Waarom die van mij?

Yoeran ken ik niet. Toch voelt het sinds deze week of hij een deel van mij is, van mijn wereld. Ik weet dankzij de social media dat hij op dit moment vecht voor zijn leven, hoe vreedzaam hij ook ogenschijnlijk in het ziekenhuisbed ligt. Foto’s op zijn Facebook-pagina vertellen over een knappe kerel met een uitstraling van iemand die de hele wereld uitdaagt om samen met hem het avontuur aan te gaan. Gelukkig beseft hij nu niet dat die kans in de nacht van donderdag op vrijdag zoveel malen kleiner is geworden door een nachtmerrie met vreselijke gevolgen.

Elke vakantie gaan in Gulpen op de donderdagen de deuren van de lokale disco open om jongeren, voor wie het uitgaansaanbod in het Zuid-Limburgse Heuvelland doorgaans erg eenzijdig en miniem is, de kans te geven zich te amuseren. Helaas zorgt de combinatie van drank en andere drugs er regelmatig voor dat te veel discogangers zo tegen twee uur opgefokt zijn en dus luidruchtig en baldadig worden. Het tijdstip en de locatie zijn bekend, maar één nachtelijke patrouillewagen voor een groot gebied is ontoereikend om als politie preventief te kunnen handelen. Dus is het elke keer vooral een kwestie van geluk of pech of je op zo’n donderdagavond als buurtbewoner alleen materiële schade hebt of – en dat is ontelbare keren erger -  de pech dat je zoon- of dochterlief betrokken is bij een vechtpartij of een ander naar incident met stevige fysieke en mentale gevolgen.

Yoeran en dus zijn dierbare familie en vrienden hadden afgelopen donderdag nog meer pech. Ook Yoeran liep op die voorspelbare tijd en locatie door Gulpen, samen met een vriend. Acht kaal geschoren leeftijdgenoten in het zwart begonnen, zo is de lezing van de politie, zonder reden op hem in te slaan. Yoeran viel daarbij met zijn hoofd keihard op een vensterbank en vanaf dat vreselijke moment veranderde zijn leven en dat van zijn ouders. Via een berichtje van zijn neef Robert, die ik wel goed ken, hoorde ik er van en nu laat het me niet meer los. Het stormt in mijn hoofd door een spervuur aan vragen. Eerst waren er de vragen uit woede en machteloosheid. Wanneer benoemen we die toenemende agressie in al zijn vormen eindelijk als hét maatschappelijk thema dat moet worden aangepakt? Waarom doen we niets aan die falende jeugdzorg? Wanneer stopt die tijdrovende bureaucratie bij de politie, opdat er weer middelen en mankracht zijn als ze nodig zijn? Vragen, die werden afgewisseld met wraakgetinte beelden richting de daders en tranen als ik me realiseer wat de ouders van Yoeran nu moeten doormaken. Hoe kun je überhaupt leven met het idee dat je zoon er misschien niet meer zal zijn of in elk geval nooit meer zoals je hem 19 jaar hebt gekend. Een onmenselijke gedachte en opgave, te groot om te kunnen beseffen wat dat betekent.

Maar opeens krijg ik een sms’je van een goede vriendin uit Amsterdam, die over het vreselijke incident heeft gelezen. Zij wijst me er eerst op dat ze zinloos geweld een vreemde term vindt, omdat geweld altijd zinloos is. En daarna benoemt ze wat in Gulpen is gebeurd, als ‘gruwelijk’. Allereerst natuurlijk voor Yoeran en de zijnen, maar toch ook voor de ouders van de acht daders, die straks eveneens moeten dealen met de pijn die ze de rest van hun leven met zich meedragen als ook in hun hoofd steeds weer de vraag zal opduiken: ‘Waarom, waarom die van mij?’