Welkom

Mijn naam is Tjeu. Een ontelbare woordenstroom heb ik in mijn leven al gedeeld. Met vrienden, lezers, leerlingen, collega's en onbekenden. Vol liefde, emotie, soms met woede, dan weer met grote dankbaarheid. In boeken, op schoolborden, in trendy magazines, tijdschriften en nu online. Voor mij, voor jou.



zondag 18 maart 2012

Eilanden van traagheid

In een klein India-restaurant hielden we vrijdagavond met de kids een culinaire warming-up voor het jaarlijkse Southern Blues Festival. Nog voor het hoofdgerecht, een heerlijke Biryani Kipschotel, ontving ik een verlaat verjaardagscadeau: een combipakket met een duidelijke boodschap. Allereerst het boek 'Leven is nu' van Anselm Grun over de kunst van het ouder worden en de cd 'Old Ideas'van Leonard Cohen.

Zaterdagochtend werd ik ruim acht uur na een zeer memorabele jamsession, waarbij naast allerlei Amerikaanse bluesgiganten als Preston Shannon en Henry Oden ook de pas 13-jarige  (!) Guy Smeets schitterde, met lichte hoofdpijn wakker. Een herkenbare straf als je een avond verplicht Brand in plaats van Gulpener moet drinken. Daarom was er eerst wat snoeiwerk in de buitenlucht en een heel stevig ontbijt voor nodig om te kunnen beginnen aan het boek van de benedictijner monnik Grun. Het eerste hoofdstuk sluit keurig aan bij een aantal adviezen, die mijn omgeving me de laatste tijd opvallend ongevraagd probeert te geven. "Het wordt tijd dat het wat rustiger in je hoofd wordt, accepteer het ouder worden en pas je levensritme wat aan." De monnik heeft daar een mooie omschrijving voor: 'Ga alvast wat vaker op zoek naar eilanden van traagheid'.

Mijn eerste gedachte was, om heel eerlijk te zijn: 'Wat een prachtige titel voor een boek: 'Eilanden van Traagheid'. En mijn tweede: 'Misschien kan ik via twitter mensen aansporen om hun eilanden van traagheid te beschrijven als bijdrage aan weer een nieuw crowdsourcing e-book van importantie.

Maar na het lezen van hoofdstuk 2 begreep ik het allemaal veel beter:
Zaterdagmiddag heb ik in onze woonkamer mijn eigen eiland van traagheid gecreëerd. In de luie stoel met extra kussens luisterde ik in de repeatstand naar Leonard Cohen, met een goed glas witte wijn in de hand en wat blokjes schapenkaas op grijpgrage afstand. Het was zo'n grote cultuuromslag in huize Seeverens dat mijn lief na een paar uurtjes zenuwachtig vroeg: 'Moest jij niet ook nog naar het wielrennen of Borussia Dortmund kijken?'

Het vasteland van tempoversnellingen heb ik echter gisteren niet meer bereikt. Daarvoor voelde het veel te goed op mijn eigen eiland. MIjn kinderen zullen trots zijn. Ik hoor mijn zoon al zeggen: "Nu nog leren er geen blog meer over te willen schrijven, maar zo'n moment alleen te ondergaan...''

2 opmerkingen:

  1. Kan me helemaal vinden in je blog Tjeu. 1,5 jaar geleden gestopt bij een werkgever, zelfstandig ondernemer geworden. Maar boven alles eigenaar geworden van mijn tijd in het hier en nu. Je hebt daar even voor nodig om te ontdekken wat dat waard is. Ik weet nu, levensvreugde en een frisse kijk op het leven met bezinningmomenten. Wanneer gaan we weer eens wandelen, wordt tijd dat we daar weer eens een eiland voor oprichten. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Leo, ik zie er ook erg naar uit. Laten we snel een afspraak maken!!!

      Verwijderen