Toeval bestaat niet

Onrust in mijn hoofd staat soms wijsheid in de weg. Gisterochtend bijvoorbeeld. Een deadline voor mijn column in een vakblad voor voetbaltrainers zorgde ervoor dat ik vijf minuten later dan beloofd op de jeu de boules-baan in het, weer of geen weer, altijd mooie Elkenrade arriveerde. Wat ik aantrof, was de Grote Leegte. Een verlaten baan, een stel autosleutels en een setje ballen. De vrieslucht zorgde ook voor kou in mijn kop. Tijdens de lessen van Roger Bozons Brainstudio heb ik geleerd dat in mijn middenhersenen het alarmsysteem de amygdala zit, dat op scherp staat als iets afwijkt van het gebruikelijke en veilige. En dat laatste is van april tot november elke zondagochtend het Heerlijke Ont-moeten met dierbare vrienden. Ontspannen bijpraten op de mooiste plekken in het Heuvelland, met veel humor en toch ook geconcentreerd wat boulen, een goede kop koffie, soms vla en altijd een (ander) likeurtje. Het onmisbare rustpunt in mijn week.

Ja, het was dus ongebruikelijk en onveilig toen gisterochtend dat ritme gebroken leek te worden.  Hoe hard ik riep, belde, toeterde en dus de zondagsrust in een fraai gehucht ook verstoorde, niemand meldde zich. In fracties van seconden ging van alles door mijn hoofd. Er is iets ernstigs gebeurd, ze willen me stangen omdat ik de laatste tijd soms heel aardig gooi en daarover net een iets te grote mond heb, ze houden geen rekening met me, ze…. In een belachelijk hoge snelheid en veel te opgewonden koers ik richting thuisfront. Daar zie ik op mijn nieuwe iPhone4 dat er al gebeld is vanuit Elkenrade. Nog sneller ben ik terug.  De dikke muren van de vakwerkboerderij hebben mijn roep om aandacht tegengehouden, de grote Sint Bernhard mijn zoektocht naar de bel. Heel terecht wordt er lacherig om mijn overdreven reactie gedaan. Drie minuten later krijg ik op een antiek serveerblad alsnog m’n koffie, likeurtje en sjpriets-koekje. Anderhalf uur later gooi ik een beslissende bal.

Weer driekwartier later ontmoet ik bij de open haard van Chateau St. Gerlach in Valkenburg de Denkbeeldhouwer. In het dagelijks leven Guido Crolla. Volgens zijn online profiel onderstroomdesigner, onderwijsvernieuwer, coach, performance artist, inspirator, inititator, organiser, social media-specialist en werkzaam bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). Zelf werk ik aan een plan om in Parkstad te beginnen met een broedplaats voor leerlingen van vmbo tot en met vwo. Na het zien van de boeiende documentaire 'Eentweetien' voel ik intuïtief dat Guido mij daarbij kan helpen en daarom heb ik hem uitgenodigd. Zijn verhaal is zo aanstekelijk en inspirerend dat ik na afloop letterlijk de weg kwijt ben. Gepland staat een bezoek aan een dialectmiddag. Maar steeds heb ik de neiging om de autoweg te verlaten en de rust te vinden om over alles wat Guido heeft aangedragen goed na te denken. Dus toch maar een tip uit mijn eigen module Creatief Denken toepassen: laat het lot bepalen wat het beste is. Ik neem de volgende afrit en neem me voor dat op cruciale verkeerspunten het stoplicht dat het eerst op groen springt mijn route zal bepalen. En ja, hoor. Ik kom niet uit bij het event in Heerlen maar bij ‘Bie de Tantes’ in Eys voor het lekkerste broodje gehakt sinds tijden en vervolgens op de bank thuis met een glaasje prosecco/vruchtensap, klassieke muziek en dus alle ruimte voor bezinning. Daarna zie ik dankzij Tweetdeck ook nog een heel fraai filmpje van vriend Leo, dat helemaal past bij wat ik met die broedplaats zou willen bereiken. Toeval bestaat dus niet, ook niet op een ‘gewone’ herfst(zon)dag in het Heuvelland.

Meer mooie filmpjes zijn te zien op mijn online magazine: http://paper.li/tjeuseeverens