Wie ben ik?

Het ministerie van ideeën. Wat een geniale vondst! Niet van Mark Rutte noch van Ivo Opstelten. Was het maar waar! Nee, dit ministerie kent als digitale minister Leo uit Kerkrade. Een geboren optimist, levenskunstenaar en creatief brein. Kernkwaliteiten waarvan er minstens twee ons de laatste tijd bindt. Net als de onrust in ons hoofd.

Leo is één van die bloggende mensen uit mijn directe omgeving: http://leocrombach.wordpress.com/ Dat geldt ook voor de heerlijk eigenwijze Karin uit Den Haag, betrokken bij Slimmerkunde. Zij heeft als blogger heel wat landelijke volgers dankzij haar vondst om mensen voor haar  http://www.met-k.com/ uit te nodigen antwoord te geven op ‘5 prangende vragen’: wie ben je, wat zoek je, wat heb je gevonden, waar blijf je en waar ga je heen? Eerder deze week ontving ik die eervolle uitnodiging. Karin moet even wachten op het complete antwoord, want alleen al vraag 1 heeft me genoeg beziggehouden.

Wie ben ik? Eerst wilde ik met behulp van http://www.wordle.net/ vluchten in zo’n trendy woordwolk, die je zelfs steeds meer in wat originelere sollicitatiebrieven tegenkomt. ‘Te gemakkelijk’, zo corrigeerde ik snel mezelf. Dus koos ik gisteravond niet voor de derde helft van Nederland-Zweden maar voor klassieke muziek op de achtergrond, een herfstbock van de Gulpener en een extra kussen op de bank. Een heerlijke dagafsluiting volgens de richtlijnen van Wil Derkse, van wie ik het boek ‘Een levensregel voor beginners’ al jaren koester.

Het meditatieve moment leverde géén antwoorden op. Uitsluitend vragen. Ben ik dat jongetje uit mijn jeugd die in het buurtparkje uren in mijn eentje tegen de bal kon trappen en toen al onbewust augmented reality toepaste door het park als een kolkend stadion te ervaren? Ben ik de popjournalist die de opkomst van Pinkpop mocht beschrijven? Ben ik de zoon die samen met mijn dierbare zus onze demente moeder herboren liet worden in een warm bad? Ben ik die medemens die anderen te weinig kansen geeft door al te dominant gedrag in de aangeboren (?) neiging om me te moeten waarmaken? Ben ik de vriend die in Friesland heeft leren kijken naar prachtige wolkenpartijen en daarna naar nog meer wonderen der natuur? Of de onderwijsman die vindt dat houden van leerlingen veel belangrijker is dan welke didactische aanpak dan ook? Of de echtgenoot die zonder zijn Alles nergens zou zijn?

Opeens drong vannacht het besef bij me door dat ik het antwoord op die prangende ‘Wie ben je?’ pas zal kunnen geven vlak voordat ik voor de laatste keer mijn ogen zal sluiten. Maar waarschijnlijk heb ik dan andere dingen aan mijn hoofd. Of juist niet?