Dit is de link: http://nl.odemagazine.com/blogs/editors_blog/135568
maandag 26 december 2011
Lijstjes (2)
Mijn tweede lijstje aan het einde van 2011gaat over de actuele situatie van Moeder Aarde. Op dat gebied hebben we niet zo'n mooi jaar achter de rug, zo is toch het algemene gevoel. De meeste mensen namen het woord 'crisis' vaker in de mond dan 'innovatie' of bijvoorbeeld 'uitdaging'. Gelukkig biedt het blad Ode elke maand 'leesvoer voor intellectuele optimisten' aan. Een paar dagen geleden presenteerde de redactie een overzicht van de 12 beste artikelen van 2011 met als rode draad een volstrekt andere kijk op ontwikkelingen op deze aardkloot. Van harte aanbevolen. Elke dag zo'n hersenvitamine in de vorm van een inspirerend artikel laat in elk geval de zon in je hoofd schijnen.
Dit is de link: http://nl.odemagazine.com/blogs/editors_blog/135568
Dit is de link: http://nl.odemagazine.com/blogs/editors_blog/135568
zondag 25 december 2011
De lijstjes van 2011 (1)
Het is een tik, zelfs een beetje een verslaving: mijn interesse in allerlei lijstjes in deze week waarin alweer een jaar in een razend tempo uitademt. Tussen kerstavond en de jaarwisseling kan ik er naar mijn gevoel zelfs niet zonder. Het leukste, beste, meest tegenvallende, opmerkelijkste van de afgelopen maanden, verdeeld over en vooral vastgelegd in tientallen categorieën. Een blog is natuurlijk een dankbaar middel om eigen lijstjes samen te stellen. Voor wie het leuk vindt en/of dezelfde verslaving kent, deel ik de komende dagen het resultaat graag.
Het eerste lijstje is de huis-top 10 van favoriete muzieknummers. Dit jaar bleven op kerstavond de spelletjes in de kast en bogen we ons, met de iPad als dankbaar archief op tafel, over de vraag: welke twee nummers zet je bovenaan je persoonlijke Top 10? Het resultaat is een heuse gezinslist van hele mooie clips geworden, die mogelijk op kerstavond 2012 bijgesteld zal moeten worden, maar vanaf nu vaker bekeken zal worden. Zeker weten. Het verhaal achter elk nummer blijft in de familie, zo hebben we elkaar beloofd, maar te genieten valt er zeker iets voor (bijna) iedereen die ernaar kijkt:
Het eerste lijstje is de huis-top 10 van favoriete muzieknummers. Dit jaar bleven op kerstavond de spelletjes in de kast en bogen we ons, met de iPad als dankbaar archief op tafel, over de vraag: welke twee nummers zet je bovenaan je persoonlijke Top 10? Het resultaat is een heuse gezinslist van hele mooie clips geworden, die mogelijk op kerstavond 2012 bijgesteld zal moeten worden, maar vanaf nu vaker bekeken zal worden. Zeker weten. Het verhaal achter elk nummer blijft in de familie, zo hebben we elkaar beloofd, maar te genieten valt er zeker iets voor (bijna) iedereen die ernaar kijkt:
vrijdag 11 november 2011
Handige Apple tips
De structurele leegstand van bedrijfspanden wordt als de op een na grootste bedreiging voor de financiële stabiliteit van ons land gezien. In mijn eigen Parkstad staat inmiddels het mooiste voorbeeld hoe je daar iets aan kunt doen. De oude Philips-fabriek in Heerlen is in een paar jaar tijd omgetoverd in het beste bedrijventerrein van ons land: C-mill. En dat zonder enige vorm van overheidssteun dan ook!
Maar er gebeuren meer mooie dingen op dat gebied in deze regio. Enkele ondernemers hebben zich verzameld in Lijnspel dat zelf gecreëerde flexibele werkplekken en een workshopruimte in leegstaande kantoorruimtes gebruikt om heel 3.0 kennis en ervaring te delen. Een van die workshops werd onlangs verzorgd door Mark Pluijmakers, die in deze regio zich namens Apple vooral met educatie bezighoudt. De aanleiding was o.a. de nieuwe iOS5-sofware update. Op mijn verzoek heeft Mark een tiental nieuwe handige toepassingen op een rijtje gezet als je inmiddels die update hebt toegepast.
Maar er gebeuren meer mooie dingen op dat gebied in deze regio. Enkele ondernemers hebben zich verzameld in Lijnspel dat zelf gecreëerde flexibele werkplekken en een workshopruimte in leegstaande kantoorruimtes gebruikt om heel 3.0 kennis en ervaring te delen. Een van die workshops werd onlangs verzorgd door Mark Pluijmakers, die in deze regio zich namens Apple vooral met educatie bezighoudt. De aanleiding was o.a. de nieuwe iOS5-sofware update. Op mijn verzoek heeft Mark een tiental nieuwe handige toepassingen op een rijtje gezet als je inmiddels die update hebt toegepast.
Problemen met een app oplossen
Wanneer er problemen zijn met een app of een functie in een app, dan is de oplossing vaak simpel. Gebruik de thuisknop om de multitaskbalk te openen (twee keer drukken). Leg je vinger op een app in deze balk en wacht tot de apps beginnen te trillen. Tik daarna op het min-teken bij de app om deze af te sluiten. Open hierna de app opnieuw.Caps Lock
Door snel achter elkaar twee keer op de Shift toets te tikken, wordt deze toets blauw. Caps-Lock is nu geactiveerd. Gebeurt dit niet? Controleer dan in de toetsenbordinstellingen of deze functie aan staat.Leestekens
Een é, ü of ñ typen? Het antwoord is simpeler dan de meeste mensen verwachten. Laat de vinger simpelweg op de letter liggen en kies één van de mogelijkheden.Snel naar boven scrollen
Om in één keer snel naar het bovenste punt te scrollen, voldoet een tik op de bovenste zwarte balk in het scherm.Muziek draadloos via de stereo beluisteren
Apple heeft een techniek ingebouwd voor het draadloos versturen van beeld en geluid, namelijk AirPlay. Doormiddel van een Airport Express kunnen vrijwel alle stereoinstallaties hiervan gebruik maken.Batterijduur verlengen
Denk eraan om verbindingen zoals bluetooth, GPS-locatiegegevens, WiFi en 3G uit te zetten wanneer deze niet gebruikt worden. Ook het verminderen van de helderheid van het scherm zorgt ervoor dat dat laatste beetje batterij net weer iets langer mee gaat.Snelle bediening voor media als op slot
Snel een muzieknummer overslaan of pauzeren, zonder de app te hoeven openen? Druk wanneer de iPad of iPhone in slaapstand staat, twee keer op de thuisknop om de mediabediening tevoorschijn te halen. Week aanzicht in agenda op de iPhone
Sinds iOS5 is het mogelijk om het weekaanzicht van de agenda ook op de iPhone te bekijken. Draai hiervoor de iPhone in landschapsmodus terwijl de agenda geopend is.Het trilpatroon aanpassen (iPhone)
In iOS5 zit de mogelijkheid om het trilpatroon van de telefoon aan te passen. Ga hiervoor naar instellingen>geluiden en scroll helemaal naar beneden.Typen met je duimen (iPad)
De iPad is voor de meeste mensen net te groot om te typen wanneer deze met twee handen wordt vastgehouden. Vanaf iOS5 is het mogelijk om dit toetsenbord vanuit het midden in twee delen te trekken, waardoor typen een stuk aangenamer wordt.woensdag 14 september 2011
NNF 2011: een Moment Buiten de Tijd
Het is donker in het Drentse bos. Alleen wat lampionlichtjes, en op afstand een bescheiden kampvuur en schaars verlichte tipi’s, zouden kunnen afleiden. Maar dat is in deze nacht, waarin de wereld volgens Kim aan een nieuw Maya-jaar begint, voor mij volstrekt onmogelijk. Naast mij zit namelijk Lidion, clown van beroep. Zij bezorgt mij ongevraagd een Moment Buiten de Tijd. Graag wil ik het ontstaan en de betekenis van dat moment met je delen.
Bij de ontwerpfase van Slimmerkunde heb ik bijzondere mensen en zeer creatieve geesten als Martijn Aslander en Fanny Koerts ontmoet. Zij leven volgens volstrekt andere waardepatronen dan veel andere mensen, die ik in het dagelijkse leven tegenkom. Hun levensfilosofie is dat je samen deze wereld heel wat beter kunt maken als je kennis niet claimt maar zoveel mogelijk deelt. In Zuid-Limburg hebben we daar een prachtige slogan voor bedacht: ‘Ideeën zijn de nieuwe steenkool’. Het fijne van Martijn en Fanny c.s. is dat zij dat gedachtegoed niet alleen beschrijven of vertellen, maar vooral ook elke dag in praktijk brengen.
Beiden nodigden mij en ruim 200 andere delers uit om afgelopen weekend naar een open plek in een rijk Drents bos te komen voor het National Networking Festival 2011. Ik citeer uit de aankondiging: ‘Drie dagen met boeiende workshops in de categorieën Relax, Play, Brain, Media en Soul. En een ‘meeting of minds’, een kruisbestuiving tussen de verschillende netwerken en mensen, met eigen disciplines, interesses en talenten. Het is hoog tijd om onze krachten te bundelen!’ Zelf heb ik uit het mega-aanbod gekozen voor o.a. workshops over nieuwe denkmodellen, de methodiek ‘De Boom’ van Juul Martin die je persoonlijke ontwikkeling versnelt en die van Joost Plattel over een revolutionaire ontwikkeling dankzij de QS-methode. Dat is het digitaal verzamelen van allerlei persoonlijke statistieken en die koppelen aan wereldwijde data om vervolgens op basis van de uitkomsten bijvoorbeeld gezonder te leven. Of anders gezegd: door QS bepaalt niet alleen de farmaceutische industrie of de medische wereld maar vooral jijzelf wat goed voor je is.
Nog meer dan deze boeiende workshops lag voor mij de kracht van NNF 2011 in de vele persoonlijke ontmoetingen met louter bijzondere mensen. Aan de bar, op een zwevend plateau, bij het kampvuur, aan tafel, in een fatboy, een tent, een luie stoel of zelfs op een te hard bankje. En steeds opnieuw ging ik als vanzelf helemaal op in wat ik kon geven en wat de ander te bieden had. Het voelde voor mij als een weldaad, een geestelijke stortdouche in een wereld van claimen, voor jezelf houden, concurrentie en overtroeven.
Lidion was één van hen. Ik voel me schuldig tegenover haar. Wat zij diep in de nacht vertelde, was namelijk zo intens dat ik niet in staat was om te delen. Het eenrichtingsverkeer aan passie en emoties was zo heftig, dat elke onderbreking of toevoeging door mij een minachting voor Het Moment was geweest. Misschien begrijp je het beter als je haar site leest en aan het werk ziet met Bosnische kids en ouderen met een oorlogstrauma, waarvoor Lidion nog ondersteuning kan gebruiken:
Het zal niet vreemd zijn dat ik me erg bevoorrecht heb gevoeld, daar in het verre Drenthe. In de hoogst gerankte online encyclopedie wordt de overdrachtelijke betekenis van ‘bevoorrecht’ beschreven als ‘aangename zaken genietend die velen niet bezitten’. Daarom is het goed dat er in september 2012 wéér een NNF staat gepland, want met dit virus kunnen niet genoeg mensen bevoorrecht worden.
Hier vind je foto's, andere blogs en video's over NNF
Hier vind je foto's, andere blogs en video's over NNF
donderdag 11 augustus 2011
Leven in 2020?
Een vakantie met wisselvallig weer kent ook heel wat voordelen. Een wat al te snel afwisselende buienreeks nodigde me uit om te dromen over de toekomst. Eerst samen bij een overheerlijke koffie met geklopte melk, waar de liefde voor het detail zelfs letterlijk vanaf sprong. Daarna tijdens een doezelmoment op de bank en uiteindelijk toch weer met behulp van de You Tube-button op mijn iPad. Een korte zoektocht leverde o.a. het volgende fraaie resultaat op, dat ik graag wil delen. Oftewel, leven in 2020?
maandag 8 augustus 2011
Als God in....
Hoe was het in Friesland? Naar verwachting krijg ik deze vraag de komende tijd regelmatig gesteld, daar het land van Abe, suikerbrood, het Tjeukemeer, indrukwekkende vergezichten en vooral wolkenpartijen de afgelopen week een van onze vakantiebestemmingen van 2011 was. Mijn antwoord zal misschien verrassen: we zijn er weer vooral heel gelukkig geweest. Laat me uitleggen waarom.
Na terugkomst heb ik gisteravond zonder één moment van zapneigingen gefascineerd zitten kijken naar streekgenoot en VPRO's Zomergast Step Vaessen. Voor mij pure top-tv, maar ik weet: niets is zo persoonlijk als smaak. Deze verslaggeefster en anchorwoman van Al Jazeera koos als één van haar favoriete fragmenten voor een stukje documentaire van Roko Belic, die in vier jaar tijd door veertien landen reisde om antwoord te krijgen op de vraag wat mensen gelukkig maakt. Hij ontdekte dat de mensen in de sloppenwijken van India vaak gelukkiger zijn dan menig rijke Amerikaan. Dat komt vooral door hun oprecht gevoel van kameraadschap en verbondenheid onder die loodzware omstandigheden. Het geselecteerde fragment van Step ging echter over de liefst 50.000 inwoners van honderd jaar en ouder, die leven op het Japanse eiland Okiwana. Hun levenselixer: stevige vriendschaps- en familiale banden, een sterk sociaal netwerk, een hoge mate van stressbestendigheid door meditatie, een combinatie van Oosterse en Westerse geneeskunde, veel beweging, volkoren brood, groente en fruit en weinig vis.
Na mijn weekje Friesland kan ik me daar alles bij voorstellen. Volstrekt gelukkig voelden we ons in de aanwezigheid van onze vrienden Ity en Koen Eekma, die hun paradijs aan een van de vele Friese wateren met ons deelden om ook onze vriendschapsbanden verder te verstevigen.
Fries paradijsje
Van enige vorm van stress was dankzij de prachtige omgeving, de zon, de heerlijke wind, het straattheater tijdens de Sneker Simmer 2011 en de culturele fijnproeverij in de De Ontdekking in Heerenveen geen sprake. Ook beweging hebben we genoeg gehad, bijvoorbeeld tijdens de wandelingen in de bossen van Oranjewoude. Wat anders was dan in Okiwana: we hebben in Harlingen e.o. wel gekozen voor veel vis: van kibbeling tot makreel, van zalm tot en met mosselen.
Sneker Simmer 2011
Dat je je ook heel gelukkig kunt voelen zonder volkoren brood, werd op de terugreis bewezen. Aan het Binnenpad 123 in Giethoorn ontdekten we een tweede paradijs: de theetuin 'Chocopunter' van Fenna en Pim. Daar keken we even in het boek 'Leven als God in Overijssel' om vervolgens snel zelf dat gevoel te ondergaan. Werkelijk alles zat op dat moment mee. Het uitzicht, de stilte, de zon, de bloemenzee, Fenna en Pim, ruisende wind en Noa's 'Beautiful that way' uit 'La Vita è bella' op de achtergrond. En voor ons op het tafeltje een Latte, stukjes wortel-, noten- en kwarktaart met kiwi en vers fruit. Tranen van gelukzaligheid drongen zich op, zoals een paar jaar geleden op het tweepersoons terras van een van de mooiste koffiehuizen van Toscane, Caffé Poliziano in Montepulciano, waar Fellini zo graag kwam.
Gelukzalig...
Volgens de Wetten van Okiwana zijn we in Friesland en Overijssel een weekje ouder geworden, maar hebben al die pareltjes van geluk ons leven hoe dan ook met maanden verlengd.
Na terugkomst heb ik gisteravond zonder één moment van zapneigingen gefascineerd zitten kijken naar streekgenoot en VPRO's Zomergast Step Vaessen. Voor mij pure top-tv, maar ik weet: niets is zo persoonlijk als smaak. Deze verslaggeefster en anchorwoman van Al Jazeera koos als één van haar favoriete fragmenten voor een stukje documentaire van Roko Belic, die in vier jaar tijd door veertien landen reisde om antwoord te krijgen op de vraag wat mensen gelukkig maakt. Hij ontdekte dat de mensen in de sloppenwijken van India vaak gelukkiger zijn dan menig rijke Amerikaan. Dat komt vooral door hun oprecht gevoel van kameraadschap en verbondenheid onder die loodzware omstandigheden. Het geselecteerde fragment van Step ging echter over de liefst 50.000 inwoners van honderd jaar en ouder, die leven op het Japanse eiland Okiwana. Hun levenselixer: stevige vriendschaps- en familiale banden, een sterk sociaal netwerk, een hoge mate van stressbestendigheid door meditatie, een combinatie van Oosterse en Westerse geneeskunde, veel beweging, volkoren brood, groente en fruit en weinig vis.
Na mijn weekje Friesland kan ik me daar alles bij voorstellen. Volstrekt gelukkig voelden we ons in de aanwezigheid van onze vrienden Ity en Koen Eekma, die hun paradijs aan een van de vele Friese wateren met ons deelden om ook onze vriendschapsbanden verder te verstevigen.
Fries paradijsjeVan enige vorm van stress was dankzij de prachtige omgeving, de zon, de heerlijke wind, het straattheater tijdens de Sneker Simmer 2011 en de culturele fijnproeverij in de De Ontdekking in Heerenveen geen sprake. Ook beweging hebben we genoeg gehad, bijvoorbeeld tijdens de wandelingen in de bossen van Oranjewoude. Wat anders was dan in Okiwana: we hebben in Harlingen e.o. wel gekozen voor veel vis: van kibbeling tot makreel, van zalm tot en met mosselen.
Sneker Simmer 2011Dat je je ook heel gelukkig kunt voelen zonder volkoren brood, werd op de terugreis bewezen. Aan het Binnenpad 123 in Giethoorn ontdekten we een tweede paradijs: de theetuin 'Chocopunter' van Fenna en Pim. Daar keken we even in het boek 'Leven als God in Overijssel' om vervolgens snel zelf dat gevoel te ondergaan. Werkelijk alles zat op dat moment mee. Het uitzicht, de stilte, de zon, de bloemenzee, Fenna en Pim, ruisende wind en Noa's 'Beautiful that way' uit 'La Vita è bella' op de achtergrond. En voor ons op het tafeltje een Latte, stukjes wortel-, noten- en kwarktaart met kiwi en vers fruit. Tranen van gelukzaligheid drongen zich op, zoals een paar jaar geleden op het tweepersoons terras van een van de mooiste koffiehuizen van Toscane, Caffé Poliziano in Montepulciano, waar Fellini zo graag kwam.
Gelukzalig... Noa/La Vita e bella
dinsdag 2 augustus 2011
Puffend pronken
Een dagje 29 graden in de schaduw. We wisten gisteren niet meer wat ons overkwam. Het leverde voorspelbare situaties op: klagende terrasbezoekers omdat het meteen weer heel erg warm was, terecht om ijs zeurende kids, schaamteloze blote buiken en verkeerde leggings. Dan ben ik altijd heel blij met een onverwacht moment.
Gistermiddag 15.41 uur, Gulpense tijd. Het is een mooie trend dat steeds meer vrouwelijke schoonheden per racefiets de Limburgse heuvels proberen te bedwingen. Perfect opgemaakt, met een voorkeur voor dure wielergadgets en vooral geen grammetje vet te veel. Zo'n wielerengel reed als een levende expositie van schoonheid en sportiviteit gisteren in mijn dorp de steile Dorpsstraat op, zichtbaar genietend van vele jaloerse blikken. Totdat ze opeens achter haar een onbekend geluid hoorde. Voordat ze het besefte, werd ze voorbijgereden door een man met een felgekleurd oranjeshirt in een ...scootmobiel, die precies op dat moment fijntjes glimlachend aan zijn sigaar trok. Van schrik schakelde zij ook nog eens verkeerd en kon niet aanhaken. Puffend pronken in het kwadraat. Puur zomergenot anno 2011.
Gistermiddag 15.41 uur, Gulpense tijd. Het is een mooie trend dat steeds meer vrouwelijke schoonheden per racefiets de Limburgse heuvels proberen te bedwingen. Perfect opgemaakt, met een voorkeur voor dure wielergadgets en vooral geen grammetje vet te veel. Zo'n wielerengel reed als een levende expositie van schoonheid en sportiviteit gisteren in mijn dorp de steile Dorpsstraat op, zichtbaar genietend van vele jaloerse blikken. Totdat ze opeens achter haar een onbekend geluid hoorde. Voordat ze het besefte, werd ze voorbijgereden door een man met een felgekleurd oranjeshirt in een ...scootmobiel, die precies op dat moment fijntjes glimlachend aan zijn sigaar trok. Van schrik schakelde zij ook nog eens verkeerd en kon niet aanhaken. Puffend pronken in het kwadraat. Puur zomergenot anno 2011.
zondag 31 juli 2011
Zo mooi is Twitter (4)
Via Twitter werd ik gisterochtend gewezen op een prachtige documentaire, die ik inmiddels dankzij het fenomeneen 'Uitzending gemist' heb kunnen terugkijken: http://bit.ly/oHCbyv
Journalist Andrej Schkolni woont op het Russische platteland. Moskou is ver weg. De mensen in dit verlaten gebied zijn arm en worden volledig in beslag genomen door de dagelijkse strijd om het bestaan. Voor politici en pers lijken ze niet te bestaan. Schkolni heeft zijn baan bij de regionale krant 'De Leninist' opgezegd; hij is het schrijven van artikelen over nietszeggende onderwerpen zat. Hij besluit zélf een krant te gaan maken, voor zijn vergeten regio: Nasha Gazeta, 'onze krant'.
Filmmaakster Eline Flipse volgt de dagelijkse beslommeringen van de selfmade hoofdredacteur. Met een oplage van 7000 heeft de krant inmiddels een vast publiek gevonden. In Nasha Gazeta plaatst Schkolni wat hij zelf belangrijk vindt en wat de mensen graag lezen. Elke week rijdt hij langs de dorpen om het nieuwe nummer bij de verkooppunten af te geven en het geld van de verkoop te innen. Ondertussen hoort hij van de mensen op straat wat hen bezig houdt. En dus staan in Nasha Gazeta geen berichten over het reilen en zeilen in Moskou, over gelukte oogsten en plannen van lokale partijbonzen die toch niet worden gerealiseerd, maar over een dorp dat al drie maanden geen water heeft, over de boer die zijn hond terugvond door zelf te blaffen, over de dorpsdokter die dagelijks bij een temperatuur van -26 C vele kilometers per fiets aflegt om haar patiënten te bezoeken. Kleine verhalen, afgezet tegen het imposante decor van het hedendaagse Rusland. (bron: Uitzending gemist)
Journalist Andrej Schkolni woont op het Russische platteland. Moskou is ver weg. De mensen in dit verlaten gebied zijn arm en worden volledig in beslag genomen door de dagelijkse strijd om het bestaan. Voor politici en pers lijken ze niet te bestaan. Schkolni heeft zijn baan bij de regionale krant 'De Leninist' opgezegd; hij is het schrijven van artikelen over nietszeggende onderwerpen zat. Hij besluit zélf een krant te gaan maken, voor zijn vergeten regio: Nasha Gazeta, 'onze krant'.
Filmmaakster Eline Flipse volgt de dagelijkse beslommeringen van de selfmade hoofdredacteur. Met een oplage van 7000 heeft de krant inmiddels een vast publiek gevonden. In Nasha Gazeta plaatst Schkolni wat hij zelf belangrijk vindt en wat de mensen graag lezen. Elke week rijdt hij langs de dorpen om het nieuwe nummer bij de verkooppunten af te geven en het geld van de verkoop te innen. Ondertussen hoort hij van de mensen op straat wat hen bezig houdt. En dus staan in Nasha Gazeta geen berichten over het reilen en zeilen in Moskou, over gelukte oogsten en plannen van lokale partijbonzen die toch niet worden gerealiseerd, maar over een dorp dat al drie maanden geen water heeft, over de boer die zijn hond terugvond door zelf te blaffen, over de dorpsdokter die dagelijks bij een temperatuur van -26 C vele kilometers per fiets aflegt om haar patiënten te bezoeken. Kleine verhalen, afgezet tegen het imposante decor van het hedendaagse Rusland. (bron: Uitzending gemist)
zaterdag 30 juli 2011
Zo mooi is Twitter (3)
Nummer 3 van 'mijn' favoriete opbrengsten van een nieuwe Twitter-dag.
1. Kringen- kring- gekringd. Ook ik heb me de afgelopen week verdiept in Google+. Dat lukte vandaag nog beter na de tweet met de link naar de nieuwe nieuwsbrief van 'Een manier om' van @mackaay. Een heel helder artikel, te lezen op http://www.eenmanierom.nl/
2. Het leukste aan het Nieuwe Werken vind ik misschien wel de bijzondere werkomgevingen. Dankzij Twitter kreeg ik 15 van deze wel erg coole plekken, verspreid over de wereld: http://bit.ly/eha7Qc
3. Door een tweet werd ik eraan herinnerd dat ik vanmiddag nog een keer de kans kreeg om de bijzondere Zomergasten-aflevering met Marc-Marie Huijbregts te zien. Plus extra interessant: de link naar de door hem uitgekozen tv-fragmenten: http://bit.ly/pWvaNq
Twee toegiften:
Twitter levert dagelijks ook gewoon leuke weetjes op. Deze maand heeft bijv. 5 vrijdagen, 5 zaterdagen en 5 zondagen. Gebeurt eens in de 623 jaar.
En Frans Timmermans laat zijn berichten (met name op Facebook) graag vergezeld gaan van muziektips. Na het lezen van het 1500 pagina's tellende 'Europese Onafhankelijkheidsverklaring' van Berwick liet hij zich vanmiddag troosten door het kijken naar de volgende videoclip van Amy Winehouse:
1. Kringen- kring- gekringd. Ook ik heb me de afgelopen week verdiept in Google+. Dat lukte vandaag nog beter na de tweet met de link naar de nieuwe nieuwsbrief van 'Een manier om' van @mackaay. Een heel helder artikel, te lezen op http://www.eenmanierom.nl/
2. Het leukste aan het Nieuwe Werken vind ik misschien wel de bijzondere werkomgevingen. Dankzij Twitter kreeg ik 15 van deze wel erg coole plekken, verspreid over de wereld: http://bit.ly/eha7Qc
3. Door een tweet werd ik eraan herinnerd dat ik vanmiddag nog een keer de kans kreeg om de bijzondere Zomergasten-aflevering met Marc-Marie Huijbregts te zien. Plus extra interessant: de link naar de door hem uitgekozen tv-fragmenten: http://bit.ly/pWvaNq
Twee toegiften:
Twitter levert dagelijks ook gewoon leuke weetjes op. Deze maand heeft bijv. 5 vrijdagen, 5 zaterdagen en 5 zondagen. Gebeurt eens in de 623 jaar.
En Frans Timmermans laat zijn berichten (met name op Facebook) graag vergezeld gaan van muziektips. Na het lezen van het 1500 pagina's tellende 'Europese Onafhankelijkheidsverklaring' van Berwick liet hij zich vanmiddag troosten door het kijken naar de volgende videoclip van Amy Winehouse:
donderdag 28 juli 2011
Zo mooi is Twitter (2)
Beloofd is beloofd. Daarom deel ik vandaag weer graag de beste, en in Evernote opgeslagen Tweets-briljantjes. Nu die van gisteren, 28 juli:
1. Van vriend en collega Theo Wismans, en die had de tweet weer ontvangen van Yvonne Andringa, ontving ik een prachtig overzicht van de door de vaste fans van TED samengestelde Top 20 van inspirerende TED-talks.
2. Via @Edushock (wat een geweldig onderwijsboek!) ontving ik een lijstje met 10 beroepen voor het volgende decennium en 15 droomjobs in de toekomst. Zegt ook alles over de vaardigheden die we onze kinderen moeten leren te ontwikkelen.
3. Van Fanny Koerts ontving ik een boekentip: 'Een huis vol' van Bill Bryson, die eerder zo uitzonderlijk de geschiedenis van het leven op aarde beschreef. Mijn bewondering voor Fanny is grenzeloos, dus daarom besloot ik aan de hand van deze tweet op zoek te gaan naar meer info over dit boek. Eerst vond ik een toelichting van Bryson zelf: ‘Tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat alles wat in de wereld gebeurt – alles wat er maar wordt ontdekt of uitgevonden, alles waar bitter om wordt gevochten – uiteindelijk op een of andere manier in je huis belandt. […] Daardoor is de geschiedenis van het huiselijk leven niet louter een geschiedenis van bedden en banken en fornuizen, zoals ik vagelijk had aangenomen, maar van scheurbuik en guano en de Eiffeltoren en wandluizen en lijkroof en zo’n beetje alles wat er maar ooit is gebeurd. Een huis is geen schuilplaats voor de geschiedenis daarbuiten. Het is de plek waar de geschiedenis uiteindelijk belandt.’ Daarna vond ik al snel een te downloaden hoofdstuk uit het boek, hoofdstuk 14 over De Trap. Zonder Twitter had ik dit aanstekelijk leeskwartiertje gemist!
1. Van vriend en collega Theo Wismans, en die had de tweet weer ontvangen van Yvonne Andringa, ontving ik een prachtig overzicht van de door de vaste fans van TED samengestelde Top 20 van inspirerende TED-talks.
2. Via @Edushock (wat een geweldig onderwijsboek!) ontving ik een lijstje met 10 beroepen voor het volgende decennium en 15 droomjobs in de toekomst. Zegt ook alles over de vaardigheden die we onze kinderen moeten leren te ontwikkelen.
3. Van Fanny Koerts ontving ik een boekentip: 'Een huis vol' van Bill Bryson, die eerder zo uitzonderlijk de geschiedenis van het leven op aarde beschreef. Mijn bewondering voor Fanny is grenzeloos, dus daarom besloot ik aan de hand van deze tweet op zoek te gaan naar meer info over dit boek. Eerst vond ik een toelichting van Bryson zelf: ‘Tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat alles wat in de wereld gebeurt – alles wat er maar wordt ontdekt of uitgevonden, alles waar bitter om wordt gevochten – uiteindelijk op een of andere manier in je huis belandt. […] Daardoor is de geschiedenis van het huiselijk leven niet louter een geschiedenis van bedden en banken en fornuizen, zoals ik vagelijk had aangenomen, maar van scheurbuik en guano en de Eiffeltoren en wandluizen en lijkroof en zo’n beetje alles wat er maar ooit is gebeurd. Een huis is geen schuilplaats voor de geschiedenis daarbuiten. Het is de plek waar de geschiedenis uiteindelijk belandt.’ Daarna vond ik al snel een te downloaden hoofdstuk uit het boek, hoofdstuk 14 over De Trap. Zonder Twitter had ik dit aanstekelijk leeskwartiertje gemist!
Zo mooi is Twitter (1)
'Nee, ik Twitter niet. Ik hoef niet te weten wat al die zogenaamde 'vrienden' eten, waar ze zich bevinden of wat hun vakantieleed is. Verspilde tijd.' De man naast me op het verregend terras sprak deze live-tweet gisteravond ongevraagd tegen mij uit toen hij me zag iPadden. Ik had er even geen zin in om hem van tegenargumenten te voorzien. Daarvoor lonkten de Gulpener Ur-Weizen en het stokbroodje Surninaamse kip te nadrukkelijk.
Vanochtend ligt dat iets anders, heb ik opeens wel de neiging om uit te leggen dat het anders zit (in een vakantie ben je natuurlijk niet opeens onderwijsman-af ...). Nu zou ik een (te) lang verhaal kunnen houden over hoe ik maandenlang mijn Tweetdeck zo heb ingericht dat ik in zorgvuldig geselecteerde kolommen bijna louter waardevolle informatie via tweets ontvang, die ik heel vaak kan inzetten voor mijn werk. Zeker als ik ook nog eens met behulp van Evernote snel en effectief doorselecteer.
Maar ik heb besloten het anders te doen. Overtuigingskracht zit zelden in het massale, maar heel vaak in het verfijnde. Daarom deel ik de rest van mijn vakantie regelmatig met u als lezer van mijn blog welke mooie opbrengsten uit mijn Tweetdeck ik heb opgeslagen in Evernote om te koesteren, nog eens te lezen, te bekijken of in een slapeloos nachtelijk uurtje naar te luisteren. Een gedeeld vakantiepresentje dus.
Uit de oogst van 27 juli:
1. Een prachtig inspirerend filmpje over jongens die een onmogelijk lijkende droom realiseren:
2. Zelf lees ik in VI altijd het eerste de column van dichter, columnist en zeer verdienstelijk gitarist/zanger Nico Dijkshoorn. Hij blijkt 's nachts ook prachtige radio te maken. Gisteren kreeg ik via een tweet als bewijs daarvan enkele meesterlijke podcasts binnen: een combinatie van heerlijke muziek en typische Dijkshoorn-humor. Klik hier.
3. Thomas Marzano uit Eindhoven stuurt dagelijks tips over prachtige design- en fotosites. Zoals gisteren deze serie over close-ups van ogen.
Wordt vervolgd.
Vanochtend ligt dat iets anders, heb ik opeens wel de neiging om uit te leggen dat het anders zit (in een vakantie ben je natuurlijk niet opeens onderwijsman-af ...). Nu zou ik een (te) lang verhaal kunnen houden over hoe ik maandenlang mijn Tweetdeck zo heb ingericht dat ik in zorgvuldig geselecteerde kolommen bijna louter waardevolle informatie via tweets ontvang, die ik heel vaak kan inzetten voor mijn werk. Zeker als ik ook nog eens met behulp van Evernote snel en effectief doorselecteer.
Maar ik heb besloten het anders te doen. Overtuigingskracht zit zelden in het massale, maar heel vaak in het verfijnde. Daarom deel ik de rest van mijn vakantie regelmatig met u als lezer van mijn blog welke mooie opbrengsten uit mijn Tweetdeck ik heb opgeslagen in Evernote om te koesteren, nog eens te lezen, te bekijken of in een slapeloos nachtelijk uurtje naar te luisteren. Een gedeeld vakantiepresentje dus.
Uit de oogst van 27 juli:
1. Een prachtig inspirerend filmpje over jongens die een onmogelijk lijkende droom realiseren:
2. Zelf lees ik in VI altijd het eerste de column van dichter, columnist en zeer verdienstelijk gitarist/zanger Nico Dijkshoorn. Hij blijkt 's nachts ook prachtige radio te maken. Gisteren kreeg ik via een tweet als bewijs daarvan enkele meesterlijke podcasts binnen: een combinatie van heerlijke muziek en typische Dijkshoorn-humor. Klik hier.
3. Thomas Marzano uit Eindhoven stuurt dagelijks tips over prachtige design- en fotosites. Zoals gisteren deze serie over close-ups van ogen.
Wordt vervolgd.
zondag 24 juli 2011
Regen erotiseert
Al een aantal jaren wordt mijn huid rood van kwaadheid als ik ook maar een poging waag om in een hete zomer de zon wat langer te aanbidden. Vakantietractaties als Berlijn, Lissabon, Rome, Metz (!), Toscane of Kleinwalsertal zoeken we daarom bij voorbaat in de lente, herfst of zelfs winter op. Het bijkomend voordeel is dat ik inmiddels precies weet hoe ik in eigen land optimaal kan genieten van zomerse herfstweken.
Zou het de afgelopen week gemiddeld 35 graden zijn geweest, dan zou ik ongetwijfeld niet de energie hebben gehad om met een zak zoete kersen of pruimen bijna dagelijks door het Zuid-Limburgse landschap te wandelen. De benauwde bioscoopzaal zou ik zeker gemeden hebben en dus had ik de visueel overweldigende 3D-versie van Pina gemist. We zouden nu nog geen nieuw kruidentuintje hebben gehad, niet midden op de dag naar een extra Wallander hebben gekeken. Google+ zou ik evenmin gekringd hebben, mijn iPad2 was zeker minder geflipboard en mijn werkruimte zou nog steeds een chaos zijn. We zouden ook niet samen met dierbare vrienden onder een warmtelamp en met een deken op onze schoot heel knus op een terras tot diep in de nacht over alles wat ons lief is hebben gesproken.
Wat ook heel herkenbaar zal zijn: minder zonnig weer mag je van je geweten altijd compenseren met wat 'cadeautjes' voor jezelf. Bijvoorbeeld een net iets duurdere lunch, een extra bezoek aan je eigen kroeg, een gehuurde Vespa of een onnodig maar daarom niet minder leuk te begeren gadget.
Maar het allerleukste van dit wisselvallig weer is dat niet alleen macht maar ook regen erotiseert. Zeg nu zelf: wat is heerlijker dan koude billen en borsten met een symfonie van wind & water op de achtergrond? Zeker als die niet klinkt door de zeilen van een lekkend tentje op een camping maar door het raam van je eigen vertrouwde droomplek. Regen en kou in de zomer is zoals het hele leven: 't is maar net wat je ervan maakt!
Reactie
Deze blog heeft o.a. de volgende prachtige reactie van een dierbare vriend opgeleverd:
Zou het de afgelopen week gemiddeld 35 graden zijn geweest, dan zou ik ongetwijfeld niet de energie hebben gehad om met een zak zoete kersen of pruimen bijna dagelijks door het Zuid-Limburgse landschap te wandelen. De benauwde bioscoopzaal zou ik zeker gemeden hebben en dus had ik de visueel overweldigende 3D-versie van Pina gemist. We zouden nu nog geen nieuw kruidentuintje hebben gehad, niet midden op de dag naar een extra Wallander hebben gekeken. Google+ zou ik evenmin gekringd hebben, mijn iPad2 was zeker minder geflipboard en mijn werkruimte zou nog steeds een chaos zijn. We zouden ook niet samen met dierbare vrienden onder een warmtelamp en met een deken op onze schoot heel knus op een terras tot diep in de nacht over alles wat ons lief is hebben gesproken.
Wat ook heel herkenbaar zal zijn: minder zonnig weer mag je van je geweten altijd compenseren met wat 'cadeautjes' voor jezelf. Bijvoorbeeld een net iets duurdere lunch, een extra bezoek aan je eigen kroeg, een gehuurde Vespa of een onnodig maar daarom niet minder leuk te begeren gadget.
Maar het allerleukste van dit wisselvallig weer is dat niet alleen macht maar ook regen erotiseert. Zeg nu zelf: wat is heerlijker dan koude billen en borsten met een symfonie van wind & water op de achtergrond? Zeker als die niet klinkt door de zeilen van een lekkend tentje op een camping maar door het raam van je eigen vertrouwde droomplek. Regen en kou in de zomer is zoals het hele leven: 't is maar net wat je ervan maakt!
Reactie
Deze blog heeft o.a. de volgende prachtige reactie van een dierbare vriend opgeleverd:
Uitkijkend vanuit mijn kantoor, zoekend naar mijn kruidentuintje, de courgetten erotiserend en trots mij de loef afstekend, werd ik monddood toen ik las dat jij zo vroeg op zondagmorgen in de kruiden zat: koude billen en borsten als aangename amuse op het bord van een regenachtige morgen. Je hebt gelijk dat regen meer is dan plensend, onaangenaam nat vanuit den hoge. Het bevestigt nog eens overduidelijk dat onder een dak van grauwe betonpannen het goed leven kan zijn. Zo ben ik om 8 uur vanmorgen met koffie en het boek "Bedwelmend"van Lulu Wang de dag begonnen. Het was niet van lange duur omdat een jonge, onervaren merel het glas van een zijraam als een ramkraker kuste en derhalve als dood ter aarde viel. Ik heb het stervensproces van op 25 cm mee beleefd. Lulu Wang werd onderbroken door een nietige vogel. Ik schreef er een stuk over in mijn dagboek. Beschaamd keek ik regelmatig terug naar het hoopje veren, beschaamd omdat ik me afvrioeg waar ik het recht vandaan haalde om in te breken in het meest ultieme en intieme moment uit een leven. Wegkijkend heb ik gewacht en vervolgde Lulu. Na 15 minuten keek een nieuwsgierig kopje over de rand van de onderdorpel in mijn kamer als wilde hij danken voor mijn vriendschap en respect van een kwartier uit ons beider leven. Klapwiekend ging hij op de wolken, zonder omkijken naar een mannetje dat niet vliegen kan. Gelukkig maar. Ik zou er achteraan gegaan zijn.
Fijne zondag. Regennatte kus voor Annet.
zondag 10 juli 2011
Het zondagochtendgevoel
De eerste zondag van Vakantie 2011. Ik hoor eigenlijk gestrest in een file te staan op weg naar een camping in Zuid-Frankrijk waar het vooral zoveel mogelijk Nederlands moet ruiken. Vergeef me dat dit niet aan mij is besteed. Sterker nog: laat me maar, ik ben niet te helpen, want ik maak toch zo vreemde keuzes! Zoals vandaag. Zojuist mijn lieve vrouw geen ontbijt op bed gebracht, maar dit You Tube-filmpje:
Gisteren was het nog een tweet van Gijs Hoofs. Vandaag is dit de meest vrolijke vakantiestart sinds jaren. Binnen een paar tellen waren we aan het dansen op de paar vierkante meters rondom ons bed. Op een manier die je kids op officiële feestjes zo ongelooflijk genant vinden, maar die zo goed aanvoelt. Net als vanochtend ook weer de muziek van Schiffers.fm op Radio 2, het perfecte eitje en het partijtje jeu de boulen op een van de mooiste plekken van ons land. Ik weet het zeker, dit worden wel heel bijzondere, puurzame vakantieweken!
Gisteren was het nog een tweet van Gijs Hoofs. Vandaag is dit de meest vrolijke vakantiestart sinds jaren. Binnen een paar tellen waren we aan het dansen op de paar vierkante meters rondom ons bed. Op een manier die je kids op officiële feestjes zo ongelooflijk genant vinden, maar die zo goed aanvoelt. Net als vanochtend ook weer de muziek van Schiffers.fm op Radio 2, het perfecte eitje en het partijtje jeu de boulen op een van de mooiste plekken van ons land. Ik weet het zeker, dit worden wel heel bijzondere, puurzame vakantieweken!
donderdag 30 juni 2011
dinsdag 28 juni 2011
Een dagje NS
Ik had het moeten weten. Gisteren week het weer ietwat af van wat we de laatste dagen aan hemels water gewend waren. Dus was het voorspelbaar: 'het wordt vandaag niet fijn in de trein'.
Het begon al op de heenweg. Ik wist niet wat ik zag. Op stoelen, in overvolle vuilnisbakjes en op de vloer lag een smerige verzameling van afvalresten van drank, voedsel, verpakking en papier. Volgens mij zegt dat iets van twee partijen: het gebrek aan fatsoen bij de veroorzakers, maar zeker ook iets van de servicegerichtheid van de NS. Het vertrekpunt van mijn reis was namelijk een station dat voor deze Intercity even daarvoor de eindbestemming was geweest. Dus had een poetsploeg kunnen voorkomen dat de volgende groep reizigers midden in een onvoorstelbare troep aan hun reis konden beginnen. Vanaf 's Hertogenbosch was dezelfde trein over- en overvol en van vaste reizigers begreep ik dat dit meer regel dan uitzondering is. Door de aanwezigheid van een Jiskefet-achtige stoorzender kon ik ook nog eens het geplande schrijven van een artikel vergeten.
's Avonds werd het nog iets stressvoller. Eerst een melding van tien, toen van twintig minuten en uiteindelijk van meer dan een half uur vertraging. Had de NS deze stress niet opgebouwd maar meteen gemeld, dan was ik iets lekkers gaan eten en had ik een tijdschrift gekocht. Nu werd ik verplicht om in de hitte naar een uitermate irriterende stem (zeker na 19 keer) te luisteren die steeds weer een ander afwijkend spoorboekje voorlas. Vervolgens kregen we halverwege de reis te horen dat dit de onverwachte eindbestemming was vanwege de eerder opgelopen vertraging en dat er zeker nog een nieuwe Intercity bij hetzelfde spoor zou arriveren. Na tien minuten kwam een hevig zwetende NS'er aan ons, de simpele reizigers, vragen waarom we niet IN de trein zaten. Hij werd nauwelijks serieus genomen, totdat 5 minuten later opeens het voorste deel van de mensenmassa aan een sprintrace begon. Lichaamstaal zet blijkbaar veel meer in beweging dan welk omroepbericht dan ook. In geen tijd zaten we allemaal in een andere treincoupé maar gelukkig wel nog met steeds hetzelfde reisdoel.
Er werd gemopperd en heel wat treinleed gedeeld, totdat Hij verscheen. Je zou Hem verwachten in een bakkerij of als besteller van '5 papatjes oorlog, 2 kroketten en een nasischijf'. Als vaandeldrager van de lokale harmonie of met een lot van de Grote Club Actie aan je voordeur. Maar niet als werknemer, die op deze bloedhete dag zijn NS komt redden. Een Reddende Engel tussen de klapdeuren van twee coupés. 'Goedenavond', bulderde hij met een hoog Gaston-volume de benauwde ruimte in. "Zit u nog steeds zo lekker in uw stoel? Die stoelen trekken zich helemaal niets aan van welke vertraging dan ook. Ze willen u alleen maar verwennen. U mag uw kaartje laten zien als u een handtekening van mij wilt. Of een stempeltje. En anders zou ik zeggen: geniet rustig samen verder van deze prachtige reis, waar maar geen eind aan lijkt te komen!"
Dankzij Zijn goddelijke Ingreep werd bij ons allemaal de opgebouwde ergernis omgezet in een relativerende glimlach. Voordat ik het wist, was ik thuis!
Het begon al op de heenweg. Ik wist niet wat ik zag. Op stoelen, in overvolle vuilnisbakjes en op de vloer lag een smerige verzameling van afvalresten van drank, voedsel, verpakking en papier. Volgens mij zegt dat iets van twee partijen: het gebrek aan fatsoen bij de veroorzakers, maar zeker ook iets van de servicegerichtheid van de NS. Het vertrekpunt van mijn reis was namelijk een station dat voor deze Intercity even daarvoor de eindbestemming was geweest. Dus had een poetsploeg kunnen voorkomen dat de volgende groep reizigers midden in een onvoorstelbare troep aan hun reis konden beginnen. Vanaf 's Hertogenbosch was dezelfde trein over- en overvol en van vaste reizigers begreep ik dat dit meer regel dan uitzondering is. Door de aanwezigheid van een Jiskefet-achtige stoorzender kon ik ook nog eens het geplande schrijven van een artikel vergeten.
's Avonds werd het nog iets stressvoller. Eerst een melding van tien, toen van twintig minuten en uiteindelijk van meer dan een half uur vertraging. Had de NS deze stress niet opgebouwd maar meteen gemeld, dan was ik iets lekkers gaan eten en had ik een tijdschrift gekocht. Nu werd ik verplicht om in de hitte naar een uitermate irriterende stem (zeker na 19 keer) te luisteren die steeds weer een ander afwijkend spoorboekje voorlas. Vervolgens kregen we halverwege de reis te horen dat dit de onverwachte eindbestemming was vanwege de eerder opgelopen vertraging en dat er zeker nog een nieuwe Intercity bij hetzelfde spoor zou arriveren. Na tien minuten kwam een hevig zwetende NS'er aan ons, de simpele reizigers, vragen waarom we niet IN de trein zaten. Hij werd nauwelijks serieus genomen, totdat 5 minuten later opeens het voorste deel van de mensenmassa aan een sprintrace begon. Lichaamstaal zet blijkbaar veel meer in beweging dan welk omroepbericht dan ook. In geen tijd zaten we allemaal in een andere treincoupé maar gelukkig wel nog met steeds hetzelfde reisdoel.
Er werd gemopperd en heel wat treinleed gedeeld, totdat Hij verscheen. Je zou Hem verwachten in een bakkerij of als besteller van '5 papatjes oorlog, 2 kroketten en een nasischijf'. Als vaandeldrager van de lokale harmonie of met een lot van de Grote Club Actie aan je voordeur. Maar niet als werknemer, die op deze bloedhete dag zijn NS komt redden. Een Reddende Engel tussen de klapdeuren van twee coupés. 'Goedenavond', bulderde hij met een hoog Gaston-volume de benauwde ruimte in. "Zit u nog steeds zo lekker in uw stoel? Die stoelen trekken zich helemaal niets aan van welke vertraging dan ook. Ze willen u alleen maar verwennen. U mag uw kaartje laten zien als u een handtekening van mij wilt. Of een stempeltje. En anders zou ik zeggen: geniet rustig samen verder van deze prachtige reis, waar maar geen eind aan lijkt te komen!"
Dankzij Zijn goddelijke Ingreep werd bij ons allemaal de opgebouwde ergernis omgezet in een relativerende glimlach. Voordat ik het wist, was ik thuis!
dinsdag 21 juni 2011
Cultuur & Jongeren
Creativiteit wordt doorgaans gekoppeld aan het vermogen om iets nieuws te bedenken. Sinds internet de mondiale kennis voor een ieder toegankelijk maakt, groeit het besef dat elk kunstje ‘ergens’ al een keer is gedaan. Daardoor krijgt creativiteit ook steeds meer een andere dimensie: het opsporen en herkennen van mooie initiatieven en die vervolgens ook in een andere omgeving tot bloei laten komen.
Een mooi voorbeeld onderging ik gisteren met veel plezier in Glaspaleis SCHUNCK*, het culturele hart van Heerlen. Sinds april hebben vijf jongeren elkaar op deze unieke locatie gevonden in het project ‘Driver’s Seat’. Wat hen bindt, is een gezamenlijke interesse voor cultuur en zeker in deze tijd moet je dat meteen koesteren, zo vinden de mensen binnen SCHUNCK* die zich met cultuureducatie bezighouden.
Drie van de vijf presenteerden zich gisteren aan de buitenwereld door voor de eerste keer een kunstrondleiding te verzorgen. Hoewel ze die nog in een vrij traditionele vorm hadden gegoten – weinig interactief en zonder moderne media - werkten het enthousiasme en de betrokkenheid van Veronique, Jannick en Mike heel aanstekelijk. Hun cultuurambassadeurschap blijft overigens niet beperkt tot het geven van rondleidingen. Ze worden volgens SCHUNCK’s Karin van Meelis (cultuureducatie) heel nauw betrokken bij alle projecten die de cultuurtempel voor jongeren gaat programmeren. Karin: ‘De naam ‘Driver’s Seat’ zegt het al: deze jongeren zitten bij ons echt op de stoel van de chauffeur. Ze mogen niet alleen wat meepraten. Nee, hun visie is richtinggevend voor ons jongerenbeleid.’
Deze opzet is niet nieuw. Het Stedelijk Museum in Amsterdam startte er al in 2008 mee. Alleen de naam is daar anders: Blikopeners zijn 15 Amsterdamse jongeren tussen de 15 en 19 jaar, die dit museum adviseren en zelf activiteiten en evenementen organiseren. Als tegenprestatie krijgen de Blikopeners trainingen op het gebied van samenwerken, presenteren, rondleiden, schrijven, onderzoeken en organiseren. En het is ook nog eens een mooi alternatief voor ‘vakken vullen’, want ze worden er keurig per uur voor betaald. Ook het Stedelijk Museum bedacht deze geslaagde vorm van peer education niet zelf. Een soortgelijk museumproject was al eerder succesvol in New York (www.youth2youth.org) en Londen (http://bit.ly/a3IyLV)
Vandaar de oproep aan creatieve onderwijsmensen en cultuurscouts in andere steden in Nederland om over een eigen invulling van deze geslaagde vorm van peer education na te denken. Ook dat kan een passende reactie op het gedachtegoed van politici zijn, die vinden dat ook op scholen cultuur nog maar met een hele kleine c geschreven mag worden.
zondag 19 juni 2011
Dromen moet
De zon en het lichte briesje spelen ‘wie is het zachtst?’ als ik het bos uitloop, de heuvel af. In het glooiende landschap ligt als een markant baken de leer- en leefgemeenschap ‘De Lefhebberij’. Je kunt het niet missen, je wilt het niet missen. Aan de deur begroet verbindend leider Hems elke docent en leerling persoonlijk. Boven de deur staat groot ‘Welkom’, geflankeerd door een zevenbladige bloem waarvan de onderscheidende kleur van elk blad staat voor een van de intelligenties van Gardner.
Op de trappen voor de leerunits, ontworpen door Marc en Nicole Maurer, ontvangt Joyce een eerste tweet. Ze glimlacht: haar vriendin in Haarlem kondigt aan een tweede, aftands mobieltje naar háár school mee te nemen voor het geval ze betrapt wordt op het gebruik van de iPhone tijdens de les en de docent weer gestrest zal eisen dat zij ‘dat ding’ onmiddellijk moet inleveren. #LOL twittert Joyce terug. Ze checkt of ze de aantekeningen bij zich heeft van het vorige kennisuur geschiedenis waarin zij haar iPhone heeft gebruikt om via iTunes U een college aan de Oxford University over de val van het Romeinse Rijk te downloaden.
In de Mix & Koppelunit schrijven leerlingen uit diverse lagen op de wand allerlei leervragen op. Daarna bepalen ze met wie en hoe ze tot aan de eerste pauze aan een van die leervragen zullen werken. Als ik naar de unit Taal loop, zie ik in de gang aan de wand de enige ‘regel’ die deze leer- en leefomgeving kent: ‘Zorg goed voor jezelf, de ander en je omgeving’.
Bij ‘Taal’ is het een al bedrijvigheid. Er vinden videoconferences plaats met leerlingen uit China en India. Docent Daniëlle stimuleert op een andere plek leerlingen een mindscape te maken over werkwoordspelling. Eerder die week heeft ze met een aantal leerlingen de officiële, geplastificeerde posters over werkwoordspelling verbrand, omdat die toch niet werkten. Daniël biedt leerlingen liever op een andere wijze de noodzakelijke structuur aan, die ze op deze leeftijd zo hard nodig hebben. Steeds komen dezelfde zes stappen terug: welke afspraak maken we met elkaar over deze leervraag? (geformuleerd door de leerlingen op basis van oude en nieuwe kennis), wat is bij dit onderwerp het Anker? (ook aan een onderwerp als werkwoordspelling kun je iets persoonlijks koppelen), waarom heb ik dit nodig (betekenisvol), welke woordenlijst kan ik bij deze leervraag maken?, kan ik het ook tekenen? (zeker als het moeilijk voor me is) en hoe kan ik het oefenen? (vanuit verschillende invalshoeken).
In een andere deel van de unit legt Remy, die zo goed in tekstverklaring is, aan medeleerlingen en de docent uit hoe hij steeds de belangrijkste hoofdzaken uit een tekst haalt. Tot slot volgt een behoorlijke groep leerlingen zelfstandig de BBC-cursus ‘All you need to start learning… French’. Twee vliegen in één klap. Ze willen vooral niet gestoord worden. Op het prikbord lees ik dat morgen op deze plek ook Vlaamse en Duitse storytellers zullen zijn. Olga Aussems en Kim Ravers en twee leerlingen zullen er visuele notulen van maken.
In de Science Unit leren op dat moment leerlingen bij de module Optische illusie veel over de werking van het oog, over de koppeling van het oog en de hersenen en Kunst & Optische Illusie (Escher & Optical Art).
In de Emo Unit proberen leerlingen via een relatiecirkel te bedenken welke invloed het stoere maar gevaarlijke pauzespelletje ‘dissen’ op de groepssfeer heeft. Een deel van de kostbare tijd wordt besteed aan Gelukskunde. Aan het einde van het emo-uur stopt elke leerling een papiertje met zijn naam in een ballon. De ballonnen worden opgeblazen en de ruimte ingeslagen. Er wordt afgesproken dat je binnen een week contact opneemt met de persoon van wie de naam in de ballon zit die je vangt. Samen ga je dan uitzoeken hoe je iets in de omgeving van de school kunt verbeteren.
Als ik op weg ben naar de Netwerk Unit, zie ik heel even hoe in de Wiskunde Unit een groepje voor het smartboard een les van de KhanAcademy aan het volgen is. Helaas is de Netwerk Unit nog leeg. Een schema naast de deur verklapt dat de eerste tutoren uit het lokale bedrijfsleven pas wat later die middag met de leerlingen aan de slag gaan. Tot mijn verrassing lees ik dat in diezelfde ruimte op vrijdagmiddag een sessie ‘Talentopstellingen’ van Brenda Vos voor nieuwe mentoren zal plaatsvinden. In de Scool Cinema naast deze unit zie ik hoe leerlingen uitzoeken welke You Tube-filmpjes ondersteunend kunnen zijn bij het Biologie-thema 'Ademhaling'.
Ik hoor opeens muziek van een bekend duo en…. schrik wakker. Het is mijn wekkerradio en dus zijn het Giel Beelen en Speelman & Speelman, die me uit mijn droom hebben gehaald. Een droom vol met kostbare indrukken, zeer recent vlak na elkaar opgedaan tijdens één Inspiratieavond in Geleen en één Inspiratiedag in Maarn. Als al die enthousiaste mensen die erbij waren nu eens samen een hele nieuwe vorm van onderwijs zouden bedenken, mijmer ik. Voordat ik het besef, doezel ik weer in en droom ik veilig verder. Of komen dromen altijd ooit uit? Zelfs in de complexe onderwijswereld?
zaterdag 18 juni 2011
Nieuwe start (2)
Wat kan/wil ik delen over de Inspiratiedag ''De Tussentijd"
Tijdens de workshop Inspiratiekaravaan keken we ook naar de volgende clips:
Tijdens de workshop Inspiratiekaravaan keken we ook naar de volgende clips:
In de pauze traden Speelman & Speelman op. Zij zongen ook het prachtige nummer over het meisje van 12 jaar dat onlangs op een schoolreisje beviel van een kind:
Dit zijn photostreams van het Tussentijd-festival:
Visuele notulen en programmaboekje:
En dit zijn enkele bijzondere blogs/sites van mensen, die ook aanwezig waren:
(ik zet er graag nog andere bij!)
Twee nieuwe woorden:
Excellereren (door)groeien in waar je al heel goed in bent)
Lefhebberij
Nieuwe start
Gisteren heb ik een nieuwe start gemaakt. Terwijl op mijn huidige school, locatie Eijkhagen van het Charlemagne College, mijn collega's een dag zonder mij verder werkten aan de loodzware klus om de zeer noodzakelijke bezuigingen en een kwaliteitsimpuls te koppelen, had ik het voorrecht om in een unieke omgeving het startschot voor een eigen nieuwe uitdaging te kunnen geven. Zo heb ik in elk geval de Inspiratiedag rondom het boek 'De Tussentijd' van Debbie Molhuizen in Maarn ervaren.
Dat boek heeft ook mij geholpen om in de afgelopen maanden vaker stil te staan bij wat mij drijft en waar het in het leven werkelijk om gaat. 'De Tussentijd is een periode waarin je het oude achterlaat en waarin het nieuwe nog niet helemaal bekend is,' kun je op de flaptekst lezen. Zo heb ik de eerste helft van 2011 daadwerkelijk ervaren.
Voor mij was dit ook een blogloze periode, omdat ik te vaak het gevoel had helemaal leeggezogen te worden door de problematiek die bovengenoemde koppeling met zich meebracht. Ik kwam niet meer toe aan wat mij in vuur en vlam kan zetten: naast schrijven is dat leren van elkaar, invulling geven aan betekenisvol en goed onderwijs, inspireren en geïnspireerd worden en vooral samen met collega's nieuwe onderwijskundige uitdagingen aangaan. Zoals dat in de eerste jaren op deze unieke school aantoonbaar het geval was. Toen had ik wel degelijk de energie voor het bedenken van Gelukskunde en Slimmerkunde, aan het daadwerkelijk ondersteunen van en leidinggeven aan onderwijsversterking en o zo veel meer. Maar opeens werd het Heilige Vuur gedoofd door nooit voor mogelijk gehouden personele problemen en een giga bezuinigingsoperatie. Maandenlang verruilde ik in dit overlevingsscenario verplicht het klaslokaal, de mooie ontmoetingsplekken op school, de contacten met leerlingen en collega's in voor ontelbare uren bezig zijn met cijfers, cijfers en nog eens cijfers en veel te veel vergaderuren. Door de onzekerheid over hun eigen toekomst zag ik in de ogen van veel collega's, net als anderen bij mij, het licht doven. Passie werd voor hen angst voor de toekomst en teleurstelling, humor opeens cynisme, 'gaan voor' steeds vaker 'afhaken door toenemende werkdruk'. En ik voelde het ook zo, al wordt dat bij een directielid vaak niet (h)erkend.
Net als veel collega's, zo schat ik in, bleef ik slechts overeind door die paar mensen die er altijd zijn als je ze zo nodig hebt. Dankzij hen kwam ik ondanks alle pijn en emotie aan die Tussentijd toe en daarin probeerde ik stappen te zetten die weer bij me zouden passen. Veel mensen om me heen weten het resultaat: in september heb ik het voorrecht om te mogen starten met een TalentenAcademie voor zowel docenten als leerlingen. Gisteren heb ik die overwinning op mezelf gevierd in een prachtig park en een kasteelachtig conferentieoord in Maarn bij Utrecht. Samen met allerlei inspirerende mensen om me heen, die blij voor mij waren en van wie er heel wat aangeboden hebben mee te helpen om van die TalentenAcademie een succes te maken.En opeens had ik vandaag de mentale energie om weer blogs te gaan schrijven, niet 1 maar zelfs 2. Want in die tweede wil ik graag enkele filmpjes en sites van deze mensen met je delen.
Oh ja, bij een nieuw proces hoort ook een andere naam. Vaarwel slimmerkunde.blogspot.nl! Je vindt me op de digitale snelweg nu onder de naam Het Andere Gelijk. In blogtermen: hetanderegelijk.blogspot.com.
![]()
Tot slot: op het Tussentijd-festival kon je gisteren ook aan Olga Aussems je verhaal kwijt en zij tekende daar dan een visitekaartje voor je nieuwe 'reis' bij. Bovenstaande tekening maakte zij voor mij. De 'opdracht'die ik eruit haal: zorg bij de nieuwe uitdaging voor meer balans tussen inspanning en ontspanning, trek niet te stevig aan de touwtjes (open handen!) en ga op zoek naar ruimte voor jezelf en voor al die anderen. Het resultaat zal dan even verrassend zijn als een verblindend mooie regenboog, zoals die voor mijn gevoel ook nog niet zo lang geleden boven Eijkhagen te zien was en over niet al te lange tijd ongetwijfeld weer.
Dat boek heeft ook mij geholpen om in de afgelopen maanden vaker stil te staan bij wat mij drijft en waar het in het leven werkelijk om gaat. 'De Tussentijd is een periode waarin je het oude achterlaat en waarin het nieuwe nog niet helemaal bekend is,' kun je op de flaptekst lezen. Zo heb ik de eerste helft van 2011 daadwerkelijk ervaren.
Voor mij was dit ook een blogloze periode, omdat ik te vaak het gevoel had helemaal leeggezogen te worden door de problematiek die bovengenoemde koppeling met zich meebracht. Ik kwam niet meer toe aan wat mij in vuur en vlam kan zetten: naast schrijven is dat leren van elkaar, invulling geven aan betekenisvol en goed onderwijs, inspireren en geïnspireerd worden en vooral samen met collega's nieuwe onderwijskundige uitdagingen aangaan. Zoals dat in de eerste jaren op deze unieke school aantoonbaar het geval was. Toen had ik wel degelijk de energie voor het bedenken van Gelukskunde en Slimmerkunde, aan het daadwerkelijk ondersteunen van en leidinggeven aan onderwijsversterking en o zo veel meer. Maar opeens werd het Heilige Vuur gedoofd door nooit voor mogelijk gehouden personele problemen en een giga bezuinigingsoperatie. Maandenlang verruilde ik in dit overlevingsscenario verplicht het klaslokaal, de mooie ontmoetingsplekken op school, de contacten met leerlingen en collega's in voor ontelbare uren bezig zijn met cijfers, cijfers en nog eens cijfers en veel te veel vergaderuren. Door de onzekerheid over hun eigen toekomst zag ik in de ogen van veel collega's, net als anderen bij mij, het licht doven. Passie werd voor hen angst voor de toekomst en teleurstelling, humor opeens cynisme, 'gaan voor' steeds vaker 'afhaken door toenemende werkdruk'. En ik voelde het ook zo, al wordt dat bij een directielid vaak niet (h)erkend.
Net als veel collega's, zo schat ik in, bleef ik slechts overeind door die paar mensen die er altijd zijn als je ze zo nodig hebt. Dankzij hen kwam ik ondanks alle pijn en emotie aan die Tussentijd toe en daarin probeerde ik stappen te zetten die weer bij me zouden passen. Veel mensen om me heen weten het resultaat: in september heb ik het voorrecht om te mogen starten met een TalentenAcademie voor zowel docenten als leerlingen. Gisteren heb ik die overwinning op mezelf gevierd in een prachtig park en een kasteelachtig conferentieoord in Maarn bij Utrecht. Samen met allerlei inspirerende mensen om me heen, die blij voor mij waren en van wie er heel wat aangeboden hebben mee te helpen om van die TalentenAcademie een succes te maken.En opeens had ik vandaag de mentale energie om weer blogs te gaan schrijven, niet 1 maar zelfs 2. Want in die tweede wil ik graag enkele filmpjes en sites van deze mensen met je delen.
Oh ja, bij een nieuw proces hoort ook een andere naam. Vaarwel slimmerkunde.blogspot.nl! Je vindt me op de digitale snelweg nu onder de naam Het Andere Gelijk. In blogtermen: hetanderegelijk.blogspot.com.
dinsdag 15 februari 2011
Vonken
Vandaag neem ik voor de tweede keer deel aan de cursus 'Vonken van Vernieuwing' in Nijmegen. In de folder sprak me vooral de oproep aan om als onderwijsvernieuwer ook eens naar de andere kant te kijken. Dat is de kant die in eerste instantie minder zichtbaar is of liever niet wordt benoemd. Terwijl, zo verzekeren de cursusleiders Yvon & Hilde mij, vernieuwing juist vanuit een onverwachte hoek komt. Misschien zelfs van plekken die ik eerder heb uitgesloten, bijvoorbeeld van medewerkers die vooral hun weerstand lieten zien. Ik herken het uit mijn dagelijkse praktijk als schoolleider. Bijvoorbeeld in mijn soms eenzijdige zoektocht naar commitment, in samenstelling van werkgroepen, in persoonlijke ontmoetingen en voorkeuren...
Ik citeer verder: "Het niet toelaten van andere zienswijzen, of dat nu oordeel, ongeduld of onwetendheid is, maakt dat het niet geziene deel de gedragingen van het hele systeem beïnvloedt. Wat je wegduwt zet druk op het systeem, het duwt terug - en alles blijft bij het oude'. Opnieuw zo herkenbaar. Dus stap ik zo dadelijk met een koffer vol verwachtingen in de auto richting Nijmegen. Wordt vervolgd.
Ik citeer verder: "Het niet toelaten van andere zienswijzen, of dat nu oordeel, ongeduld of onwetendheid is, maakt dat het niet geziene deel de gedragingen van het hele systeem beïnvloedt. Wat je wegduwt zet druk op het systeem, het duwt terug - en alles blijft bij het oude'. Opnieuw zo herkenbaar. Dus stap ik zo dadelijk met een koffer vol verwachtingen in de auto richting Nijmegen. Wordt vervolgd.
zondag 30 januari 2011
Wat een week!
'Elke minuut dat je druk maakt over het verleden, gaat af van je toekomst'. Deze mooie spreuk, waarvan de bedenker onbekend is, werd deze week als tweet de wereld ingestuurd. Toch kijk ik even terug op de afgelopen enerverende week. Ik maak me er namelijk niet druk om, maar wil die 7 dagen van inspiratie, bijzondere ontmoetingen en momenten graag vastleggen en delen.
De week begon maandag op school met een aantal boeiende gesprekken met docenten. Onze school heeft last van de gevolgen van de krimp, maar dat biedt ook kansen om je onderwijs te versterken en dat besef begint te groeien. Snoeien en bloeien, het kan. Daarna ontmoet ik op dezelfde plek waar ik in 2000 en 2001 met Rinus Michels aan zijn voetbalbijbel mocht werken, de huidige bondscoach Bert van Marwijk. Dat is de rustgevende en luxueuze omgeving van Chateau St. Gerlach, bijna op loopafstand van zijn woning in Meerssen. Het is mijn zesde interview met Van Marwijk voor 'mijn' vakblad De Voetbaltrainer. Eerder als trainer van Meerssen, daarna als trainer van Fortuna Sittard, Feyenoord, Borussia Dortmund en startende bondscoach. Het wordt deze keer, vakinhoudelijk, de meest bijzondere ontmoeting uit die reeks. Op verzoek kijkt Van Marwijk o.a. naar beelden van Nederland-Zweden en tot in de kleinste details legt hij vervolgens uit wat hij in de toch al zo succesvolle speelwijze van Oranje nog wil verbeteren. Voetbalkenners zal het niet verbazen dat daarbij steeds opnieuw de naam 'Barcelona' valt. Twee uur later ga ik tot vroeg in de avond met leerkrachten van groep 8 aan de slag over digitale vaardigheden. Niemand van de aanwezige onderwijzers blijkt te twitteren, zet social media structureel in de lessen in of heeft ooit van een Prezi-presentatie gehoord. Gaat dus snel veranderen dankzij Slimmerkunde :)
De dinsdag stond helemaal in het teken van de presentatie van Slimmerkunde tijdens de openingsdag van de NOT in Utrecht. Het mooie is dat bijna alle auteurs aanwezig zijn en we samen weer ervaren hoe uniek onze groep is. We beginnen op de plek waar het allemaal begonnen is: S2M, de plek in Hoog Catharijne waar het Nieuwe Werken dagelijks op een fantastische manier in praktijk wordt gebracht. Met de massaliteit van de NOT heb ik vervolgens weinig. Veel van hetzelfde, weinig echt vernieuwend. Ik ben zo verwaand om te stellen dat Slimmerkunde eruit springt qua concept en gedachtegoed. Ik mag het eerste exemplaar overhandigen aan een uiterst sympathieke Ben Woldring. Specialer is nog dat ik kan aankondigen dat Malmberg bereid is om tot 1 maart het Slimmerkunde werkboek gratis te laten downloaden, om onze 'missie' zoveel mogelijk te kunnen verspreiden in onderwijsland. Bijzonder: onze eigen visual writer Kim Ravers brengt 'live' de presentatie en de aansluitende workshop in beeld door alles in een voor haar kenmerkende tekening vast te leggen. Klik hier voor het resultaat. Ook om blij van te worden: de uitgever die mijn boek over Foppe de Haan in het Fries heeft uitgebracht en nu, samen met zijn vrouw, tot mijn beste vrienden behoort, is er ook onverwachts. Ik eindig met een interview voor het veel gelezen Prima VO en nootjes in een zak en een blikje Heineken op de aangekondige 'champagnemeeting' van Malmberg. Geen probleem als je voor de rest alleen maar intens geniet.
Op woensdag concentreer ik me op en maak ik tegelijk hoog tempo in het aanpakken van schoolse zaken. De deur van mijn kamer staat de hele dag open en veel mensen begrijpen gelukkig waarom. Dat geldt ook voor de aansluitende ouderavond. Nog net op tijd kan ik me melden voor de erg noodzakelijke repetitie van de sambagroep in mijn persoonlijk huiscafé De Zwarte Ruiter in Gulpen. Onnodige stress tijdens je hobby: het zou verboden moeten zijn, maar soms ontkom je er niet aan. Gelukkig wordt er ook nog veel gelachen en tot middernacht nagenoten.
De donderdagochtend begint met een lang interview over Slimmerkunde voor de Limburgse en GPD-kranten. Mijn compagnon, vriend en co-auteur Egid van Houtem is er ook bij. De foto wordt gemaakt door Harry Heuts, die een week eerder in de prijzen viel door zijn foto van Iggy Pop tijdens Pinkpop. De journalist is Johan van de Beek, begenadigd columnist van De Limburger. Komende dinsdag zien we het resultaat. Spannend. Twee uur later zit ik in een Indonesisch restaurant bij de Jaarbeurs in Utrecht om over de toekomst van De Voetbaltrainer en mijn rol daarbij te praten. Ik ben zo verstandig om geen knoflook te eten, al blijkt dat in dit type restaurant schier onmogelijk. Deze keer is het overleg met de uitgever niet alleen gezellig, maar ook uiterst effectief en daarom verlaten we allemaal met een goed gevoel dit opmerkelijke restaurant. Vijf minuten voor half vier schiet ik in de stress. Er zit welgeteld 1 persoon in de congresruimte waar Fanny Koerts en ik weer een workshop Slimmerkunde geven. Die stress had dus ook deze keer niet gehoeven: vijf minuten later is de zaal prima gevuld met steeds enthousiaster wordende onderwijsmensen uit Nederland en België. Soms draaf ik wat door, maar gelukkig weet Fanny dan heel slim en lief tegelijk, maar o zo effectief in te grijpen door het gewoon over te nemen. De opzet van de workshop slaat zichtbaar aan, want tot lichte ergenis van de werknemers van de Jaarbeurs loopt deze laatste workshop behoorlijk uit door alle vragen uit het publiek. Terug in Gulpen duik ik verplicht de kroeg in, waar de beste drie buuttereedners van dit jaar mij een uiterst amusant slot van alweer een bijzondere dag bezorgen.
Op vrijdagochtend staat altijd de directievergadering in mijn agenda. Maanden is het louter over de onvermijdelijke bezuinigingen gegaan. Nu gaat het gelukkig weer over onze onderwijskundige toekomst en ik voel me een ander mens. Ook val ik in voor een zieke docent Nederlands. In vier lessen moet ik een wat langere periode van afwezigheid zien te overbruggen. Ik besluit de methode aan de kant te leggen en de belangrijkste hoofdzaken uit het hoofdstuk op basis van nieuwe leerstrategieën met deze vwo-leerlingen te bestuderen. Mijn volgende blog zal daarover gaan. In de middaguren wordt weer eens bewezen dat ook docenten vaak een erg groot beroep op hun korte termijn-geheugen doen. De algemeen directeur neemt afscheid. De belangstelling valt tegen. Personeelsleden zijn het niet eens met enkele beslissingen in de laatste maanden van zijn 'regeerperiode'. Maar ze vergeten hoeveel hij in die tijd daarvoor voor de school heeft betekend en hoe hij zelf steeds uiterst attent was als iemand van school in de problemen zat. Gelukkig krijgen we als directie in de avonduren de kans hem alsnog een warm bad van afscheid aan te bieden door samen te lachen en woorden naar elkaar uit te spreken die er toe doen.
De zaterdag gebruik ik om de recente studiedag en het interview uit te werken. Ik ervaar het niet als werken, zoveel plezier beleef ik eraan. Tussendoor ontspan ik me op de traditionele manier en op die momenten denk ik ook terug aan al die bijzondere mensen die ik de afgelopen week heb mogen ontmoeten. Het is al eens eerder uitgesproken: wat ben ik een bevoorrecht mens. Dankzij al die andere mensen die mijn leven verrijken. Dank je wel, Koen, Ity, Fanny, Martijn, Bas, Egid, Margreet, Niels, Egid, Lex, Stefan, Frederike, Erno, Joost, Kim, Anita, Theo, Jan, Margret, Math, Paul, Maurice, Harry, Marian, Annette, Annet, Pierre, Yolan, Brechje en al die anderen. En vooral niet te vergeten: Anouk, mijn dochter, met wie ik op de laatste dag van deze in te lijsten week al heel vroeg foxtrottend op carnavalsmuziek door de huiskamer heb gedanst.
De week begon maandag op school met een aantal boeiende gesprekken met docenten. Onze school heeft last van de gevolgen van de krimp, maar dat biedt ook kansen om je onderwijs te versterken en dat besef begint te groeien. Snoeien en bloeien, het kan. Daarna ontmoet ik op dezelfde plek waar ik in 2000 en 2001 met Rinus Michels aan zijn voetbalbijbel mocht werken, de huidige bondscoach Bert van Marwijk. Dat is de rustgevende en luxueuze omgeving van Chateau St. Gerlach, bijna op loopafstand van zijn woning in Meerssen. Het is mijn zesde interview met Van Marwijk voor 'mijn' vakblad De Voetbaltrainer. Eerder als trainer van Meerssen, daarna als trainer van Fortuna Sittard, Feyenoord, Borussia Dortmund en startende bondscoach. Het wordt deze keer, vakinhoudelijk, de meest bijzondere ontmoeting uit die reeks. Op verzoek kijkt Van Marwijk o.a. naar beelden van Nederland-Zweden en tot in de kleinste details legt hij vervolgens uit wat hij in de toch al zo succesvolle speelwijze van Oranje nog wil verbeteren. Voetbalkenners zal het niet verbazen dat daarbij steeds opnieuw de naam 'Barcelona' valt. Twee uur later ga ik tot vroeg in de avond met leerkrachten van groep 8 aan de slag over digitale vaardigheden. Niemand van de aanwezige onderwijzers blijkt te twitteren, zet social media structureel in de lessen in of heeft ooit van een Prezi-presentatie gehoord. Gaat dus snel veranderen dankzij Slimmerkunde :)
Op woensdag concentreer ik me op en maak ik tegelijk hoog tempo in het aanpakken van schoolse zaken. De deur van mijn kamer staat de hele dag open en veel mensen begrijpen gelukkig waarom. Dat geldt ook voor de aansluitende ouderavond. Nog net op tijd kan ik me melden voor de erg noodzakelijke repetitie van de sambagroep in mijn persoonlijk huiscafé De Zwarte Ruiter in Gulpen. Onnodige stress tijdens je hobby: het zou verboden moeten zijn, maar soms ontkom je er niet aan. Gelukkig wordt er ook nog veel gelachen en tot middernacht nagenoten.
De donderdagochtend begint met een lang interview over Slimmerkunde voor de Limburgse en GPD-kranten. Mijn compagnon, vriend en co-auteur Egid van Houtem is er ook bij. De foto wordt gemaakt door Harry Heuts, die een week eerder in de prijzen viel door zijn foto van Iggy Pop tijdens Pinkpop. De journalist is Johan van de Beek, begenadigd columnist van De Limburger. Komende dinsdag zien we het resultaat. Spannend. Twee uur later zit ik in een Indonesisch restaurant bij de Jaarbeurs in Utrecht om over de toekomst van De Voetbaltrainer en mijn rol daarbij te praten. Ik ben zo verstandig om geen knoflook te eten, al blijkt dat in dit type restaurant schier onmogelijk. Deze keer is het overleg met de uitgever niet alleen gezellig, maar ook uiterst effectief en daarom verlaten we allemaal met een goed gevoel dit opmerkelijke restaurant. Vijf minuten voor half vier schiet ik in de stress. Er zit welgeteld 1 persoon in de congresruimte waar Fanny Koerts en ik weer een workshop Slimmerkunde geven. Die stress had dus ook deze keer niet gehoeven: vijf minuten later is de zaal prima gevuld met steeds enthousiaster wordende onderwijsmensen uit Nederland en België. Soms draaf ik wat door, maar gelukkig weet Fanny dan heel slim en lief tegelijk, maar o zo effectief in te grijpen door het gewoon over te nemen. De opzet van de workshop slaat zichtbaar aan, want tot lichte ergenis van de werknemers van de Jaarbeurs loopt deze laatste workshop behoorlijk uit door alle vragen uit het publiek. Terug in Gulpen duik ik verplicht de kroeg in, waar de beste drie buuttereedners van dit jaar mij een uiterst amusant slot van alweer een bijzondere dag bezorgen.
Op vrijdagochtend staat altijd de directievergadering in mijn agenda. Maanden is het louter over de onvermijdelijke bezuinigingen gegaan. Nu gaat het gelukkig weer over onze onderwijskundige toekomst en ik voel me een ander mens. Ook val ik in voor een zieke docent Nederlands. In vier lessen moet ik een wat langere periode van afwezigheid zien te overbruggen. Ik besluit de methode aan de kant te leggen en de belangrijkste hoofdzaken uit het hoofdstuk op basis van nieuwe leerstrategieën met deze vwo-leerlingen te bestuderen. Mijn volgende blog zal daarover gaan. In de middaguren wordt weer eens bewezen dat ook docenten vaak een erg groot beroep op hun korte termijn-geheugen doen. De algemeen directeur neemt afscheid. De belangstelling valt tegen. Personeelsleden zijn het niet eens met enkele beslissingen in de laatste maanden van zijn 'regeerperiode'. Maar ze vergeten hoeveel hij in die tijd daarvoor voor de school heeft betekend en hoe hij zelf steeds uiterst attent was als iemand van school in de problemen zat. Gelukkig krijgen we als directie in de avonduren de kans hem alsnog een warm bad van afscheid aan te bieden door samen te lachen en woorden naar elkaar uit te spreken die er toe doen.
De zaterdag gebruik ik om de recente studiedag en het interview uit te werken. Ik ervaar het niet als werken, zoveel plezier beleef ik eraan. Tussendoor ontspan ik me op de traditionele manier en op die momenten denk ik ook terug aan al die bijzondere mensen die ik de afgelopen week heb mogen ontmoeten. Het is al eens eerder uitgesproken: wat ben ik een bevoorrecht mens. Dankzij al die andere mensen die mijn leven verrijken. Dank je wel, Koen, Ity, Fanny, Martijn, Bas, Egid, Margreet, Niels, Egid, Lex, Stefan, Frederike, Erno, Joost, Kim, Anita, Theo, Jan, Margret, Math, Paul, Maurice, Harry, Marian, Annette, Annet, Pierre, Yolan, Brechje en al die anderen. En vooral niet te vergeten: Anouk, mijn dochter, met wie ik op de laatste dag van deze in te lijsten week al heel vroeg foxtrottend op carnavalsmuziek door de huiskamer heb gedanst.
zaterdag 29 januari 2011
Debat
Vorige week werd ik uitgenodigd voor een radiointerview over Slimmerkunde in het programma De Stemming bij de Limburgse zender L1. Naast me zit op die mistige zondagochtend voormalig minister Jo Ritzen, die met veel enthousiasme op het werkboek reageert. Ik maak in diezelfde uitzending ook het livedebat mee tussen Laurence Stassen, lijsttrekker van de PVV in Limburg en Margriet van Tulder, in dezelfde rol voor GroenLinks. Inhoudelijk gaat volgens de regels van het debat de winst naar Van Tulder, die haar mening voortdurend met argumenten weet te ondersteunen. Maar toch stapt zij na afloop niet met een voldaan gevoel het podium af. Ze moet zich gevoeld hebben als iemand die graag wil voetballen, maar ontdekt dat de tegenstander geen bal op het veld wil.
Het werd namelijk nooit een debat, omdat liefst 12x de uitdaging aan het adres van Stassen om toch iets te vertellen over hoe de PVV de problemen in Limburg gaat aanpakken met oneliners als 'we gaan het nog bekijken', 'dat zien we na 2 maart', 'we zullen dat nog goed bestuderen' wordt weggepoetst. Als Van Tulder haar terecht wijst op een inhoudelijke blunder, gaat de PVV-vrouw heel slim niet in op de bewijslast, maar ís ze klaar als ze zegt: 'Als u het niet wilt begrijpen, dan niet.'
Op de terugreis vraag ik me af hoeveel mensen, mocht dit 'debat' op de tv zijn uitgezonden, Margriet een verwaande trut zouden hebben gevonden en Laurence een moordwijf dat tenminste zegt waar het op staat? Later die dag worden de eerste polls voor de Provinciale Staten bekendgemaakt. Naar verwachting wordt PVV met afstand de grootste partij en verliest GroenLinks.
Als ik campagneleider van een van de andere partijen was, zou ik meteen een uitnodiging naar alle andere partijen sturen om samen een dag op de hei te gaan zitten en te bedenken met welke oneliners je zou kunnen 'terugslaan'. Want elke partij die puur op basis van argumenten en partijprogramma de komende week de strijd met de PVV zal aangaan, kan de winst op 2 maart vergeten. Zeker weten.
Het werd namelijk nooit een debat, omdat liefst 12x de uitdaging aan het adres van Stassen om toch iets te vertellen over hoe de PVV de problemen in Limburg gaat aanpakken met oneliners als 'we gaan het nog bekijken', 'dat zien we na 2 maart', 'we zullen dat nog goed bestuderen' wordt weggepoetst. Als Van Tulder haar terecht wijst op een inhoudelijke blunder, gaat de PVV-vrouw heel slim niet in op de bewijslast, maar ís ze klaar als ze zegt: 'Als u het niet wilt begrijpen, dan niet.'
Op de terugreis vraag ik me af hoeveel mensen, mocht dit 'debat' op de tv zijn uitgezonden, Margriet een verwaande trut zouden hebben gevonden en Laurence een moordwijf dat tenminste zegt waar het op staat? Later die dag worden de eerste polls voor de Provinciale Staten bekendgemaakt. Naar verwachting wordt PVV met afstand de grootste partij en verliest GroenLinks.
Als ik campagneleider van een van de andere partijen was, zou ik meteen een uitnodiging naar alle andere partijen sturen om samen een dag op de hei te gaan zitten en te bedenken met welke oneliners je zou kunnen 'terugslaan'. Want elke partij die puur op basis van argumenten en partijprogramma de komende week de strijd met de PVV zal aangaan, kan de winst op 2 maart vergeten. Zeker weten.
zaterdag 22 januari 2011
Durf te vragen
Eindhoven was gistermiddag even voor mij een ander soort lichtstad. Jarenlang overbrugde ik wekelijks de afstand Gulpen - 040 louter voor voetbaldoeleinden. Als scout van PSV, wedstrijdanalist voor Guus Hiddink en beroepsmatige bezoeker van PSV-duels en interlands. Het was de periode waarin het licht vooral gebundeld naar me scheen vanuit hoge lichtmasten in het stadion en op de trainingsvelden van De Herdgang. Het was de tijd dat PSV aan de hand van diezelfde Hiddink en Kees Ploegsma wel nog de Nr. 1 van Europa kon worden.
Op zaterdag 22 januari liet ik datzelfde imposante stadion symbolisch en fysiek links liggen om 2.8 tomtom-kilometers verder uit te stappen bij Seats2Meet in Strijp-S. Dat is het stadsdeel in Eindhoven waar steeds meer creatieve ondernemingen en mensen alle ruimte krijgen om zich te vestigen en te ontplooien. In twee korte filmpjes is dat mooi te zien:
Op zaterdag 22 januari liet ik datzelfde imposante stadion symbolisch en fysiek links liggen om 2.8 tomtom-kilometers verder uit te stappen bij Seats2Meet in Strijp-S. Dat is het stadsdeel in Eindhoven waar steeds meer creatieve ondernemingen en mensen alle ruimte krijgen om zich te vestigen en te ontplooien. In twee korte filmpjes is dat mooi te zien:
In die inspirerende ruimtes van S2M hadden zich zaterdag nog tientallen andere bezoekers uit heel het land zich gemeld voor een Durftevragen-sessie. Het concept is even eenvoudig als subliem. De doelstelling van de bedenkers: elkaar helpen om dat te laten lukken wat jij wilt dat lukt. Dat kan dagelijks door op Twitter je brandende vraag te koppelen aan de hashtag #durftevragen. Grote kans dat je dan binnen een paar minuten zelfs op de meest specifieke vraag van enkele van de vele tienduizenden #durftevraag-volgers een oplossing krijgt aangereikt.
Tijdens zo'n livesessie als zaterdag in Eindhoven heb je diverse mogelijkheden om je ei te leggen. Je kunt vragen op grote posters schrijven en bezoekers die je verder willen helpen, plakken er dan een lichtgroen durftevragen-plakker of het bekende gele post-itje bij met suggesties of contactgegevens. (Ik leer meteen iets handigs van mijn buurvrouw: als je wilt dat zo'n post-it niet gaat krullen, moet je het van de zijkant afscheuren...) Veel indringender zijn vervolgens de sessies waarbij je met 10 mensen in een kleine ruimte elkaar verder helpt. De werkvorm: 1 persoon formuleert zo precies en concreet mogelijk een vraag en mag daarna niets meer zeggen om niet in een 'ja,maar...'-sfeer terecht te komen. Vervolgens wordt die vraag op een grote poster geschreven. De andere aanwezigen plakken na een korte toelichting allemaal tips op diezelfde plakkertjes onder de vraag. De vragensteller neemt die poster met al die tips naar huis en kan dan selecteren wat voor hem of haar bruikbaar is om volgende stappen te zetten.
Je wilt niet weten wat die formule aan creatieve energie losmaakt. In nog geen tien minuten tijd kun je zo mensen fantastisch verder helpen hun dromen te realiseren. Bijvoorbeeld in mijn groep Elma Roelvink, die haar opmerkelijk project over de eetbare stad graag wil uitspreiden over andere steden (http://www.plukdestad.nl/). Of Yoeke Nagel, die wat meer workshops over 'Damestasjeslezen' en 'Magische teksten schrijven voor groepen' wil geven. Yoekes droom is niet zo mijn ding, maar ik vind het deze middag toch heerlijk om haar op basis van mijn eigen journalistieke ervaring verder te kunnen helpen.
Dat geldt ook voor Sietse Sterrenburg, die drama een dominantere plek in het voortgezet onderwijs wil geven. Dan gebeurt iets bijzonders. Een van de eerste tips die Sietse krijgt: 'Er komt deze week Slimmerkunde op de markt, ontwikkeld op een bijzondere school in Limburg. Neem eens contact met die mensen op. Kijk maar op Slimmerkunde.nl' Voor de goede orde: die tip krijgt Sietse niet van mij, maar van een ander groepslid. Als ik me dan voorstel als de bedenker van Slimmerkunde en dat ik hem graag in de pauze al wil bijpraten, is iedereen er nog eens van overtuigd: 'toeval bestaat niet.'
Twee minuten later geeft iemand Sietse het advies om eens contact op te nemen met de makers van de populaire tv-jeugdserie SpangaS, dat zich op een school afspeelt. Meteen schakel ik zelf ook: Slimmerkunde en Gelukskunde als vakken op de school van de SpangaS-helden, zou dat niks zijn? 15 seconden later krijg ik al een telefoonnummer van een contactpersoon aangereikt. Nu begrijp ik waarom landelijke Durftevragen-sessies vaak al weken vooraf volgeboekt zijn.
Na de pauze neem ik met veel plezier deel aan een workshop 'Social media voor gevorderden' van een stuiterende maar heel inspirerende Sanne Roemen. Ik maak ook opnieuw kennis met het fenomeen van waardebepaling achteraf. Maar daarover en nog veel meer over de idealen en werkwijze van het 'Durftevragen'-team is alles te lezen op de vernieuwde site http://durftevragen.com/ en te zien in dit filmpje uit het NOS-journaal:
Als ik tegen zessen de parkeerplaats van Strijp-2 verlaat, bedenk ik me twee dingen. Ooit kwam ik naar Eindhoven om jonge talenten te zien groeien. Nu om volwassen mensen te ontmoeten die ook mij laten groeien en van waarden uitgaan waar ik een heel goed gevoel bij heb. En... ik moet snel nadenken over hoe de perfecte durftevragen-werkvorm een plek in het Nederlandse onderwijs kan krijgen. Sessies met leerlingen, met leerlingen en docenten, met leerlingen en ouders, met leerlingen en ondernemers, etc. De eerste afspraken zijn inmiddels gemaakt! Dat wordt na de komende overvolle Slimmerkunde-presentatie-week alweer koffiedrinken met nieuwe leuke mensen!
Een mooie fotoserie van de Durftevragen-sessie, gemaakt door Léontine van Geffen-Lamers
Nog een nagekomen bijzondere vraag tijdens deze Durftevragensessie. Reageer a.u.b. naar Joost.
zondag 9 januari 2011
Kriebeldag
Gisteren heb ik zo'n typische kriebeldag gehad om stiekem in te lijsten. De lokale postbode rook, na weken van sneeuwoverlast bij het uitvoeren van zijn werk, net als ik al een beetje lente in de lucht en kwam fluitend een pakketje brengen. Meteen overvielen mij die kriebels alsof het de uitslag van een belangrijk examen betrof. Niet zo gek, want het logo van uitgeverij Malmberg verraadde het al: het eerste exemplaar van Slimmerkunde lag op de deurmat. Dit is wat ik op zaterdag 8 januari 2010 om 10.52 uur zag:
In het voorjaar van 2010 vroeg ik Martijn Aslander en Fanny Koerts van Lifehacking.nl in S2M in Utrecht om mij te ondersteunen bij de opvolger van Gelukskunde, de zo succesvolle VO-module over sociale vaardigheden. Ik wist exact wat het moest worden: een project om de digitale vaardigheden bij leerlingen zo te ontwikkelen dat ze internet veel slimmer inzetten bij hun studie. Of anders geformuleerd: hoe kunnen zij (én veel van hun docenten!) beter hun weg in het enorme aanbod van online kennis vinden en daarmee hun voordeel doen? We besloten de medeauteurs vooral via de social media te scouten. Al snel ontstond er op die manier een unieke groep van studenten, docenten, experts op het gebied van ICT & Onderwijs, bloggers, een virtual writer en Lifehackers.
Na een aantal centrale sessies nam ieder zijn eigen verantwoordelijkheid en ontstond er al snel basismateriaal voor zowel een werkboek als een site, die volgende week de lucht in kan. Voor mij minstens zo belangrijk: deze nieuwe groep mensen verrijkte mijn leven enorm, omdat ze met bijzondere kernwaarden door het leven stapt. Kennis, zonder voorwaarden vooraf, altijd en overal willen delen. Waardebepaling achteraf... Een ontmoeting vooral zien als een mogelijkheid om samen te kunnen groeien en niet om er alleen zelf beter van te worden. Het was allemaal zo bijzonder. In deze eerste maand van januari gaan we het resultaat met de wereld delen. Op de Nationale Onderwijs Tentoonstelling in Utrecht vindt op 25 januari de officiële presentatie plaats, inclusief de eerste workshops voor docenten. In deze blog zal ik de komende tijd zeker nog vaker op Slimmerkunde terugkomen. Maar eerst gun ik me de tijd om even weg te dromen als ik over de gladde kaft van het gloednieuwe werkboek strijk en ondertussen herinneringen ophaal over het indrukwekkende proces van hoe dit project vorm heeft gekregen.
Maar er waren gisteren nog meer kriebels. Een paar uur later luisterden mijn partner en ik met ingehouden adem naar een uniek concept uit Engeland dat iemand naar Nederland wil halen en verspreiden om daarmee heel veel mensen een beter leven te bezorgen. Wordt dit dé nieuwe uitdaging, ook voor mij? Ik heb er in elk geval dit weekend ook nachtkriebels van gehad...
Tot slot kriebelde en wiebelde het gisteravond van alle kanten, want het uitroepen van de nieuwe prins Carnaval in mijn dorp is jaarlijks het persoonlijke startsein voor een nieuw seizoen van feestvieren, samen met de leden van mijn zaate hermenie/sambaband DatDatMog. Carnaval zit in mijn genen. Ik weet het, dat is onbegrijpelijk voor iedereen bij wie in zijn of haar hersenen geen extra stoffen worden vrijgemaakt als carnavalsmuziek klinkt. Bij mij was dat gisteren aan het einde van deze speciale kriebeldag en -nacht wel het geval toen ik heel vrolijk insliep (en vanochtend weer wakker werd!) met mijn favoriete carnavalskraker. En dat allemaal in de aanloop naar de 6 dolle dagen waarop ik niet veel kennis maar vooral weer veel plezier met anderen zal delen:
In het voorjaar van 2010 vroeg ik Martijn Aslander en Fanny Koerts van Lifehacking.nl in S2M in Utrecht om mij te ondersteunen bij de opvolger van Gelukskunde, de zo succesvolle VO-module over sociale vaardigheden. Ik wist exact wat het moest worden: een project om de digitale vaardigheden bij leerlingen zo te ontwikkelen dat ze internet veel slimmer inzetten bij hun studie. Of anders geformuleerd: hoe kunnen zij (én veel van hun docenten!) beter hun weg in het enorme aanbod van online kennis vinden en daarmee hun voordeel doen? We besloten de medeauteurs vooral via de social media te scouten. Al snel ontstond er op die manier een unieke groep van studenten, docenten, experts op het gebied van ICT & Onderwijs, bloggers, een virtual writer en Lifehackers.
Na een aantal centrale sessies nam ieder zijn eigen verantwoordelijkheid en ontstond er al snel basismateriaal voor zowel een werkboek als een site, die volgende week de lucht in kan. Voor mij minstens zo belangrijk: deze nieuwe groep mensen verrijkte mijn leven enorm, omdat ze met bijzondere kernwaarden door het leven stapt. Kennis, zonder voorwaarden vooraf, altijd en overal willen delen. Waardebepaling achteraf... Een ontmoeting vooral zien als een mogelijkheid om samen te kunnen groeien en niet om er alleen zelf beter van te worden. Het was allemaal zo bijzonder. In deze eerste maand van januari gaan we het resultaat met de wereld delen. Op de Nationale Onderwijs Tentoonstelling in Utrecht vindt op 25 januari de officiële presentatie plaats, inclusief de eerste workshops voor docenten. In deze blog zal ik de komende tijd zeker nog vaker op Slimmerkunde terugkomen. Maar eerst gun ik me de tijd om even weg te dromen als ik over de gladde kaft van het gloednieuwe werkboek strijk en ondertussen herinneringen ophaal over het indrukwekkende proces van hoe dit project vorm heeft gekregen.
Maar er waren gisteren nog meer kriebels. Een paar uur later luisterden mijn partner en ik met ingehouden adem naar een uniek concept uit Engeland dat iemand naar Nederland wil halen en verspreiden om daarmee heel veel mensen een beter leven te bezorgen. Wordt dit dé nieuwe uitdaging, ook voor mij? Ik heb er in elk geval dit weekend ook nachtkriebels van gehad...
Tot slot kriebelde en wiebelde het gisteravond van alle kanten, want het uitroepen van de nieuwe prins Carnaval in mijn dorp is jaarlijks het persoonlijke startsein voor een nieuw seizoen van feestvieren, samen met de leden van mijn zaate hermenie/sambaband DatDatMog. Carnaval zit in mijn genen. Ik weet het, dat is onbegrijpelijk voor iedereen bij wie in zijn of haar hersenen geen extra stoffen worden vrijgemaakt als carnavalsmuziek klinkt. Bij mij was dat gisteren aan het einde van deze speciale kriebeldag en -nacht wel het geval toen ik heel vrolijk insliep (en vanochtend weer wakker werd!) met mijn favoriete carnavalskraker. En dat allemaal in de aanloop naar de 6 dolle dagen waarop ik niet veel kennis maar vooral weer veel plezier met anderen zal delen:
Abonneren op:
Posts (Atom)