Ouder worden (2)

Bijna elke dag begint confronterend. Ooit schijn ik met een paar serieuze sprongen uit het bed, in de douchecabine en vier minuten later bij de ontbijttafel gearriveerd te zijn. Moet heel leuk zijn geweest, schat ik zo in. Hoe anders en vooral harder is de realiteit nu. De eerste sprong van toen is nu een voorzichtig kraaksignaal uit de onderrug. Na het douchen start een tijdrovend proces van een druppeltje hier, zalfjes daar en daar en daar, extra mondwater, wat allergiepoeder, verplichte kniebuigingen en rek- en strekoefeningen. Ruim een half uur later is het witbrood met Nutella Chocoladepasta vervangen door yoghurt met muesli en raw- en superfood en liggen de ondersteunende vitamines en het pillendoosje al klaar opdat ik ze maar niet vergeet. Kortom, morgenstond heeft bij mij al een tijdje geen goud maar het zilver van ouderdom in de mond.
Gelukkig is het vervolg meestal wat minder ernstig. M'n auto begrijpt m'n dagelijks ochtendgevecht beter dan wie dan ook. Hij meldt elke ochtend heel subtiel dat ik m'n iPhone niet heb vergeten en gebruikt de display om me steeds keurig welkom te heten. En samen laten we vooral bij een stoplicht graag merken dat we er, ondanks veel te veel kilometers, nog altijd mogen zijn. Zoals vanochtend. Naast ons stond een irritant golfje met een jonge, pet(je) chauffeur al ronkend indruk te maken op de knappe, getatoeëerde vriendin naast hem. Ik aaide even over het stuur en was daarna net wat eerder vertrokken. 50 meter verder, bij het volgende stoplicht, nam het ongeduldig ronken naast ons toe en we zagen en voelden de glimlach op het gezicht van de bijrijdster. Het ultieme moment brak aan toen het petje zoveel gas probeerde te geven dat de motor prompt afsloeg. Anita naast hem kwam niet meer bij. En wij? Wij voelden ons even 18. Heel even, maar het was een goddelijk begin van de nieuwe week.

Ouder worden (1)

Vandaag sluit ik voor het 29-ste jaar achter elkaar de zomervakantie af met de Bierfeesten in m'n eigen Gulpen. Bijna drie decennia geleden begonnen als randprogramma voor de slotetappe van wat toen nog de Ronde van Nederland heette. Een vijftal jaren mocht ik samen met Astrid en andere bestuursleden proberen het evenement uit een financieel dal te halen en te pimpen. Met succes. Kortom, een zomer zonder Bierfeesten kan ik me niet voorstellen. Tot dit weekend.

Opeens vond ik me op zaterdagavond niet met het zoveelste pilsje terug aan een stehtisch voor het hoofdpodium of in de Dorpsstraat, maar heel even met een wijntje op een rustig terras aan de zijkant van waar het allemaal gebeurde. Tevergeefs speurden m'n ogen naar vrienden en kennissen met wie we jarenlang steeds drie dagen hebben doorgezakt tot het bitterzoete einde. Ze waren er niet (meer). Vanmiddag zullen we elkaar wel weer treffen, want de artiestenmiddag is nog steeds gezellig voor jong én oud. Helaas moet ik toegeven dat ook ik aan het (te harde) muzikale geweld van een groep als Sixty 1 Bars op vrijdag geen lol meer kan beleven, maar dat ik gisteravond erg trots was en genoot toen ik de lokale dj-kanjer Sjolson zoveel jongere gasten zag vermaken. Dat geldt blijkbaar niet meer voor mijn vrienden.

Toch wil ik het niet opgeven. Vandaar deze oproep: laten we volgend jaar bij de jubileumeditie op zaterdag in de luwte maar een eigen feestje bouwen. Startend met een lekker feestmenuutje van Roy en daarna vanaf een terras toch samen genieten van het unieke sfeertje in het dorp. De allerjongsten met een NIX 18-polsbandje op het plein en wij met een ALLES 50/60- bandje op gepaste afstand, maar niet minder plezier hebbend. Om ook in 2015 op zondagavond traditioneel  na Erwin af te sluiten met zo'n ongezonde maar overheerlijke hamburger met alles erop en eraan. Zoals dat elk jaar (alleen) mag op de derde zondag van augustus in Gulpen op het mooiste en gezelligste pleintje van het Heuvelland.

Vakantie 2014 (2)

We zijn slow starters, Annet en ik, zeker op vakantie. Dus op deze tweede vakantiedag moeten we ons tegen onze zin haasten om de deadline van het hotelontbijt in Oud-London te halen. Zo'n morgenmaal in een logement blinkt bovendien bijna nooit uit door originaliteit en dat is voor ons vaak een reden om voor het ontbijt een verrassend plekje in de stad te zoeken. Maar ook daar is het nu te laat voor. Aan het tafeltje naast ons meldt zich opeens Ruud van Nistelrooij, de nieuwe assistent van Hiddink. Ik krijg plaatsvervangende schaamte als na amper drie minuten al een vader zich meldt met het verzoek of zijn kids met hem op de foto mogen en andere hotelgasten hem meteen aanspreken alsof broerlief wat eerder is opgestaan. 'Ruud, lekker geslapen? Klaar om weer eens te gaan werken, Ruud?'  

Ik ben er in elk geval snel klaar mee en ben vroeger dan gepland bij de buren, het sportcentrum van de KNVB. Aan de overkant zie ik tientallen enthousiaste spelertjes bezig aan de slotdag van hun KNVB-voetbalkamp. Even meepikken, deze flashback. Dertig jaar geleden begeleidde ik zelf nog zo'n groep dolenthousiaste voetballertjes tijdens de voetbalkampen van de KNVB, Frans Hoek en Wiel Coerver. Doodvermoeiend was zo'n week, maar het was o zo dankbaar om die jonge gasten een hele week te helpen hun droom om ooit profvoetballer te worden ietwat te versterken door aan hun techniek te werken. Hiddink is blijkbaar op deze eerste werkdag ook te vroeg. En ja, hoor. Meteen duwt een vader zijn eigen Van Persie-tje naar voren en dicteert dwingend: 'Ga met meneer Hiddink op de foto'. Het jongetje kijkt vertwijfeld en vraagt ontwapenend: 'Ik wil niet met die meneer op de foto, wie is dat?' De licht-bejaarde opvolger van Van Gaal vindt het prachtig en zal er een uur later over verhalen tijdens het interview met het Jeugdjournaal.

  

Na de zeer sterke presentatie van Hiddink gaat het meteen richting Koen en Ity, onze vrienden in Heerenveen. Vanaf het moment dat Koen de Friese uitgave van m'n boek over Foppe de Haan voor zijn rekening nam, proberen Annet en ik een keer per jaar de Eekma's steeds nieuwe, verrassende kanten van Zuid-Limburg en de Euregio te laten ontdekken en in de zomer nemen zij een lang weekend op z'n Fries revanche. De extra pareltjes waren dit jaar:

- het diner in het restaurant van Landhotel Legemeer in Langweer. Anderen zullen vooral genieten op en van de aanpalende golfbaan, wij deden dat van het voor- en hoofdgerecht en het toetje: verrassende smaken, goede porties en een uitstekende prijs-/kwaliteitsverhouding. En omdat we in het begin wat langer hadden moeten wachten, was de rode wijn van het hoofdgerecht keurig op de rekening doorgestreept. Echt een aanrader. Ook dit jaar werden we bevestigd in onze ervaring dat Friesland culinair heel wat te bieden heeft.  

   

Vakantie 2014 (1)

Mijn gedachtestroom heeft eind juli zijn limiet absoluut bereikt. M'n lijf protesteert al een paar dagen in de vorm van spontane slaapaanvallen en irritante kwaaltjes. Ja, het was leuk in die eerste helft van de vakantie: het werken aan de WK-special van De Voetbaltrainer, de ontmoetingen elders in het land met bijzondere mensen als basis voor nieuwe verhalen voor Puurzaam en de eindredactie voor het nieuwe boek 'Onderwijshelden'.
Maar de optelsom van leuke dingen kan ook te veel van het goede zijn, zeker na een energievretend slot van het schooljaar. Daarom is m'n de basiswens dit jaar de reisafstanden naar vakantieplekjes in het tweede deel te beperken. Geen Frankrijk, geen Zwitserland dus, maar wat naburige steden en opnieuw Friesland.

De persoonlijke voorkeur gaat uit naar een vakantiestart in Amsterdam, in combinatie met een bezoek aan een, van een zware operatie herstellende vriendin, Rusz. Dat voorstel haalt het niet, heeft zelfs geen enkele kans. Annet benoemt wat ik zelf ook weet doch graag ontken: die stad levert me in deze toestand te veel prikkels op, ook negatief. Decennia lang, eigenlijk sinds de befaamde Provo-tijd, heeft Amsterdam me een paar keer per jaar hetzelfde gevoel als elke geboren Amsterdammer bezorgd: hier gebeurt het en dus wil ik er zijn. Maar de laatste tijd wordt dat gevoel minder. Ik geniet bijvoorbeeld nog steeds van een ontbijt in de foyer van het Concertgebouw of van een picknick in het Vondelpark. In de musea of op de bovenste verdieping van de bieb, in Carré en bij de kleine festivals. Voel me thuis als het veertje achter CS me weer eens naar de NDSM-werf brengt of als ik me opnieuw vergaap aan bijvoorbeeld de prachtige boekencollectie bij MENDO in een van de Negen Straatjes. Maar tegelijk erger ik me aan de toenemende chaos, die al begint als je je auto in het P+R-deel van de Arena parkeert en een vervolg krijgt als je in de binnenstad de terreur van fietsers moet ondergaan. En aan de vervuiling, de bespottelijke hotelprijzen als er ook maar even een wat groter evenement is en de Amsterdamse humor die steeds meer trekjes van bijtend sarcasme dan van (h)eerlijke zelfspot vertoont. Toch houd ik nog steeds van de stad en vind ik de recente kwalificatie van hoofddirecteur Wim Pijbes van het Rijksmuseum - 'Amsterdam is vies, vuig en vol' - te sterk, maar ik voel als niet-Amsterdammer wel aan waarom hij zich tot die uitspraak heeft laten verleiden.

Het is altijd mooi als 'werk' en vrije tijd samenkomen. Dus zorgt de presentatie van Guus Hiddink als nieuwe bondscoach er op 1 augustus voor dat we onze vakantie 2014 starten in Utrecht en Zeist. Vooral de Domstad verrast ons aangenaam en is meer dan een redelijk alternatief voor de hoofdstad. We worden zelfs opnieuw verliefd op een stad. Het begint al meteen met de P+R-locatie De Uithof. Overzichtelijk, geen gedoe met kaartjes, maar één ticket van 5 euro om in- en uit te rijden en een dag gratis openbaar vervoer. Betekent al minimaal twintig minuten minder stress dan in de Arena.














Al snel ontdekken we, wandelend door de oude binnenstad, hoeveel zachter de stad Utrecht, haar inwoners en bezoekers zijn. De ultieme verpersoonlijking daarvan vinden we in Sjaak. Tegenover het stadhuis (Korte Minrebroedersstraat 5) ben je niet alleen een gelukkig mens als je in zijn lunchroom 'De Burgemeester' een van zijn vier verse soepen, boterhammen, broodjes, panini's, muffins of brownies proeft, maar vooral ook als je ziet met hoeveel liefde hij elke gast bedient of de kussentjes onder de grote boom aan de overkant rangschikt. Alles ademt rust, betrokkenheid en vakmanschap uit. Sjaak kijkt je nog met een echte, warme glimlach aan, telt eerlijke prijzen, heeft oog voor details en zijn geheugen is nog niet vervangen door een zakcomputer. Even blij verrast zijn we door de omgeving van het Domplein met een prachtige binnentuin (Pandhof) en Flora's hofje.

We ondergaan hoe ook de mensen om ons heen daardoor in de slow-stand worden geplaatst. Precies wat we nodig hadden.
Dat gevoel blijft aanwezig als we op nummer 7 van het aangrenzende Janskerkhof en nummer 3 in de Servetstraat in twee prachtige boekhandels verdwalen: Erven J. Bijleveld - dat volgend jaar al 150 jaar zelfstandig is - en Libris waar we onze toekomstige opa- en oma-status bevestigen door de aankoop van het beroemde meesterwerk 'De Kleine Prins' in een prentenboekuitgave. Om te stelen, zo mooi, maar we betalen toch maar. We sluiten culinair af alsof we in Toscane zitten, maar in werkelijkheid zijn het de bomen bij het Italiaanse restaurant Delano op het pleintje bij het Conservatorium, op loopafstand van het CS. Uitstekende anti-pasta en serveersters die in alle drukte toch uitstralen dat ze plezier in hun werk hebben.

We ronden deze ontspannen eerste vakantiedag af met een ijsgerecht op het zonnige terras van 'ons' hotel Oud-London in Zeist, op loopafstand van de plek waar Hiddink de volgende dag aan zijn nieuwe uitdaging begint als 67-jarige. Hoopvol, nietwaar....(wordt vervolgd).