Er zijn heel wat recepten tegen de winterblues. Zelf wil ik graag de auto, ondanks de gladheid op binnenwegen, naar een wat afgelegen plek in Zuid-Limburg sturen om optimaal stil te kunnen staan bij de goddelijke combinatie van sneeuw, heuvels, zon of juist mist. 'Waar heb ik dit aan verdiend?' is een repeterende vraag op zo'n koestermoment. Voor de inspecteur van onderwijs, die vorige week op bezoek was, was deze gedeelde ervaring een reden om mij te vragen of ik een dromer was. Ja, gelukkig maar.
Mensen kunnen je van alles afnemen, maar niet wat je denkt. Dus dirigeer ik mijn geheugen als het 'vies koud' wordt, zoals gisteren, meteen naar mijn ideale droomplek in het warme Toscane. Gelegen in het wijnstadje Montepulciano op 600 meter hoogte. Daar vond ik Caffé Polizano, de favoriete kroeg van Federico Fellini. Het interieur is klassiek, het geheim is een balkonnetje voor twee personen. Die dag stond er een bloedmooie rode roos op het tafeltje te lonken. We bestelden een Vino Nobile en een stokbrood met schapenkaas, Pecorino di Pienza. En hadden een onvergetelijk uitzicht op alles wat het Toscaanse landschap zo bijzonder maakt. Tranen van geluk kwamen op. Minutenlang. Eigenlijk wilde ik niet meer weg. De herinnering aan dat ultieme moment zorgde er gisteren voor dat zelfs de meest barre weersomstandigheden buiten niet konden voorkomen dat ik warm van binnen was. Misschien een tip als u door het weer deze week vastzit in een veel te lange file of nog langer moet wachten op een perron?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten