Ik had het moeten weten. Gisteren week het weer ietwat af van wat we de laatste dagen aan hemels water gewend waren. Dus was het voorspelbaar: 'het wordt vandaag niet fijn in de trein'.
Het begon al op de heenweg. Ik wist niet wat ik zag. Op stoelen, in overvolle vuilnisbakjes en op de vloer lag een smerige verzameling van afvalresten van drank, voedsel, verpakking en papier. Volgens mij zegt dat iets van twee partijen: het gebrek aan fatsoen bij de veroorzakers, maar zeker ook iets van de servicegerichtheid van de NS. Het vertrekpunt van mijn reis was namelijk een station dat voor deze Intercity even daarvoor de eindbestemming was geweest. Dus had een poetsploeg kunnen voorkomen dat de volgende groep reizigers midden in een onvoorstelbare troep aan hun reis konden beginnen. Vanaf 's Hertogenbosch was dezelfde trein over- en overvol en van vaste reizigers begreep ik dat dit meer regel dan uitzondering is. Door de aanwezigheid van een Jiskefet-achtige stoorzender kon ik ook nog eens het geplande schrijven van een artikel vergeten.
's Avonds werd het nog iets stressvoller. Eerst een melding van tien, toen van twintig minuten en uiteindelijk van meer dan een half uur vertraging. Had de NS deze stress niet opgebouwd maar meteen gemeld, dan was ik iets lekkers gaan eten en had ik een tijdschrift gekocht. Nu werd ik verplicht om in de hitte naar een uitermate irriterende stem (zeker na 19 keer) te luisteren die steeds weer een ander afwijkend spoorboekje voorlas. Vervolgens kregen we halverwege de reis te horen dat dit de onverwachte eindbestemming was vanwege de eerder opgelopen vertraging en dat er zeker nog een nieuwe Intercity bij hetzelfde spoor zou arriveren. Na tien minuten kwam een hevig zwetende NS'er aan ons, de simpele reizigers, vragen waarom we niet IN de trein zaten. Hij werd nauwelijks serieus genomen, totdat 5 minuten later opeens het voorste deel van de mensenmassa aan een sprintrace begon. Lichaamstaal zet blijkbaar veel meer in beweging dan welk omroepbericht dan ook. In geen tijd zaten we allemaal in een andere treincoupé maar gelukkig wel nog met steeds hetzelfde reisdoel.
Er werd gemopperd en heel wat treinleed gedeeld, totdat Hij verscheen. Je zou Hem verwachten in een bakkerij of als besteller van '5 papatjes oorlog, 2 kroketten en een nasischijf'. Als vaandeldrager van de lokale harmonie of met een lot van de Grote Club Actie aan je voordeur. Maar niet als werknemer, die op deze bloedhete dag zijn NS komt redden. Een Reddende Engel tussen de klapdeuren van twee coupés. 'Goedenavond', bulderde hij met een hoog Gaston-volume de benauwde ruimte in. "Zit u nog steeds zo lekker in uw stoel? Die stoelen trekken zich helemaal niets aan van welke vertraging dan ook. Ze willen u alleen maar verwennen. U mag uw kaartje laten zien als u een handtekening van mij wilt. Of een stempeltje. En anders zou ik zeggen: geniet rustig samen verder van deze prachtige reis, waar maar geen eind aan lijkt te komen!"
Dankzij Zijn goddelijke Ingreep werd bij ons allemaal de opgebouwde ergernis omgezet in een relativerende glimlach. Voordat ik het wist, was ik thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten