Regen erotiseert

Al een aantal jaren wordt mijn huid rood van kwaadheid als ik ook maar een poging waag om in een hete zomer de zon wat langer te aanbidden. Vakantietractaties als Berlijn, Lissabon, Rome, Metz (!), Toscane of Kleinwalsertal zoeken we daarom bij voorbaat in de lente, herfst of zelfs winter op. Het bijkomend voordeel is dat ik inmiddels precies weet hoe ik in eigen land optimaal kan genieten van zomerse herfstweken.

Zou het de afgelopen week gemiddeld 35 graden zijn geweest, dan zou ik ongetwijfeld niet de energie hebben gehad om met een zak zoete kersen of pruimen bijna dagelijks door het Zuid-Limburgse landschap te wandelen. De benauwde bioscoopzaal zou ik zeker gemeden hebben en dus had ik de visueel overweldigende 3D-versie van Pina gemist. We zouden nu nog geen nieuw kruidentuintje hebben gehad, niet midden op de dag naar een extra Wallander hebben gekeken. Google+ zou ik evenmin gekringd hebben, mijn iPad2 was zeker minder geflipboard en mijn werkruimte zou nog steeds een chaos zijn. We zouden ook niet samen met dierbare vrienden onder een warmtelamp en met een deken op onze schoot heel knus op een terras tot diep in de nacht over alles wat ons lief is hebben gesproken.

Wat ook heel herkenbaar zal zijn: minder zonnig weer mag je van je geweten altijd compenseren met wat 'cadeautjes' voor jezelf. Bijvoorbeeld een net iets duurdere lunch, een extra bezoek aan je eigen kroeg, een gehuurde Vespa of een onnodig maar daarom niet minder leuk te begeren gadget.

Maar het allerleukste van dit wisselvallig weer is dat niet alleen macht maar ook regen erotiseert. Zeg nu zelf: wat is heerlijker dan koude billen en borsten met een symfonie van wind & water op de achtergrond? Zeker als die niet klinkt door de zeilen van een lekkend tentje op een camping maar door het raam van je eigen vertrouwde droomplek. Regen en kou in de zomer is zoals het hele leven: 't is maar net wat je ervan maakt!  

Reactie
Deze blog heeft o.a. de volgende prachtige reactie van een dierbare vriend opgeleverd:

Uitkijkend vanuit mijn kantoor, zoekend naar mijn kruidentuintje, de courgetten erotiserend en trots mij de loef afstekend, werd ik monddood toen ik las dat jij zo vroeg op zondagmorgen in de kruiden zat: koude billen en borsten als aangename amuse op het bord van een regenachtige morgen. Je hebt gelijk dat regen meer is dan plensend, onaangenaam  nat vanuit den hoge. Het bevestigt nog eens overduidelijk dat onder een dak van grauwe betonpannen het goed leven kan zijn. Zo ben ik om 8 uur vanmorgen met koffie en het boek "Bedwelmend"van Lulu Wang de dag begonnen. Het was niet van lange duur omdat een jonge, onervaren merel het glas van een zijraam als een ramkraker kuste en derhalve als dood ter aarde viel. Ik heb het stervensproces van op 25 cm mee beleefd. Lulu Wang werd onderbroken door een nietige vogel. Ik schreef er een stuk over in mijn dagboek. Beschaamd keek ik regelmatig terug naar het hoopje veren, beschaamd omdat ik me afvrioeg waar ik het recht vandaan haalde om in te breken in het meest ultieme en intieme moment uit een leven. Wegkijkend heb ik gewacht en vervolgde Lulu. Na 15 minuten keek een nieuwsgierig kopje over de rand van de onderdorpel in mijn kamer als wilde hij danken voor mijn vriendschap en respect van een kwartier uit ons beider leven. Klapwiekend ging hij op de wolken, zonder omkijken naar een mannetje dat niet vliegen kan. Gelukkig maar. Ik zou er achteraan gegaan zijn.

Fijne zondag. Regennatte kus voor Annet.