Niemand hoeft mij nog te vertellen dat krimp pijn doet. In Kerkrade weten we er alles van. Twee jaar geleden daalde ons leerlingenaantal zo drastisch dat het schoolbestuur alleen nog maar met een onheilsboodschap kon komen. Uitsluitend een fusie met naburige school in Landgraaf zou nog aanvaardbaar zijn geweest. Maar het mogelijk sluiten van een historisch onderwijsinstituut als Rolduc en het verdwijnen op termijn van de bovenbouw havo en vwo uit Kerkrade riepen heftige emoties op, hoe economisch verantwoord het besluit ook was onderbouwd. Nu staan we opnieuw voor ingrijpende besluiten, zoals beperken van het vmbo-aanbod. In heel Nederland is bijvoorbeeld het aantal leerlingen van de basisberoepsgerichte leerweg sinds schooljaar 2003/2004 met bijna 30 procent gedaald. In een krimpregio wordt die ‘opwaartse druk’ van ouders extra voel- en zichtbaar. Wil je de kwaliteit op langere termijn garanderen, dan ontkom je niet aan een herschikking van dat beroepsonderwijs. Dus zullen binnenkort weer vele honderden vmbo-leraren, ouders en leerlingen uit hun comfortzone worden gehaald. Dat zal opnieuw pijn doen.
Maar pijn leidt je ook naar de mooie kanten van het leven. Dat heb ik zelf meegemaakt toen ik behoorlijk ziek was. Het was het diepste dal in mijn leven, maar die periode kende ook de mooiste momenten doorat heel wat mensen dicht bij me kwamen staan en ik alle tijd tot zelfreflectie had. Iets soortgelijks neem ik waar in onze krimpregio. Krimp wordt gelukkig steeds meer gekoppeld aan de zoektocht naar een realistisch toekomstperspectief. Daarnaast zie ik ook steeds meer initiatieven die uitgaan van kansen. Ook in het onderwijs. Daar is de belangrijkste voorwaarde om succesvol te anticiperen het inzicht dat je het invullen van die onontkoombare herschikking niet van bovenaf moet dicteren.
Voorbeeld: onder tijdsdruk en door te weinig ervaring met krimpscenario’s werd de herschikking van het avo-onderwijs hier aanvankelijk van bovenaf gedicteerd. Dat werkt niet. Nu mogen eerst docenten en management samen uitgebreid dromen over de onderwijskundige kansen die je krijgt als je aan een nieuwe vmbo-omgeving mag bouwen. Van krimp naar gedeelde passie, fantastisch toch? Natuurlijk, krimp is niet leuk, maar het biedt wel vele nieuwe kansen en zet iedereen op scherp. Zonder krimp werd er nu in Zuid-Limburg niet nagedacht over hoe we onze Young Potentials beter kunnen binden, niet over ontgrenzing, veel minder creatief over woon-, winkel- en groenomgevingen. Nu we moeten overleven, worden we vanzelf gedwongen om samen na te denken. In ons geval: over hoe we het onderwijs eigentijdser en vooral toekomstbestendiger kunnen maken. Prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten