Ouder worden (2)

Bijna elke dag begint confronterend. Ooit schijn ik met een paar serieuze sprongen uit het bed, in de douchecabine en vier minuten later bij de ontbijttafel gearriveerd te zijn. Moet heel leuk zijn geweest, schat ik zo in. Hoe anders en vooral harder is de realiteit nu. De eerste sprong van toen is nu een voorzichtig kraaksignaal uit de onderrug. Na het douchen start een tijdrovend proces van een druppeltje hier, zalfjes daar en daar en daar, extra mondwater, wat allergiepoeder, verplichte kniebuigingen en rek- en strekoefeningen. Ruim een half uur later is het witbrood met Nutella Chocoladepasta vervangen door yoghurt met muesli en raw- en superfood en liggen de ondersteunende vitamines en het pillendoosje al klaar opdat ik ze maar niet vergeet. Kortom, morgenstond heeft bij mij al een tijdje geen goud maar het zilver van ouderdom in de mond.
Gelukkig is het vervolg meestal wat minder ernstig. M'n auto begrijpt m'n dagelijks ochtendgevecht beter dan wie dan ook. Hij meldt elke ochtend heel subtiel dat ik m'n iPhone niet heb vergeten en gebruikt de display om me steeds keurig welkom te heten. En samen laten we vooral bij een stoplicht graag merken dat we er, ondanks veel te veel kilometers, nog altijd mogen zijn. Zoals vanochtend. Naast ons stond een irritant golfje met een jonge, pet(je) chauffeur al ronkend indruk te maken op de knappe, getatoeëerde vriendin naast hem. Ik aaide even over het stuur en was daarna net wat eerder vertrokken. 50 meter verder, bij het volgende stoplicht, nam het ongeduldig ronken naast ons toe en we zagen en voelden de glimlach op het gezicht van de bijrijdster. Het ultieme moment brak aan toen het petje zoveel gas probeerde te geven dat de motor prompt afsloeg. Anita naast hem kwam niet meer bij. En wij? Wij voelden ons even 18. Heel even, maar het was een goddelijk begin van de nieuwe week.