplaats te komen. De opdracht: ontwerp een gadget voor nieuwe brugklassers. Het werd, met enkele gepassioneerde, creatieve docenten en een heus ontwerpbureau als coaches op de achtergrond, een fantastisch leerfeest. Aan het einde van de dag had de trendy gymgirl aan de eerst volstrekt zwijgende leerling uit het praktijkonderwijs geleerd hoe hij samen met haar een fotocomic en een QR-code kon maken. Een vmbo-leerlinge hielp mij op een goudeerlijke manier een probleem met een laptop op te lossen. Ze zag dat ik aan het sukkelen was, kwam naar me toe en zei: "U heeft een probleem met het opslaan van dit document, hé? Laat mij het maar oplossen." Voordat ik wist, had ze mijn plaats al ingenomen en binnen een halve minuut het probleem opgelost.
Datzelfde meisje kwam om kwart voor twaalf weer naast me staan. Ik had aangekondigd dat we om twaalf uur zouden gaan lunchen in het bedrijfsrestaurant. Zij vond dat het ook wel wat eerder mocht en liet me haar pols zien. Ze had er een horloge op getekend waarop te zien was dat het bijna twaalf uur was! Een paar leerlingen zagen wat er gebeurde en sputterden onmiddellijk tegen: 'Eerst even dit afmaken. Of mogen we de opdracht ook meenemen naar het restaurant?' 
Aan het einde van de dag stonden we als volwassenen stomverbaasd te kijken naar het eindresultaat van deze eerste gezamenlijke broedplaats. Een ongelooflijk mooi gadget, kids die elkaar moeiteloos hadden geleerd om met een iPad om te gaan, samen een geweldig netwerk vormden, alle vaardigheden hadden toegepast die je als onderwijsman of -vrouw ook maar kunt bedenken. De slotvraag was: 'Wie zorgt er nu voor dat dit product van jullie ook echt wordt gemaakt?' Natuurlijk stak het gymmeisje meteen de hand op en ook weer die bijdehante vmbo-leerlinge van dat horloge. Maar ik moest mijn emoties bedwingen toen het gymmeisje voorstelde dat toch zeker ook die jongen van de praktijkschool erbij moest. Hij bloosde en sprak zijn eerste vier woorden van die dag binnen de groep uit: 'Ja, ik wil wel.' Aan het einde van deze onvergetelijke schooldag stap ik mijn school binnen en ontmoet een docent. 'Waar was je vandaag? Ik heb je gezocht. Moet die nieuwe module digitale vaardigheden echt? Het wordt weer tijd dat we vooral gewoon les gaan geven, vind ik.' Van OK naar KO. Ook in onderwijsland liggen die gevoelens heel dicht bij elkaar. Vertel mij wat!
