Omgeving

Op het matje geroepen worden. Als je innovatief bent, gebeurt dat je nogal wat keren in het leven, zeker als je overtuigd bent dat jouw nieuwe actie past binnen het kader: 'voor zinvolle dingen bied ik liever achteraf mijn excuses aan dan dat ik vooraf om toestemming vraag.' Dus niet wachten op het voorspelbare bureaucratische proces binnen een organisatie, maar gewoon doen als je zeker weet dat jouw plan van toegevoegde waarde is.
Door dat eigen(zinnige) kader heb ik al heel wat in mijn leven teweeggebracht. Vaak waren mensen daar blij mee, soms werden ze kwaad, voelden ze zich in hierarchie gepasseerd of was ik een bedreiging. Voor mij is dat zelden een reden geweest om niet door te zetten. Bijvoorbeeld als ik vond dat we bij een brainstormronde een inspirerende omgeving moesten opzoeken. Voor mij is dat vaak een basisvoorwaarde, al vonden mijn 'bazen' dat vaak onnodig geldverspilling, zeker als ze achteraf alleen de rekening zagen.... Met excuses natuurlijk dat ik hen niet tijdig had ingelicht over die mooie bijeenkomst.

De afgelopen week werd ik alweer een keer bevestigd in die aanpak. Zo beleefde ik met brugklassers van diverse scholen een prachtige ochtend in het Glaspaleis in Heerlen, waar de omgeving, een iPad en een laptop voldoende hulpmidelen waren om deze leerlingen, van praktijkonderwijs tot tweetalig vwo (!),  te laten nadenken over onderwijs. Twee dagen later herhaalde ik dat met een aantal creatieve docenten in de inspirerende omgeving van C-mill in Heerlen en ook die meeting leverde pure winst op.

Een keer per maand kom ik met Egid en Leo bij elkaar, twee vrienden met wie ik dan steeds op een andere locatie ideeën en ervaringen uitwissel. Deze keer was Egid aan de beurt en hij bracht ons naar een stadspark in volle herfstkleuren midden in Aken met een restaurant boven in de top van een toren dat stiekem ronddraait en je zo op een aparte manier laat genieten van het immense uitzicht op de Euregio. Meer is dus niet nodig voor twee perfecte inspiratie-uurtjes, die ook voor deze blog en dus voor de lezer enkele bijzondere links heeft opgeleverd. Laat je verrassen door deze juweeltjes:

Zo zou onderwijs moeten zijn
Mankind is No Island
De dirigent (met dank aan Ruud)
Leiderschap en ethiek

Zo, nu moet ik snel stoppen, want Annet is jarig. Dus snel de kamer omtoveren in een intieme danszaaltje en samen schuifelen op Arno Adams Kus mich dan, onze gekoesterde variatie op 'Lang zal ze leven'.

The Future

Prachtig, al die mooie reacties op mijn blog 'Leukeritis' van gisteren. Ze hebben even voor nog meer onrust in mijn hoofd gezorgd, omdat ik over al die waardevolle tips goed wil nadenken... Maar ik ben ervan overtuigd dat ze me uiteindelijk zullen helpen in mijn persoonlijke zoektocht naar meer rust in ziel en hoofd.
Veel heb ik gehad aan een gesprek over leukeritis met Nico, een wijze interim-manager op mijn werk. Hij gebruikte daarbij het boek Siddartha van Hermann Hesse als vertrekpunt. Omdat ik het nog moet lezen, gebruik ik de boekbeschrijving van bol.com als instrument om de inhoud van dit boek op hoofdlijnen met je te delen:
Siddhartha is het verhaal van een brahmanenzoon die zijn leven wijdt aan de zoektocht naar de essentie van het leven. Eerst wordt hij asceet en zoekt zijn heil in meditatie en vasten, dan wordt hij bedelmonnik en maakt kennis met Boeddha. Vervolgens stort hij zich in de wereldse liefde, rijkdom en bezit, totdat hij voelt hierin ten onder te zullen gaan. Ten slotte bereikt Siddharta de grote rivier, symbool van harmonie en vergankelijkheid. In de hut van de oude veerman leert hij de wereld der dingen lief te hebben en te begrijpen. Het romantische en rebelse levensgevoel dat uit Hesses werk spreekt, is van alle tijden en weet iedere generatie opnieuw te verleiden.

De conclusie aan het einde van het gesprek was dat ik niet op zoek moet gaan naar rust en geluk buiten mezelf, maar alleen heel dicht bij me en vooral in mezelf zal moeten vinden. Het is een uitdaging die ik aanga door me in elk geval al eens de komende tijd op niet al te veel verschillende zaken te focussen. Te beginnen maandag aanstaande als er op mijn werk een nieuwe, zware klus wacht die al die gerichte aandacht ook verdient.

Nu we het toch over boeken hebben, ik kreeg van een stel creatieve jongens gisteren een prachtig vimeo-filmpje over The Future of the book dat ons geweldig zal helpen met het filteren en delen van alle beschikbare kennis op het web en zeker ook van invloed zal zijn op hoe we ons onderwijs straks organiseren. Klik maar eens hier. En wat ik je zeker ook niet wil onthouden, is de tip over de

eerste herinneringen van Anna Enquist, Douwe Draaisma, Frank Meester, Bernlef, Sana Valiulina, Nelleke Noordervliet, Wim Brands, Nicolaas Matsier en Bert Keizer. Te vinden op die prachtige site http://www.vergeetboek.nl/

Leukeritis

Wie kan mij helpen? Ik lijd namelijk aan een ziekte die me dagelijks achtervolgt: leukeritis. Lastig, voor mij en voor mijn directe, dierbare omgeving. Mijn persoonlijke symptomenchecker geeft aan dat ik te veel en te snel dingen leuk vind en daar vervolgens ook nog eens (pro)actief iets mee wil gaan doen. Vertel mij een enthousiast verhaal en het lijkt - zeker als mijn onderbuikgevoel bij jou als verteller goed is - alsof er ergens in mijn hoofd een stof wordt aangemaakt, die ervoor zorgt dat ik die story wil delen, vermenigvuldigen of vertalen in een aangepaste, eigen versie.
Neem de afgelopen week. Wat vond ik het allemaal leuk! Samen met collega's werken aan onderwijsversterking, brainstormen met jonge intellectuelen over ontgrenzing en krimp, twee keer een theatervoorstelling bezoeken, met een vriend nadenken over de verwezenlijking van zijn ultieme droom, een communicatieplan opstellen, het idee van broedplaatsen voor leerlingen uitwerken, met brugklassers sparren over de inrichting van een onderwijsbus, de column voor een voetbalblad schrijven, de zo geslaagde avond ondergaan waarop ik met collega's samen aan de toekomst van mijn mooie school mocht werken, nadenken over pr-acties voor TedxYouth... En dan vergeet ik ongetwijfeld nog zichtbare sporen van mijn leukeritis.

Voor alle duidelijkheid: ik wil ook niet helemaal genezen, maar hoe kan het wat rustiger worden, hoe kan ik voorkomen dat elke leuke uitdaging in een spontane, vaak tijdrovende vervolgactie wordt omgezet? Kortom, hoe vind ik meer rust in mijn hoofd en ziel? Wie het weet, mag het zeggen. Graag zelfs.

En omdat ik het nu nog niet kan laten, eindig ik toch weer met enkele leuke tips:
- Het complete overzicht van de beste TED-talks
- Op 14 december komt Jay Cross, de man achter het 'informeel leren'naar Maastricht
- Vandaag kun je bij Frankwatching.com lezen hoe je met de software Send a Smile een gratis eigen wenskaartenwinkel kunt starten.

Leuk toch?

Dromen moet

Dromen moet. Het is niet alleen door mij bedachte rubriek in het mooie blad Puurzaam, waarin bierbrouwerij Gulpener de lezer laat voelen wat maatschappelijk verantwoord ondernemen inhoudt als het meer dan een marketinginstrument is. Het is ook mijn vaste levensovertuiging. Daarin word ik graag bevestigd door initiatieven van anderen. Zoals die van mijn vriend Dan Lumey. Een dichter en dus dromer pur sang. 20 jaar geleden stond hij voor familie, vrienden, aanhang en theaterliefhebbers al een keertje met een avondvullend theaterprogramma op de planken. Aan het einde van die avond kondigde Dan aan dat ooit zijn tweede theatershow 'Op plaatstaal bloeien rozen' zou heten. Jaren kwam het er niet van, maar van binnen bleef het branden en nu moet het op 18 november gebeuren. Precies zoals hij het altijd gedroomd heeft: in een uitverkochte hoofdzaal van het Parkstad Theater in Heerlen. Dus in een zaal met veel rode pluche, optimale theatertechniek en vooral een levensgroot podium om al zijn dromen vorm te kunnen geven. Deze droom werkt zo inspirerend op veel mensen, dat er geen kaartje meer beschikbaar is. Hoewel Dan zelf nog een redelijke digibeet is, heeft hij nu toch ook een eigen website (http://www.danlumey.nl/).

Een andere site met een hoog 'droomgehalte'wil ik u zeker ook niet onthouden. Eerder schreef ik hoe de schrijvers van de nieuwe methode Slimmerkunde over digitale vaardigheden tijdens dat proces allerlei verbindingen met elkaar aangaan. Dit geldt nu ook voor Erno Mijland en Lex Hupe. Zij weten uit eigen ervaring dat kinderen met wat uitdaging en stimulering van volwassenen heel goed in staat zijn om 'verrassend mooie gedachten en inzichten te formuleren'. Dus doet het duo op hun site een oproep aan volwassenen om de komende tijd filosofisch getinte vragen voor kinderen te bedenken en in te sturen. Een goed moment misschien om uw eigen droom eens als een vraag aan een kind voor te leggen? Klik hier voor die site. En laat u daarbij vooraf inspireren door een filmpje, dat ik van collega-blogger Karin Ramaker heb gekregen over hoe wij als volwassenen vaak met creativiteit bij kids omgaan: 'Rozen zijn rood en blaadjes groen.'

All inclusive

Nee, ik ben niet all inclusive naar Turkije geweest. En misschien juist daarom was het dit jaar een bijzondere herfstvakantie, waarvan ik de topics graag wil delen. Het epicentrum in Gulpen was elke ochtend 2 bij 0.65 m groot: het raam in mijn werk- en inspiratiekamer van waaruit ik mocht zien hoe onbeschrijfelijk mooi de door de zon belichte kleuren van de herfst zijn. Gekleurd geluk in het Heuvelland als opstarter van een dag die eigenlijk niet meer kapot kon. Als mijn liefste nog sliep, nam ik stiekem alvast een stoot webvitamines. Deze week eens geen TED-talks, maar clips met de nadruk op schoonheid, verwondering en creativiteit.

Zo stuurde Erno Mijland me een filmpje waarin seksuele voorlichting in de beeldtaal van games wordt weergegeven: Genesis door Ramos David. Maar de klapper was de tip van Theo om de site van Guggenheimer in New York te bezoeken. Daar staan namelijk 25 geselecteerde YouTube-filmpjes op van ongekende schoonheid en creativiteit. Ik heb ze keurig over de dagen verdeeld, net als het uitgespreide genot van een doosje verrukkelijke bonbons van Rousseau. Klik hier voor deze virtuele lekkernijen. Als extra verwennerij raad ik de foto's van Sacha Teschner aan over Limburg All Stars (zie ook blog van gisteren).

Leestips van vrienden doen het ook altijd goed in een vakantie. Tegenwoordig kun je online snel beoordelen of zo'n tip ook bij jou past. De afgelopen week was dat, wat mij betreft, zeker het geval bij twee opmerkelijke tijdschriften: The Story of Cool en Slow Management Klik ze maar eens aan en blader ze door. Heel speciaal was ook het bezoek aan het Limburg House of Wonders aan het Vrijthof in Maastricht. Tot 15 januari heb je de kans om dit rariteitenkabinet te ondergaan (dinsdag t/m zondag van 12-19 uur).

Maar het allerleukste in de afgelopen week was dat ik uren heb mogen doorbrengen met Leo, Sjef, Jo, Thuur, Anton, Annet, Anouk, DatDatMog, Sef, José, Margret, Ger, Harry, Marian, Fanny, Martijn, Niels, Joost, Egid, Bas, Sjef, Marij, Jan, Ingrid, Kim, Lex, Frederike, Erno, Guido, Inez, Pierre, Joop, Theo... Zij waren mijn 'all inclusive', zij het onbetaalbaar!

All Stars

Goede muziek én voetbal. Voor mij een ideale combinatie. Dus was mijn aanwezigheid gisteravond bij het zilveren jubileum-feestje van de Stichting Popmuziek Limburg een vanzelfsprekendheid. 2 x 45 minuten en een heerlijke verlenging aan optredens van de Limburg All Stars.
Het team van coach  en Pinkpop-boss Jan Smeets bezorgde me één van de hoogtepunten van deze herfstvakantie. Het meest verrast werd ik door Maurice Möllenbeck, de zanger van Kings of the Day. Het leukst vond ik de optredens van Marco Roelofs van de Heideroosjes en Mark Voorst, ooit van Pikkatrillaz. En kippenvel kreeg ik weer eens van Frans Pollux en Jack Poels, bij wiens optreden mijn vrouwlief subtiel fluisterde: 'Toch een doodzonde waard, niet schat?'
Tribunegenoten Sef en José Vergoossen, met wie we vooraf -zoals dat hoort bij een topduel - heerlijk gedineerd hadden, genoten vooral ook van het voorlaatste optreden van Sjef Diederen, die een keertje niet te lang op het podium bleef staan. Diepe bewondering was er voor de muzikaliteit van Mo'Jones en de begeleidingsband rondom muzikale genieën als gitarist Bart Oostindie en alleskunner Emil Szarkowicz, al was diens camerageilheid tijdens optredens van andere Stars soms wat irritant en onnodig afleidend.

Voor wie het gemist heeft en voor de rest van Nederland heb ik een paar links verzameld om alsnog duidelijk te maken dat we veel meer te bieden hebben dan (verkeerde?) ministers en gedogers. En wees ook niet verrast dat dit Limburgs feestje niet in Maastricht maar in Heerlen plaatsvond, want in die stad gebeurt cultureel op dit moment zoveel meer dan bij de buur die in 2018 zo graag culturele hoofdstad van Europa wil worden.  Hier zijn die links:

Bart Oostindie
Mo'Jones
Kings of the Day
Frans Pollux
Rowen Heze - America
Promotiefilmpje Limburg All Stars

Wijsheden

In de linker binnenzak van mijn colbert, dicht bij mijn hart, is altijd plek voor een fraai vormgegeven notitieboekje van Moleskine. Een cadeautje van Brainstudio, ooit dankbaar in ontvangst genomen bij een cursus Leer als een speer. Daarin schrijf ik uitsluitend mooie citaten & inspirerende ideeën of uitdagingen.

Gisteren zat ik in Den Bosch met het team van Slimmerkunde bij elkaar, dat het onderwijs wil versterken (prachtige woordkeuze van Fanny Koerts als alternatief voor vernieuwen/veranderen) als het gaat om de digitale vaardigheden van leerlingen. Een bijzondere club mensen, die als levensfilosofie hebben dat je kennis vooral moet delen. Daarom sla ik voor de eerste keer voor een wat groter publiek dat boekje open en maak u deelgenoot van een aantal genoteerde brein- en zielbrekers:

* Als het leven een schilderij was en jij was de schilder, wat zou jij schilderen?'
* Waarvoor zou je kiezen: een kort, krachtig leven waarin je iets voor de mensheid achterlaat of een lang leven waarna je niets achterlaat?
* Je zult snel de ladder opgaan, dan over de muur kijken en tot de conclusie komen dat het uitzicht je niet bevalt.. (metafoor voor te snelle, niet goed doordachte veranderingen)
* Geluk is de ervaring van vreugde, tevredenheid en welzijn, gekoppeld aan het gevoel dat het leven goed is en de moeite waard.
* Werken aan je geluk is de best betaalde baan die je ooit zult krijgen.
* Het echte geheim is dat je altijd kunt kiezen hoe je de werkelijkheid ziet, ervaart en interpreteert. Dat bepaalt of je geluk en rust zult vinden.
* Ze kunnen alles van je afnemen, behalve wat je denkt.

En nog eentje dan:
* Iemand ging op zoek naar de ideale vrouw en vond die ook. Een probleem: die vrouw bleek op zoek naar de ideale man en wees hem af... Oftewel: streven naar perfectionisme heeft geen zin.

Het wordt tijd dat ik mijn boekje zelf ook eens wat vaker weer vanaf het begin doorlees...

Toeval bestaat niet

Onrust in mijn hoofd staat soms wijsheid in de weg. Gisterochtend bijvoorbeeld. Een deadline voor mijn column in een vakblad voor voetbaltrainers zorgde ervoor dat ik vijf minuten later dan beloofd op de jeu de boules-baan in het, weer of geen weer, altijd mooie Elkenrade arriveerde. Wat ik aantrof, was de Grote Leegte. Een verlaten baan, een stel autosleutels en een setje ballen. De vrieslucht zorgde ook voor kou in mijn kop. Tijdens de lessen van Roger Bozons Brainstudio heb ik geleerd dat in mijn middenhersenen het alarmsysteem de amygdala zit, dat op scherp staat als iets afwijkt van het gebruikelijke en veilige. En dat laatste is van april tot november elke zondagochtend het Heerlijke Ont-moeten met dierbare vrienden. Ontspannen bijpraten op de mooiste plekken in het Heuvelland, met veel humor en toch ook geconcentreerd wat boulen, een goede kop koffie, soms vla en altijd een (ander) likeurtje. Het onmisbare rustpunt in mijn week.

Ja, het was dus ongebruikelijk en onveilig toen gisterochtend dat ritme gebroken leek te worden.  Hoe hard ik riep, belde, toeterde en dus de zondagsrust in een fraai gehucht ook verstoorde, niemand meldde zich. In fracties van seconden ging van alles door mijn hoofd. Er is iets ernstigs gebeurd, ze willen me stangen omdat ik de laatste tijd soms heel aardig gooi en daarover net een iets te grote mond heb, ze houden geen rekening met me, ze…. In een belachelijk hoge snelheid en veel te opgewonden koers ik richting thuisfront. Daar zie ik op mijn nieuwe iPhone4 dat er al gebeld is vanuit Elkenrade. Nog sneller ben ik terug.  De dikke muren van de vakwerkboerderij hebben mijn roep om aandacht tegengehouden, de grote Sint Bernhard mijn zoektocht naar de bel. Heel terecht wordt er lacherig om mijn overdreven reactie gedaan. Drie minuten later krijg ik op een antiek serveerblad alsnog m’n koffie, likeurtje en sjpriets-koekje. Anderhalf uur later gooi ik een beslissende bal.

Weer driekwartier later ontmoet ik bij de open haard van Chateau St. Gerlach in Valkenburg de Denkbeeldhouwer. In het dagelijks leven Guido Crolla. Volgens zijn online profiel onderstroomdesigner, onderwijsvernieuwer, coach, performance artist, inspirator, inititator, organiser, social media-specialist en werkzaam bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). Zelf werk ik aan een plan om in Parkstad te beginnen met een broedplaats voor leerlingen van vmbo tot en met vwo. Na het zien van de boeiende documentaire 'Eentweetien' voel ik intuïtief dat Guido mij daarbij kan helpen en daarom heb ik hem uitgenodigd. Zijn verhaal is zo aanstekelijk en inspirerend dat ik na afloop letterlijk de weg kwijt ben. Gepland staat een bezoek aan een dialectmiddag. Maar steeds heb ik de neiging om de autoweg te verlaten en de rust te vinden om over alles wat Guido heeft aangedragen goed na te denken. Dus toch maar een tip uit mijn eigen module Creatief Denken toepassen: laat het lot bepalen wat het beste is. Ik neem de volgende afrit en neem me voor dat op cruciale verkeerspunten het stoplicht dat het eerst op groen springt mijn route zal bepalen. En ja, hoor. Ik kom niet uit bij het event in Heerlen maar bij ‘Bie de Tantes’ in Eys voor het lekkerste broodje gehakt sinds tijden en vervolgens op de bank thuis met een glaasje prosecco/vruchtensap, klassieke muziek en dus alle ruimte voor bezinning. Daarna zie ik dankzij Tweetdeck ook nog een heel fraai filmpje van vriend Leo, dat helemaal past bij wat ik met die broedplaats zou willen bereiken. Toeval bestaat dus niet, ook niet op een ‘gewone’ herfst(zon)dag in het Heuvelland.

Meer mooie filmpjes zijn te zien op mijn online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens

Moordsite

Herfstvakantie 2010. Slapen, bijkomen, relaxen en vooral me geestelijk ontworstelen aan de werkkramp. Wat was het heftig, die laatste twee weken. Een mix van euforie, machteloosheid, vertrouwen, zwaar teleurgesteld worden, visie, ad hoc-denken, voor- en tegenspoed. Soms zou je zo veel willen zeggen, uitleggen, beargumenteren, overtuigen en je weet dat je maar één ding kunt en mag doen: de film exclusief in je hoofd afdraaien en bij voorkeur 's nachts. Voor de rest vooral zwijgen, berusten en op zoek gaan naar andere verbindingen. Gelukkig zijn er altijd mensen die dan weer een stapje dichter naast je komen staan en samen kom je er toch weer uit.

Zo, het is er even uit. Handig zo'n blog. Dan nu maar meteen dé tip voor de regenachtige momenten van deze herfstvakantie. Ga eens naar de nieuwe site http://www.froot.nl/. Het is volgens de makers 'een nieuwe verzamelplaats van de coolste dingen op internet', gebundeld in de thema's entertainment, lyfestyle, art&design, technology en other froot. In de eerste maand hebben liefst 300.000 bezoekers Froot ontdekt. Ook ik ben heel enthousiast. Heb bijvoorbeeld genoten van de beste monologen uit de filmhistorie, de schoonheid van verval in de herfst en hard gelachen om enkele funny topclips. Maar ook last gekregen van een big smile bij het duurste broodje van de wereld (150 euro). Het duurste onderdeel van het broodje is de kaas zelf, het is namelijk witte truffel cheddar en kost al ruim €120. De kaas is door chef Blunos zelf ontwikkeld. Op het broodje zit verder: 100 jaar oude balsamico azijn, stukken kievietsei, verse vijgen en nog wat andere zooi. Vanaf nu volg ik dus de aanbeveling van Frankwatching.com op: regelmatig een extra dosis webvitaminen nemen bij Froot. Beslist ook iets voor jou, denk ik.

Meer tips vind je ook op mijn dagelijkse online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens  Klik op 'see all articles' voor het gehele overzicht.

Twitter of twitter?

Vandaag ga ik een goede fles port met oude kaas kopen voor een vriend. Ook ben ik voor mijn werk in Kerkrade, Landgraaf, Heerlen. Vanavond kun je me spotten in Maastricht in een jazzkroeg. Allemaal belangrijk voor mij. Maar op Twitter zul je er zelfs geen tweet van drie woorden over vinden. Ik gebruik dit microblog namelijk nauwelijks als sociaalnetwerksite vanuit de vaste maar o zo persoonlijke overtuiging dat dit geen meerwaarde voor mij of mijn omgeving heeft.

Toch ben ik de afgelopen drie maanden gegroeid dankzij Twitter. De verklaring? Een zorgvuldige follow- en unfollowaanpak heeft ervoor gezorgd dat zo’n 150 Twitter-relaties mij bijna dagelijks voorzien van allerlei tips, die ik voor mijn werk of persoonlijke ontwikkeling heel goed kan gebruiken.

Als ‘bewijs’ wil ik graag met jou enkele pareltjes van gisteren delen, die ik zonder mijn Twitter-volgers zeker gemist zou hebben. Als onderwijsman ben ik een grote fan van Sir Ken Robinson. Over hem ontving ik gisteren meerdere tweets, die allemaal verwezen naar een bijzondere animatieweergave van zijn ideeën: http://bit.ly/dtwXou. De mooiste tip vond ik de verwijzing naar de site www.vergeetboek.nl, van Douwe Draaisma. Deze bijzondere hoogleraar in de geschiedenis van de psychologie, die vooral bekend werd door zijn boeken ‘Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt’ en ‘De heimweefabriek’ brengt op 2 november ‘Het vergeetboek’ uit over het wonder van het vergeten. Als warming-up laat hij op zijn site nu al bijzondere mensen over het wonder van vergeten aan het woord. Moet je beslist zien, deze filmpjes! Een van mijn favoriete tipgevers is Denkbeeldhouwer. Hij wees me vannacht op de geweldige kunst van Justine Simon: http://bit.ly/bIgqJl En ik werd erop geattendeerd dat ze eraan komen: de glazen dakpannen voor de zonnedaken: http://tinyurl.com/3xb624f  Zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Misschien is het handiger dat ik je verwijs naar mijn online magazine, dat dagelijks al die tips op een rijtje zet. Je hoeft er in de menubalk maar voor op ‘see all articles’ te klikken: http://paper.li/tjeuseeverens

Troost

Het leven ervaar ik doorgaans als een feest. Ik heb zoveel mooie, interessante, lieve en inspirerende mensen om me heen, dat ik me vaker afvraag waar ik al dat geluk en die liefde aan te danken heb. Maar soms is het gevoel ook totaal anders. De laatste dagen overkwam me dat weer eens. Die bosting met mensen die geen tijd vrij willen maken om anderen een stap verder te helpen, maar puur op zichzelf en hun eigen comfortzone gericht zijn. Ik kan er echt somber van worden. Maar gelukkig heb ik er een recept voor gevonden, dat meestal redelijk werkt. Dan kijk ik naar het YouTube-filmpje van de film As it is in heaven. De hoofdrolspeelster zingt dan helemaal voor mij alleen "Het enige wat ik wil, is gelukkig worden. Zijn wie ik ben." Met een brok in de keel, maar zonder een wolk en woede in mijn hoofd stap ik dan vol overgave een nieuwe dag in. Zoals vanochtend.

Wil je ook het recept? Dit is het: http://bit.ly/du9hjt

Wie ben ik?

Het ministerie van ideeën. Wat een geniale vondst! Niet van Mark Rutte noch van Ivo Opstelten. Was het maar waar! Nee, dit ministerie kent als digitale minister Leo uit Kerkrade. Een geboren optimist, levenskunstenaar en creatief brein. Kernkwaliteiten waarvan er minstens twee ons de laatste tijd bindt. Net als de onrust in ons hoofd.

Leo is één van die bloggende mensen uit mijn directe omgeving: http://leocrombach.wordpress.com/ Dat geldt ook voor de heerlijk eigenwijze Karin uit Den Haag, betrokken bij Slimmerkunde. Zij heeft als blogger heel wat landelijke volgers dankzij haar vondst om mensen voor haar  http://www.met-k.com/ uit te nodigen antwoord te geven op ‘5 prangende vragen’: wie ben je, wat zoek je, wat heb je gevonden, waar blijf je en waar ga je heen? Eerder deze week ontving ik die eervolle uitnodiging. Karin moet even wachten op het complete antwoord, want alleen al vraag 1 heeft me genoeg beziggehouden.

Wie ben ik? Eerst wilde ik met behulp van http://www.wordle.net/ vluchten in zo’n trendy woordwolk, die je zelfs steeds meer in wat originelere sollicitatiebrieven tegenkomt. ‘Te gemakkelijk’, zo corrigeerde ik snel mezelf. Dus koos ik gisteravond niet voor de derde helft van Nederland-Zweden maar voor klassieke muziek op de achtergrond, een herfstbock van de Gulpener en een extra kussen op de bank. Een heerlijke dagafsluiting volgens de richtlijnen van Wil Derkse, van wie ik het boek ‘Een levensregel voor beginners’ al jaren koester.

Het meditatieve moment leverde géén antwoorden op. Uitsluitend vragen. Ben ik dat jongetje uit mijn jeugd die in het buurtparkje uren in mijn eentje tegen de bal kon trappen en toen al onbewust augmented reality toepaste door het park als een kolkend stadion te ervaren? Ben ik de popjournalist die de opkomst van Pinkpop mocht beschrijven? Ben ik de zoon die samen met mijn dierbare zus onze demente moeder herboren liet worden in een warm bad? Ben ik die medemens die anderen te weinig kansen geeft door al te dominant gedrag in de aangeboren (?) neiging om me te moeten waarmaken? Ben ik de vriend die in Friesland heeft leren kijken naar prachtige wolkenpartijen en daarna naar nog meer wonderen der natuur? Of de onderwijsman die vindt dat houden van leerlingen veel belangrijker is dan welke didactische aanpak dan ook? Of de echtgenoot die zonder zijn Alles nergens zou zijn?

Opeens drong vannacht het besef bij me door dat ik het antwoord op die prangende ‘Wie ben je?’ pas zal kunnen geven vlak voordat ik voor de laatste keer mijn ogen zal sluiten. Maar waarschijnlijk heb ik dan andere dingen aan mijn hoofd. Of juist niet?   

Twee oren, één mond

Twee keer per week laat ik me inspireren door een TED-filmpje. TED staat voor Technology, Entertainment, Design. Het is de naam van een vierdaagse bijeenkomst die volgens Wikipedia sinds 1984 jaarlijks wordt gehouden in Californië. Het is een mondiaal podium voor tientallen toppers om in maximaal achttien minuten de wereld te overtuigen van wat hen en na hun presentatie hopelijk ook de rest van de wereld bezighoudt. Voor dat doel worden van alle lezingen ook opnames gemaakt, die je op TED.com kunt bekijken. Een waarschuwing vooraf: heel verslavend en dus tijdrovend, vandaar mijn eigen opgelegde beperking van twee per week.

Het idee van TED is zo geniaal, dat er nu overal ter wereld lokale klonen met hetzelfde doel ontstaan, TEDx genaamd. TED probeert dat in de hand te houden door aan de plaatselijke organisatoren zeer strenge eisen te stellen. Dat weerhield een aantal bevlogen mensen uit Zuid-Limburg er niet van om op 10 september de derde TEDx in Nederland te organiseren: Tedxeutropolis. Het was een zeer geslaagde editie met verrassende sprekers. Het bewijs vind je door te kijken naar de videoregistratie op http://www.tedxeutropolis.eu/   

Zelf mocht ik ook deel uitmaken van de organisatie en daar heb ik heel veel van geleerd. Het Tedxeutropolis-team bestaat namelijk voor 87,5 % uit jonge, creatieve denkers en doeners. Ik weet nog hoe ik na de eerste bijeenkomst totaal overdonderd de nacht indook. De zeven andere leden hadden allemaal de bekende witte Apple voor zich gehad. En terwijl we intensief discussieerden over potentiële sprekers hadden zij, zo ontdekte ik al snel, toch nog tijd om tegelijkertijd op hun laptop of smartphone zich in nog een x-aantal werelden te storten. Prachtig vond ik het, omdat die vaardigheid voor mijn gevoel nooit ten koste van de inhoudelijke discussie over onze TEDx ging.

Gisteravond was het tijd voor de evaluatie. Ook deze keer zat ik na afloop met een bijzonder gevoel, maar toch heel anders. Gastvrouw Tamara en haar nog ‘verse’ echtgenoot (wat een waanzinnig mooi stel) hadden voor een overheerlijke stoofpot gezorgd, de rest voor veel wijn en zelfs Belgische huisjenever. Natuurlijk komen de mooie verhalen dan vanzelf. Niks mis mee. Maar opvallend vond ik het wel wat er gebeurde: bijna iedereen was vooral bezig om zijn eigen verhaal te promoten en aan te dikken. En ging het soms even de diepte in, dan was er toch wel iemand die snel z’n iPhone pakte voor een blijkbaar nog belangrijkere tweet. En opeens had ik er last van. Zal ongetwijfeld met mijn leeftijd te maken hebben, maar ik wist wat ik op deze, voor de rest perfecte avond miste. De simpele vragen die je aan de ander stelt, omdat je oprecht geïnteresseerd bent in wat die persoon vindt, denkt en voelt. Dus ging ik deze keer weg met het besef dat we in ons onderwijs misschien meer luistervaardigheid dan spreekvaardigheid moeten doceren. Al was het alleen al omdat we twee oren en één mond hebben gekregen.

Toch ook nog iets luchtigs aan het begin van deze dag. Kijk naar het volgende filmpje: http://bit.ly/beCVXN Je vindt het ook op mijn dagelijkse online magazine http://paper.li/tjeuseeverens Met dank aan Fanny, die elke mail eindigt met ‘groetjes & een warme glimlach’. Ook zo’n jonge topper.

Create more impact

Wat is Slimmerkunde? Die vraag krijg ik na het starten van deze blog ook online gesteld. Het antwoord begint al drie jaar geleden. In die tijd bedacht en schreef ik Gelukskunde. Een module om leerlingen te leren hun gevoelens te uiten en dichter bij zichzelf te laten komen. Maar ook om hen te laten ontdekken hoe je door heel bewust keuzes te maken je leven in positieve zin kunt veranderen. Docenten als de enorm betrokken Theo Wismans zijn er op 'mijn' Charlemagne College elke dag mee aan de slag en het werkt. Als een olievlek breidt dit gedachtegoed zich over Nederland uit. Kijk maar eens op http://bit.ly/8XNjU6


Na mijn ziekte van enkele jaren geleden nam ik me voor om een bescheiden voetdruk achter te laten in het Nederlandse onderwijs. Zoals ik dat eerder al heb gedaan in de voetbalwereld door het vakblad De Voetbaltrainer en sportboeken met en over o.a. Rinus Michels, Foppe de Haan, Louis van Gaal, teambuilding en jeugdvoetbal. Door Gelukskunde gaf ik voor de eerste keer concreet vorm aan die nieuwe uitdaging. Slimmerkunde is het logische vervolg. Opnieuw staan vaardigheden van leerlingen centraal. Waren dat bij Gelukskunde vooral sociaal-emotionele, bij Slimmerkunde gaat het om het ontwikkelen van digitale vaardigheden, die je slimmer laten leren én leven.


Maar wat voor mij minstens zo belangrijk is: bij dit project heb ik zoveel boeiende, interessante en fijne mensen mogen ontmoeten, dat ik als mens in korte tijd enorm gegroeid ben. Opeens mag ik deel uitmaken van een wereld waarin het weer eens gaat om idealen, voornamelijk van jonge mensen, die hun winst vooral zoeken in het delen. Van kennis, ideeën, concepten, idealen en mooie en  waardevolle dingen in het leven. Zij ontwierpen onbewust een fantastische variant op de levensmodule Gelukskunde voor mij persoonlijk. Deze blog wil ik op mijn beurt vooral gebruiken om die ervaringen weer met mijn volgers te delen. Heel regelmatig zal ik je meenemen naar deze spannende wereld, waarbij de waardebepaling van initiatieven doorgaans pas achteraf wordt bepaald.


Vandaag kom ik dan uit bij een initiatief van Abdul Advany uit Amsterdam. In de week van de herfstvakantie (vanaf 18 oktober) laat hij online 60 sprekers aan het woord die precies 60 seconden hebben om zich te buigen over thema's als slimmer werken, kennis delen, klantparticipatie, open innovatie, creativiteit en leiderschap. Zijn motivatie: "Een eigen poging om een verschil te maken." Je kunt alles volgen en ook nog eens in pdf's nalezen als je naar de site http://createmoreimpact.com/ gaat.


Meer mensen ontmoeten, die mij inspireren? Abonneer je dan op mijn dagelijks online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens. Of kom regelmatig terug op deze blog. Wil je ook meteen oefenen met delen? Gebruik dan van een de buttons op de volgende regel, die daarvoor speciaal bedoeld zijn...:)

Zo mooi!

Acclarare is een Latijns werkwoord. Het betekent ‘dat ik iets duidelijk maak, naar voren breng of onthul’. Het is ook de handelsnaam van #fotograaf Hans Raymaekers, die zijn kijk op de #Zuid-Limburgse wereld bij voorkeur door de lens vastlegt. Klik maar eens op http://www.acclararefoto.nl/

Hans is geen professional van oorsprong, maar een pure liefhebber met een uit de hand gelopen hobby. Het resultaat wil hij vooral delen. Daarom bent u altijd van harte welkom op zijn prachtig stekje in Elkenrade, midden in het Heuvelland.

Dat is mijn #droom- en leefplek waar ik ook vanochtend fantaseer dat ik aan topsport doe: #jeu-de-boules met mijn maten. Zoals elke zondagochtend. Mijn hoofd helemaal leegmaken en toch ook de optimale focus op dat kleine gele of oranje balletje. De achteloze euforie van binnen als ik mijn bal daar op 0,2 cm naast leg. En als het dan toch tegenzit, kijk ik om me heen, zie een prachtig landschap en op afstand het blauwe flesje #Chateau #Neubourg lonken. De hemel op aarde, speciaal voor ons op die unieke plek gecreëerd. Perfect passend bij de slogan die op de muur van onze woonkamer beletterd is: 'Herinner je gisteren, denk aan morgen, maar leef vandaag.'   

Het vetpercentage is weer op peil

Mijn favoriete muzikale hero is Arno Adams uit de stad van VVV-Venlo. YouTube laat je op verzoek zien waarom. Wereldberoemd in sommige delen van Limburg. Net geen dakloze junkie, omdat het kwartje op beslissende momenten in zijn turbulente leven toch naar de goede kant viel. Maar voor de rest heeft hij zo wat alles in zijn leven meegemaakt wat anderen zou choqueren. Dus hoort hij qua genre thuis in het zwart-romantische rijtje van Jacques Brel, Chet Baker en Tom Waits.

Arno heeft schitterende teksten, zeker bij een stevige whisky of een Grimberger in een verlaten bruine kroeg. Twee van zijn quotes waren een tijdje van toepassing op mijn voetbalbeleving. ‘Als het te veel op werken gaat lijken, vind ik er niks meer aan.' Na ruim 30 jaar van het ene naar het ander stadion gehold te zijn om wedstrijd na wedstrijd te analyseren of alweer weken aan de grillen van een bekende trainer overgeleverd te zijn voor wel of geen interview, heb ik een tijdje in een voetbaldip  gezeten. Ik kan het niet mooier zeggen dan quote 2 van Adams als hij het over zijn zoveelste mislukte relatie heeft: ‘Ik hou nog steeds van haar, maar het vet is er af.’  Het sloop er zomaar in: de passie voor het mogen ondergaan van een beladen voetbalduel werd opeens een leuk avondje tijdverdrijf. Dodelijk voor de motivatie.

Op precies 72,4 km van Venlo vond ik op zaterdag 28 augustus het gevoel weer terug dat voetbal voor een groot deel mijn leven moet bepalen om lekker in mijn vel te kunnen zitten. Die avond was ik uitgenodigd voor NEC – SC Heerenveen door de uitgever van het vakblad De Voetbaltrainer en ex-hoofdredacteur Henny Kormelink. We deden wat we al zo vaak hebben gedaan: eten in een moordtent – dit keer ‘Manna’- en dan dromen over allerlei mooie projecten in de toekomst. Inspirerend en boeiend. Dat gold ook voor de ontmoeting met een andere gastheer van die avond, Herman Poos. Officieel is hij naast lid van de adviesraad van NEC ‘innovatiepromotor’ van Syntens. Maar veel meer denk ik aan hem terug als voetbaljournalist van het AD, met wie ik ooit mocht samenwerken aan het project Goalmaster ter promotie van het jeugdvoetbal. Of aan de negen jaren waarin hij als manager communicatie perfect aanvoelde hoe je als KNVB met je achterban moet communiceren. Herman behoort tot het type zeldzaam fijne mensen, van wie je het een voorrecht vindt dat je hen in je leven bent tegengekomen. Ik genoot die avond ouderwets van zijn inzicht in het spelletje, maar vooral van zijn omgang met de NEC-supporters. Onopvallend loodste hij de ene na de andere bejaarde supporter tijdens het noodweer door de drukte. Als zo’n supporter wat meer tijd claimde voor zijn verhaal, had Herman daar alle begrip voor. Hij keek dan niet stiekem rond of er een interessante sponsor of bobo in de buurt stond, maar bleef met z’n aandacht gericht op die ene, gepassioneerde supporter. Een gedrag dat ik zo vaak gemist heb bij bekende trainers, spelers en bestuursleden. Herman vertelde ook hoe in de aanloop naar dit seizoen op een dag Kluivert zich bij NEC heeft gemeld met het verzoek om praktijkervaring als trainer op te mogen doen. Geen eisen, geen wensen, alleen maar z’n instinct volgend dat hij van Wiljan Vloet, die hij kent van zijn PSV-tijd, heel veel kan leren.

‘Bijna bekruipt me het oude gevoel weer’, zei ik vlak voor de wedstrijd tegen m’n ‘baas’.  ‘Mooi zo’, was z’n nuchter Fries antwoord. Wat later op de avond gebeurde er een klein wonder, dat ik niet meer voor mogelijk had gehouden. NEC en SC Heerenveen trakteerden me in de tweede helft op een fantastische voetbalhappening, qua beleving mooier dan 90% van de WK-duels. 22 spelers die bereid waren om voor elke meter te vechten, veel spektakel en een enorm spannend scoreverloop in een perfecte ambiance. Natuurlijk kon ik het niet laten om weer te analyseren. Daardoor raakte ik helemaal in de ban van NEC-middenvelder Schøne. Die avond lukte hem bijna alles. Zo slim, zo effectief, zo bepalend. En dus was de avond perfect. Om weer bij Arno uit te komen: ‘Qua passie voor het voetballen zit het sinds dat avondje Nijmegen wat mijn vetpercentage betreft weer helemaal goed’. Dus bekende trainer: als ik je de komende tijd voor een interview bel, snel happen. Het wordt namelijk een ouderwets mooi verhaal.