Welkom

Mijn naam is Tjeu. Een ontelbare woordenstroom heb ik in mijn leven al gedeeld. Met vrienden, lezers, leerlingen, collega's en onbekenden. Vol liefde, emotie, soms met woede, dan weer met grote dankbaarheid. In boeken, op schoolborden, in trendy magazines, tijdschriften en nu online. Voor mij, voor jou.



maandag 5 mei 2014

Waarom die van mij? (2)

Meer dan 3500 keer werd er binnen een dag geklikt op het blog 'Waarom die van mij?' naar aanleiding van het vreselijke incident in Gulpen, waarvan Yoeran het slachtoffer werd. De gestelde vragen in het blog riepen nieuwe vragen op en vele reacties. Die van Gaby, een 43-jarige moeder, verdient ook alle aandacht en dus om gedeeld te worden en mondt uit in een oproep: wie doet mee? 

Met tranen in mijn ogen en het voelbare verdriet van de ouders en dierbaren van Youran heb ik dit bericht gelezen en ook mij laat het niet meer los. Als moeder van een zoon van 20 en een dochter van 18 herken ik maar al te goed het gevoel dat me iedere keer weer in de ban heeft als mijn kinderen op stap gaan. Iedere keer ben ik weer blij als ik de sleutel hoor omdraaien en ze weer veilig thuis zijn. Helaas heb ik ook al diverse malen midden in de nacht de telefoon horen overgaan of de deurbel gehoord om te horen dat het niet goed is gegaan die nacht met stappen en dat laat me niet meer los. Nu is het weer enkele weken rustig maar mijn moederhart raakt al in paniek als ze me vertellen dat ze uitgaan. In wat voor een maatschappij leven we toch. 

En jeugdzorg? Daar kan ik geen zinnig woord over zeggen. Ze komen wel maar het lijkt erop dat het alleen maar gaat om uurtje factuurtje en niet om onze losgeslagen jeugd ook daadwerkelijk te helpen.

Regels om drankmisbruik te voorkomen die worden opgelegd door onze overheid, maar wat heb je daaraan als deze niet gehandhaafd worden. Horeca gelegenheden waar ze gewoon naar binnen kunnen met een ID of ov-chipkaart van een oudere vriend of vriendin. Drank die gehaald wordt door een oudere vriend of vriendin en noem het allemaal maar op....het gaat veel te gemakkelijk.

En om het iedere keer maar op de opvoeding te gooien, of op het feit dat een jongere uit een gebroken gezin komt vind ik ook wel erg gemakkelijk. Laten we ons eens in de jeugd van tegenwoordig verdiepen en je zult erachter komen dat ze het heel moeilijk hebben in deze tijd met volwassen worden. Het gaat veel sneller als vroeger bij "ons" en er wordt ook veel meer van ze verwacht...De maatschappij is helaas alleen nog maar gebaseerd op presteren, presteren en presteren en een groot deel van onze jongeren kan hier niet aan voldoen. Dat willen ze wel maar het lukt gewoon niet. 

Dit geweld is inderdaad "gruwelijk en zinloos" een jongen vecht voor zijn leven en ik wil niet weten hoeveel meer met hem op dit moment in heel Nederland. Dit moet STOPPEN maar dat lukt ons alleen als we dat "samen" doen. Grootouders, ouders, de kinderen, broers, zussen, leraren, hulpverlening en de hele maatschappij dan kan het ons misschien lukken....
Maar de vraag blijft hoe? Op deze vraag moet toch een antwoord zijn zodat steeds minder ouders zich de vraag hoeven te stellen Waarom, waarom die van mij???"

'Maar de vraag blijft 'hoe'?', zegt deze moeder. Misschien moeten we met een paar mensen heel klein beginnen, door bij elkaar te komen en naar antwoorden te zoeken om die te vertalen naar concrete acties. Wie helpt mee de eerste stappen te zetten?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten